Στο ψυγείο

Είναι οξύμωρο, αλλά φαίνεται τελικά ότι η επίσκεψη του Γ.Γ. του ΟΗΕ μάλλον τα ακριβώς αντίθετα από τις επιδιώξεις της αποτελέσματα είχε. Στη δική μας πλευρά τουλάχιστον. Από την ώρα που ο κ. Μπαν Κι Μουν αποφάσισε να αναλάβει και αυτός τα ρίσκα του εμπλεκόμενος προσωπικά με το Κυπριακό, τα δικά μας πολιτικά σχήματα μαζεύονται και αναδιατάσσονται στο εσωτερικό και το εξωτερικό τους, στέλνοντας ξεκάθαρο μήνυμα ότι αιφνιδίως, αυτό που αποκτά ύψιστη προτεραιότητα, δεν είναι άλλο από τις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Με πρώτο τον ίδιο τον Πρόεδρο Χριστόφια. Και εξηγούμαι:

Ο Γ.Γ. στην κοινή συνέντευξη του με τους δύο ηγέτες, επιχείρησε να δώσει ώθηση στη διαδικασία των συνομιλιών ανακοινώνοντας σοβαρή πρόοδο στα κεφάλαια που συζητούνται. Αδιαμφισβήτητα, αυτή η χειρονομία, που συνδυάζεται και με την υπό εξέλιξη διεθνή εκστρατεία του κ. Ταλάτ, είχε ως στόχο να συνδράμει τον Τουρκοκύπριο ηγέτη, ενόψει της μεγάλης αναμέτρησης με τον Ντερβίς Έρογλου. Κάτι που αποτελεί και κορυφαίο πόθο της δικής μας Κυβέρνησης – εύλογα μεν επί της ουσίας αλλά λανθασμένα στο βαθμό που την έχουμε αναγάγει εμείς οι ίδιοι ως το κορυφαίο ζητούμενο για το Κυπριακό.

Αφού λοιπόν έλαβαν τέλος οι σεμνές διεθνείς τελετές, άρχισε το πάρτυ στο εσωτερικό. Η ΕΔΕΚ αποφάσισε να φύγει από την Κυβέρνηση, κατηγορώντας τον Πρόεδρο για απαράδεκτες παραχωρήσεις στο Κυπριακό με έμφαση στην εκ περιτροπής προεδρία και τους εποίκους. Το σοσιαλιστικό κόμμα επέλεξε να τραβήξει πρώτο και νωρίς το χαρτί της εξόδου, θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο θα καρπωθεί τα οφέλη του να γίνει ο οδηγός και πρωταγωνιστής του απορριπτικού μετώπου. Ο Πρόεδρος, που χαμογελαστός και περήφανος πλαισίωνε τον Γ.Γ. στην ανακοίνωση της προόδου, έσπευσε να αμυνθεί υποστηρίζοντας πως δεν υπήρχαν τελευταία εξελίξεις που να δικαιολογούν την απόφαση της ΕΔΕΚ. Ένας τρίτος παρατηρητής εύλογα θα διερωτάται, ποιο από τα δύο ισχύει;

Στο ΔΗΚΟ από την άλλη, παίζεται το πιο αλλοπρόσαλλο πολιτικό παιγνίδι, εδώ και πάρα πολύ καιρό. Κι’ αυτό γιατί ο πρόεδρος του δεν κατάφερε ποτέ μέχρι τώρα να οδηγήσει, αλλά μονίμως σύρεται πίσω από τις εξελίξεις. Η ισορροπία μπορεί να διαρκέσει για κάποιο διάστημα, ποτέ όμως επ’ άπειρον. Και το ατέρμονο, βαρετό και μονότονο παιγνίδι που εξελίσσεται ανάμεσα στον σκληρό απορριπτισμό και την πορεία δίπλα στην εξουσία, κάποια στιγμή θα πρέπει να τελειώσει. Αν αυτή η στιγμή είναι πριν ή μετά τις βουλευτικές του 2011, λίγη σχέση έχει με το Κυπριακό. Το ενδιαφέρον βέβαια είναι ότι ο κ. Χριστόφιας έσπευσε να δώσει στο ΔΗΚΟ όλα σχεδόν τα πράγματα που ζητούσε τόσο καιρό και ο ίδιος αντιστεκόταν με μανία. Διαπραγματευτή, συναπόφαση, Παιδεία, ακόμη και παράθυρο επανεξέτασης των θέσεων που (κακώς και άκαιρα κατά τη γνώμη μου) κατέθεσε στο τραπέζι. Ένας τρίτος παρατηρητής εύλογα θα διερωτάται, γιατί σήμερα που έχουμε “πρόοδο”, ο Πρόεδρος κάνει κινήσεις που θα δυσκολέψουν την παρουσία του στο τραπέζι των συνομιλιών;

Είναι περισσότερο από προφανές ότι η Κυβέρνηση αυτή τη στιγμή λαμβάνει αποφάσεις βασιζόμενη σε δύο συμπεράσματα στα οποία έχει καταλήξει. Πρώτο, ότι η εκλογή Ταλάτ μάλλον γίνεται πολύ δύσκολη και η ίδια δεν θα θυσιάσει οτιδήποτε άλλο μέχρι να ξεκαθαρίσει το σκηνικό στα κατεχόμενα. Δεύτερο, ότι είναι αταλάντευτη η θέση της να αποφεύγει με κάθε τρόπο την συνεννόηση με την αντιπολίτευση. Κάτι που ο ΔΗΣΥ – καθυστερημένα – έχει αντιληφθεί και προχώρησε σε πολύ οξεία και απότομη αντιπολιτευτική στροφή, που ελέγχεται κάπως για την αξιοπιστία.

Το θέμα λοιπόν είναι, ότι σε μια στιγμή που η Τουρκοκυπριακή πλευρά κινδυνεύει με την απώλεια της έξωθεν καλής μαρτυρίας, στην περίπτωση που πράγματι εκλεγεί ο κ. Έρογλου και εμφανίσει ακόμη πιο σκληρές θέσεις στο Κυπριακό, το δικό μας πολιτικό σύστημα προτρέχει να βάλει πρώτο το Εθνικό θέμα στο ψυγείο και να ασχοληθεί με τα εσωτερικά εκλογικά. Μήπως όμως αυτή η σπουδή καταφέρει να ισοφαρίσει τις επιπτώσεις για την Τουρκία, αν αλλάξει στάση μετά τον Απρίλιο; Γιατί να φταίει μόνο ο κ. Έρογλου, αν εμείς πρώτοι τραβήξαμε το σχοινί;