Υπό φυσιολογικές συνθήκες, επίσκεψη Έλληνα πρωθυπουργού στην Κύπρο σηματοδοτεί την τακτική που ακολουθεί ο Ελληνισμός για το αμέσως επόμενο διάστημα. Ταυτόχρονα, αναδεικνύει το διαφορετικό επίπεδο των σχέσεων που χαρακτηρίζουν δύο ευρωπαϊκά κράτη (Ελλάδα και Κύπρο), που δεν έχουν καμία ομοιότητα με τις αντίστοιχες της Τουρκίας με την Τουρκοκυπριακή ηγεσία.
Δυστυχώς, τα κλασσικά κορυφαία ζητούμενα που θα έπρεπε να εξυπηρετηθούν από την πρόσφατη επίσκεψη του κ. Καραμανλή έμειναν μετέωρα. Αντί αυτών, την εβδομάδα που μας πέρασε υπηρετήθηκαν δύο περιθωριακές ανάγκες, που μόνο κακή υπηρεσία προσφέρουν στην εθνική μας υπόθεση. Η πρώτη ανάγκη, αυτή του προέδρου Χριστόφια να ξεκινήσει την προετοιμασία του λαού για την επερχόμενη απρόσκοπτη διέλευση της Τουρκίας από την ευρωπαϊκή της αξιολόγηση τον Δεκέμβριο. Η δεύτερη, εκείνη των ακραίων του “Όχι” να μετατρέψουν την επίπονη απόφαση του 2004 σε γιορτή, εκμεταλλευόμενοι μάλιστα την παραδοχή της Αμερικανίδας Υπουργού Εξωτερικών.
Ο κ. Χριστόφιας – ότι και να λέει σε εμάς σήμερα – έκανε νέα γκάφα περιωπής, η οποία αντιστοιχεί με τις γελοίες εικόνες που βλέπουμε κάθε Χριστούγεννα, όταν οι τερματοφύλακες ρίχνουν κατά λάθος την μπάλα που κρατούν μέσα στα δικά τους δίκτυα. Όλος ο υπόλοιπος κόσμος και εμείς, ακούσαμε τον πρόεδρο να εκστομίζει επί λέξη ότι “αν Κύπρος και Ελλάδα θέσουν βέτο στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, τότε θα έχουμε απέναντι μας αν όχι 25, τουλάχιστον 23-24 κράτη της ΕΕ να μας βάζουν στη γωνιά”. Η κυβέρνηση κατηγορεί όσους ερμήνευσαν την πιο πάνω δήλωση ως πρόωρη, απρόκλητη και “δωρεάν” παραίτηση από το όπλο που διαθέτουμε να παρεμποδίσουμε την Τουρκία, ότι δεν ξέρουν να διαβάζουν ή εξυπηρετούν προεκλογικές σκοπιμότητες. Ποιος κοινός και λογικός νους όμως μπορεί να ερμηνεύσει την πιο πάνω δήλωση διαφορετικά; Και ποιος από τους ξένους που ασχολούνται με το Κυπριακό δεν έχει ήδη λάβει το μήνυμα;
|
Στην Κύπρο κινδυνεύουμε να καταστήσουμε την σοβαρότητα περιθωριακή έννοια |
Κατά την εκτίμηση του γράφοντος, το τι συνέβη είναι απλό. Ο πρόεδρος άρχισε να νοιώθει πίεση χειρισμού στο εσωτερικό, του γεγονότος ότι η Τουρκία θα ξεπεράσει τον Δεκέμβριο αλώβητη. Φοβάται μάλιστα ότι η Τουρκία κατά το Φθινόπωρο θα επιχειρήσει κίνηση εντυπωσιασμού σε σχέση με την Κύπρο, όπως κάποιοι προειδοποίησαν. Τρομοκρατήθηκε από την απειλή της εξόδου των κομμάτων με τα οποία υποτίθεται ότι συνεργάζονται στην Κυβέρνηση. Επέλεξε λοιπόν να αξιοποιήσει την νομιμοποίηση που του προσέφερε η παρουσία του κ. Καραμανλή, για να πει από σήμερα στο λαό και τους συγκυβερνώντες, ότι εμπόδιο στην Τουρκία δεν πρόκειται να προβάλουμε. Εξυπηρέτησε δηλαδή μια περιθωριακή του ανάγκη και μια εσωτερική σκοπιμότητα, αδιαφορώντας για την μεγάλη διπλωματική ζημιά που προκαλούσε στην Κύπρο προτρέχοντας να αναγγείλει τις προθέσεις του, αλλά και μη λαμβάνοντας υπόψη το πολιτικό κόστος που η δήλωση του είναι πιθανόν να προκαλέσει στον Έλληνα πρωθυπουργό, όταν ο τελευταίος επιστρέψει στην Αθήνα.
Ας πάμε όμως και στην άλλη περιθωριοποίηση, το “συλλαλητήριο” για να γιορτάσουμε το “Όχι”. Την ματαιοδοξία ορισμένων, να καπηλευθούν και να οικειοποιηθούν τα όσα άδικα και ψυχοφθόρα πέρασε ο λαός μας το 2004. Διότι δεν μπορεί να μην θεωρείται κατάντια η συνάθροιση κάποιων εκατοντάδων ατόμων που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν το 76% του λαού. Οι Κύπριοι απέρριψαν το Σχέδιο Ανάν επειδή είχαν κάθε δικαίωμα να το πράξουν και για πολύ σοβαρούς λόγους που προέκυπταν από το περιεχόμενο του. Η απόφαση τους αξίζει τον σεβασμό και την αναγνώριση όλων και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Δεν έδωσαν δικαίωμα σε κανένα να καθιστά γραφική την απόφαση εκείνη. Αντί της διαφήμισης της απόρριψης, αυτό που αναζητούν είναι εφαρμόσιμους και δικαιότερους τρόπους για να μπορέσουμε να απαλλαγούμε, αντί να εδραιώσουμε την κατοχή.
Η αποδοχή της κας Κλίντον, ότι το 2004 έγινε προσπάθεια επιβολής λύσης από έξω, ασφαλώς και αποτελεί σοβαρότατη εξέλιξη που πρέπει να αξιοποιηθεί από την πλευρά μας. Ορισμένοι θεωρούν την εξέλιξη αυτή δικαίωση. Ποιος όμως – μετά από την παραδοχή – δικαιούται να αισθάνεται περήφανος, που υποχρέωσε τον λαό μας να περάσει ότι πέρασε τότε και να συρθεί σε ένα καταδικασμένο δημοψήφισμα, που ως διαδικασία μόνο ζημιά προκάλεσε στην Κύπρο και τον κάθε πολίτη;
Δυστυχώς στον τόπο μας κινδυνεύουμε να καταστήσουμε την σοβαρότητα περιθωριακή έννοια. Εφόσον οι μικρές σκοπιμότητες τις πλείστες φορές παρουσιάζονται ως κυριαρχούσες πολιτικές, από τα ίδια τα συντεταγμένα πολιτικά όργανα.