Είναι ενδιαφέρον το τι έγινε με τους ημικρατικούς, εφόσον δείχνει το ΔΗΚΟ να πειραματίζεται περαιτέρω με την εκλογική, πελατειακή του βάση. Το πόσο θα πείσει το κόμμα με το ενάμιση πόδι εκτός της κυβέρνησης ότι δεν έπαιξε ρέστα σε λάθος παρτίδα, αλλά και το πόσο θα εμπνεύσει τους οπαδούς του η λογική του κόμματος “αρχών”, αυτό θα φανεί σύντομα. Το βέβαιο είναι ότι το ΔΗΚΟ έχει γυρίσει την κλεψύδρα σχεδόν οριστικά στην πλευρά που γράφει αποχώρηση και ο κ. Χριστόφιας ούτε καν λίγο έξτρα νερό δεν έσπευσε να προσθέσει αυτή τη φορά…
Ο κ. Ομήρου ως δια μαγείας βγήκε εκ νέου κερδισμένος από το ανέλπιστο Δηκοϊκό δώρο. Όσο δε ενδιαφέρον στον ΔΗΣΥ έχει η αντίδραση των κομματικών στελεχών που δεν διορίστηκαν, πολύ σημαντικότερο είναι το πως ο Συναγερμός θα χωροθετηθεί στο νέο εκρηκτικό περιβάλλον. Θα αποτελέσει καταφύγιο των αντιπολιτευομένων πολιτών, ή θα προσδεθεί περισσότερο από ότι αρχικά έκανε στην κυβέρνηση;
Ότι κι αν συμβεί, το απότοκο και αυτής της ιστορίας επισφραγίζει την νέα τάξη πραγμάτων της Κύπρου. Το ΑΚΕΛ και ο Δημήτρης Χριστόφιας ελέγχουν τα πάντα στην κρατική μηχανή. Και το Υπουργικό Συμβούλιο και τους ημικρατικούς και τις “ανεξάρτητες επιτροπές”. Χωρίς καμιά ελπίδα αντίστασης από κανέναν στις μεθοδεύσεις. Έτσι, την ώρα που όλοι οι βραχίονες διακυβέρνησης απόκτησαν στο μπράτσο τατουάζ με σφυρί και δρεπάνι, πολύ μεγαλύτερη αξία από τα μικροπολιτικά, αποκτά η ίδια η Κυβερνητική πολιτική στα μεγάλα ζητήματα που επηρεάζουν τον πολίτη και καθορίζουν το βιωτικό επίπεδο και την ευημερία του. Με πρώτη, τη θεώρηση της οικονομίας, ειδικά στη φάση της μεγάλης δυσπραγίας.
|
Αντί για την γρίπη των χοίρων το κράτος ετοιμάζεται για την γρίπη των πτωχών
|
Ο κ. Σταυράκης εξήγγειλε 20 μέτρα κατά της φοροδιαφυγής. Αυτά λοιπόν, προκαλούν κατά την γνώμη μου πολύ μεγαλύτερο τρόμο από ότι ο οποιοσδήποτε κομματικός διορισμός. Φόβο και τρόμο, εφόσον καταδεικνύουν ότι το κράτος για το Φθινόπωρο, δεν ετοιμάζεται για την γρίπη των χοίρων. Αντιθέτως ακονίζει τα δόντια του για να κατασπαράξει όσους αρπάξουν την γρίπη των πτωχών.
Από τα 20 μέτρα για την φοροδιαφυγή, τα μισά ξεδιπλώνουν την κρατικιστική θεώρηση της κυβέρνησης Χριστόφια. Σε αυτά περιλαμβάνονται η άρση του τραπεζικού απορρήτου για φορολογικούς σκοπούς και η επιβολή δήθεν αμυντικής εισφοράς επί των ενοικίων. Προβλέπεται να θεωρούνται μισθοί τα χρήματα που δανείζονται τα στελέχη από τις εταιρείες τους. Προνοείται φόρος κεφαλαιουχικών κερδών όταν πωλούνται επιχειρήσεις που διαθέτουν ακίνητα, καθιστόντας απαγορευτική κάθε προοπτική πώλησης εταιρείας. Θέλουν περαιτέρω αιφνιδιαστικές εφόδους σε επαγγελματικά υποστατικά και καταργούν κάθε αίσθημα δικαίου, με τον εξεταστή να γίνεται και κατήγορος, από την ώρα που το Τμήμα Εσωτερικών Προσόδων αναλαμβάνει ποινικές διώξεις και εξώδικα πρόστιμα.
Το χειρότερο όμως όλων είναι άλλο. Αντί το κράτος να δει πως θα βοηθήσει να αναθερμανθεί το ανύπαρκτο επενδυτικό κλίμα, προσφέροντας φορολογικά και άλλα κίνητρα, δείχνει να προετοιμάζεται για το πως θα πάρει πρώτο, ότι μείνει από τον κάθε πτωχεύσαντα. Προτεραιότητα αποκτά το κράτος έναντι οποιουδήποτε άλλου, ενώ για να πωληθεί το τελευταίο ακίνητο οποιασδήποτε εταιρείας θα πρέπει πρώτα να ξοφλήσει τους φόρους της. Πως θα μπορεί όμως να πάρει δάνειο οποιαδήποτε επιχείρηση, όταν καμία τράπεζα δεν θα μπορεί να εξασφαλιστεί; Και το κορυφαίο! Τα μέτρα Σταυράκη καταργούν την περιορισμένη ευθύνη, το Λτδ! Θέλουν να αποδίδουν προσωπική ευθύνη – όχι στους μετόχους, αλλά στους υπαλλήλους διευθυντές – για την καταβολή των οφειλομένων φόρων. Καταργόντας όλα εκείνα για τα οποία η Κυπριακή οικονομία κατάφερε να σταθεί στα πόδια της!
Την ώρα λοιπόν που όλοι ασχολούνται με τους ημικρατικούς και την νομή της εξουσίας, ας ασχοληθεί και κάποιος για το πως θα γλυτώσουμε από την αριστερή καταστροφική λαίλαπα που αντί να διασώζει, στοχεύει στο πως θα κλείσει και θα ξεζουμίσει την κάθε επιχείρηση, θα στείλει τον κόσμο στην ανεργία και μετά θα δίνει από τα λάφυρα κοινωνικές παροχές. Εγώ πάντως, το μόνο που κατάφερα να ψελλίσω διαβάζοντας τα μέτρα και σκεπτόμενος τις πολλές κυπριακές επιχειρήσεις, δεν ήταν άλλο από παραφρασμένο το άσμα “η χήρα” του Καζαντζίδη. “Στις εννιά του μακαρίτη, το κράτος παίρνει και το σπίτι” (δις)