Το πολιτικό σύστημα κάθε χώρας, ειδικά στην αρχή του, δημιουργεί εκ των πραγμάτων ιερές πολιτικές προσωπικότητες. Προσωπικότητες που δεν κληρονομούν βαρύτητα από κανένα, αλλά αποκτούν εμβέλεια αποκλειστικά επειδή εκφράζουν κάτι. Είτε αυτό είναι ιδεολογία, είτε ιδεοληψία, είτε κοινωνική ανάγκη, είτε πολιτικό ρεύμα, είτε εθνική επιταγή. Στα πρώτα του βήματα, κάθε δημοκρατικό σύστημα δημιουργεί τις πρώτες του συνισταμένες. Τα κόμματα λοιπόν, κατά την γένεση τους, αποκτούν την δύναμη τους με βάση την πρωτογενή έκφραση των αξιών και των πολιτικών τους, όπως εκφράζονται από τους ηγέτες – δημιουργούς τους, και όχι την κομματική παράδοση.
Έτσι και στην Κύπρο, η νεαρή μας δημοκρατία απέκτησε το ιδιότυπο πολιτικό της σύστημα. Έχοντας ανθρώπους ηγήτορες που δεν στηρίζονταν στην “προϊοντική” τους εικόνα αλλά σε αυτό που εκπροσωπούσαν. Μακάριος, Κληρίδης, Κυπριανού, Λυσσαρίδης, Παπαδοπουλος, Παπαϊωάννου ηγήθηκαν κομματιών του λαού με δόρυ τις πολιτικές τους πεποιθήσεις και απόψεις κατά πρώτο λόγο και μετά όλα τα υπόλοιπα.
|
άλλο η ευγένεια της πολιτικής έκφρασης και άλλο η ευγένεια του τίποτα |
Σήμερα, το πολιτικό σύστημα της Κύπρου διέρχεται την πρώτη πρόκληση κάθε δημοκρατίας. Να μάθει δηλαδή να λειτουργεί μετά που τα ιερά του τέρατα αποχώρησαν. Και το κάθε κόμμα καλείται να ενδυναμώσει την ταυτότητα του και να την προσαρμόσει στην σημερινή εποχή, η οποία ήδη απέχει μισό αιώνα από την ανεξαρτησία και τους Εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες. Έτσι λοιπόν, το ΑΚΕΛ δεν μπορεί να επαναπαύεται στην συνοχή που του προσέφεραν οι συνδικαλιστικοί αγώνες που ακόμη και επί Αγγλοκρατίας έδινε, ο ΔΗΣΥ δεν μπορεί να στηρίζεται στην εκπροσώπηση της Εθνικοφροσύνης και της αστικής και αγροτικής κοινωνίας, το ΔΗΚΟ δεν μπορεί να ανανεώνει την εκλογική του απήχηση βασιζόμενο στις πελατειακές σχέσεις που δημιουργήθηκαν επί Μακαρίου και Κυπριανού, ούτε και η ΕΔΕΚ στην αγωνιστικότητα της. Όλα αυτά τα συστατικά που ήρθαν να περιβάλουν τις πολιτικές που εξέφραζαν οι ηγέτες και τα συλλογικά όργανα των κομμάτων τους, σήμερα δεν μπορούν να λειτουργήσουν καν σαν συνεκτικός κρίκος συνέχειας. Ακριβώς επειδή ούτε να υποστηριχτούν στην σύγχρονη εποχή μπορούν, αλλά ούτε και να λειτουργήσουν από μόνα τους και να υπερκαλύψουν την πολιτική γύμνια ουσίας που σε όλα τα κόμματα παρατηρείται.
Το σκηνικό πολιτικής αφασίας που σήμερα βιώνουμε, έρχεται να επισφραγιστεί από την θολή τοποθέτηση όλων των κομμάτων επί των σοβαρών ζητημάτων. Έτσι σήμερα το ΑΚΕΛ, το μόνο κόμμα που δείχνει να υποστηρίζει με σθένος μια συγκεκριμένη ιδεολογία, το κάνει με βάση την δεδομένη και παραδεκτή αντίφαση ότι οι ιδέες του δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ επιχειρούν να κρατήσουν τον “ρυθμιστικό” λεγόμενο τους ρόλο, στηριζόμενα στην λογική του παραλόγου. Να συμμετέχουν δηλαδή στην Κυβέρνηση ανταγωνιζόμενα με σθένος για το ποιο κάνει την πιο πατριωτική αντιπολίτευση. Ο ΔΗΣΥ φαίνεται πνιγμένος στον τακτικισμό, με αποτέλεσμα να έχει χάσει την έννοια της συλλογικότητας και της πολιτικής καθαρότητας αφού δεν στηρίζεται σε κάποιο “πολιτικό μανιφέστο” που να καθορίζει το πλαίσιο των τοποθετήσεων του.
Την πολιτική ακροβασία όλων των κομμάτων, έρχεται να δικαιολογήσει η αδιανόητη θεωρία ότι όλοι πρέπει να σερβίρουν πολιτικές “σούπες” προκειμένου να πετυχαίνουν συνεργασίες στις προεδρικές. Αλλά και η δημοκρατική αγκύλωση που όλοι επικαλούνται, η οποία θέλει τους πολιτικούς να μην αντιπαρατίθενται για να μην χαλούν την επικοινωνιακή τους εικόνα. Μια μόδα κενών περιεχομένου καλών παιδιών της πολιτικής, η οποία στους πρωταγωνιστές έχει γίνει πολύ γοητευτική αλλά για το λαό είναι αποκρουστική.
Το πολιτικό σύστημα για να γίνει σεβαστό πρέπει να εκφράσει επιτέλους κάτι. Αφού πρώτα αντιληφθεί ότι ο σεβασμός των πολιτών αποκτάται από το περιεχόμενο και ενδυναμώνεται από την επικοινωνία. Γιατί άλλο η ευγένεια την πολιτικής έκφρασης μιας ξεκάθαρης θέσης και άλλο η ευγένεια του τίποτα. Η οποία ευγένεια του τίποτα είναι ουσιαστικά αγένεια απέναντι στο δημοκρατικό σύστημα και στον κάθε πολίτη που καλείται να ψηφίσει “γαμπρό” η “συνολάκι”, αντί πολιτικό ηγέτη και κόμμα.