Η κατάσταση της χώρας είναι εξαιρετικά σοβαρή. Και όταν η κατάσταση είναι δύσκολη, εκεί φαίνονται και οι ηγεσίες και οι οργανισμοί εκείνοι που μπορούν να πάρουν τη χώρα στις πλάτες τους.
Αυτή η κυβέρνηση, στο κλείσιμο της πενταετίας της, δεν έχει επιδείξει καμία σωστή διαχείριση κρίσιμης κατάστασης. Μοναδική φωτεινή εξαίρεση, η αποφασιστικότητά της να προχωρήσει στη πρώτη γεώτρηση στο τεμάχιο 12. Απ’ εκεί και πέρα, σχεδόν το χάος.
Δεν ήταν το Μαρί η χειρότερη στιγμή της κυβέρνησης Χριστόφια. Όσο και αν ήταν η πιο εκκωφαντική, δεν μπορεί σε ουσιαστική βάση καν να συγκριθεί με τη ζημιά που έγινε στην οικονομία αυτού του τόπου. 4 χρόνια απραξίας και κρυφών ελπίδων για να εμφανιστεί κάποιος από μηχανής Θεός για να μας σώσει, ήταν αρκετά για να φτάσουμε στο σημείο μηδέν. Το χειρότερο δε είναι, ότι ακόμα και με τη δαμόκλειο σπάθη της στάσης πληρωμών πάνω απ’ τα κεφάλια μας, δείχνουμε να μη βάζουμε μυαλό.
Η καταστροφική δήλωση του ΓΓ του ΑΚΕΛ, δεν ήταν ένα αποσπασματικό γεγονός. Ήταν η συνέχεια μιας διεργασίας που πρώτο στόχο δεν έχει να σωθεί η οικονομία και κατ’ επέκταση η χώρα, αλλά προτεραιότητα έχει να διασωθεί το ΑΚΕΛ από τις ευθύνες μιας απογοητευτικής διακυβέρνησης. Απογοητευτικής μάλιστα όχι κυρίως για την Ευρώπη και το “κεφάλαιο”, αλλά πρωτίστως για τους εργαζόμενους και τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη.
Σε κάθε χώρα από όσες αντιμετωπίζουν πρόβλημα, ένας είναι ο εφιάλτης. Να ανοίξει η συζήτηση για έξοδο της από το ευρώ. Μια συζήτηση, που το ξεκίνημα της και μόνο προκαλεί εκροή κεφαλαίων και καταθέσεων, στάση επενδύσεων, συνωστισμό κερδοσκόπων, πάγωμα στην όποια αγορά έχει μείνει, επεξεργασία από επιχειρήσεις σχεδίων για αποχώρηση από τη χώρα.
|
Δεν μας φτάνουν τα χάλια μας, κάθε μέρα βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε τα μάτια μας |
Το τι δε θα επιφέρει μια ενδεχόμενη αποχώρηση από το ευρώ, αν το περιγράψει κάποιος, θα θυμίζει τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας. Και όμως, για να μετακυλισθούν οι ευθύνες της δυσπραγίας αλλού, ο ΓΓ του κυβερνώντος κόμματος δεν δίστασε, ελαφρά τη καρδία, να ανοίξει ένα θέμα που ούτε καν οι “κακοί ξένοι” δεν τόλμησαν να θέσουν στο τραπέζι. Την έξοδο της Κύπρου από το ευρώ. Το γεγονός δηλαδή για το οποίο η Ελλάδα πάλεψε και παλεύει λυσσαλέα να αποτρέψει.
ίναι αλήθεια ότι κυβέρνηση και ΑΚΕΛ επιχείρησαν να διασκεδάσουν την τοποθέτηση του κ. Κυπριανού. Μεγαλύτερη αλήθεια όμως είναι ότι η ζημιά είχε ήδη γίνει. Οι δηλώσεις ήταν ξεκάθαρες και δεν σηκώνουν καμία παρερμηνεία. Η Κύπρος άνοιξε από μόνη της συζήτηση για το CyExit. Όχι από κάποιον περιθωριακό οργανισμό αλλά από τον ηγέτη του κυβερνώντος κόμματος. Με τον ίδιο τρόπο που η Κύπρος συνδράμει στη συζήτηση για αύξηση του εταιρικού φόρου. Με την κυβέρνηση να φέρνει προς τούτο νομοσχέδια και τους Ευρωβουλευτές του ΑΚΕΛ να ψηφίζουν στο Στρασβούργο αντίστοιχες τροπολογίες.
Το χειρότερο είναι ότι η δήλωση για έξοδο από το ευρώ δεν διαφέρει σε τίποτα από την έντονη προσπάθεια να ριχθεί όλη η ευθύνη της καταστροφής στις τράπεζες. Λες και το πλήγμα που οι ίδιες προκάλεσαν στους οργανισμούς τους και όλους εμάς δεν ήταν αρκετό, η κυβέρνηση δεν βάζει κανένα φρένο στην εκστρατεία της για να παρουσιαστούν ως το πλέον επικίνδυνο και αναξιόπιστο πράγμα στην Κύπρο. Άσχετο αν με το που φύγουν οι ξένες καταθέσεις, το μαγαζί αυτό που λέγεται Κύπρος, κλείνει.
Έχουμε που έχουμε τα χάλια μας λοιπόν, κάθε μέρα βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε τα μάτια μας. Αποκορύφωμα τα ρεζιλίκια με την Τρόικα, την οποία αφού καλέσαμε να μας δανείσει που δεν έχουμε να πληρώσουμε μισθούς, έχουμε μπει σε ένα διαγωνισμό για το ποιος θα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός αυτών που θέλουν να διασφαλίσουν ότι θα πάρουν τα χρήματα που θα μας δώσουν, πίσω. Καμία συγκράτηση για να διαφυλαχθεί το εθνικό καλό…
Θυμάμαι τον κ. Χριστόφια από το Μπούρκενστοκ, να μιλάει σε πρωινή εκπομπή στο ραδιόφωνο και να κλαίει (στην κυριολεξία), ψελλίζοντας ανάμεσα στους λυγμούς του, “είμαστε και εμείς άνθρωποι…”. Μα εδώ δεν θέλουμε “ανθρώπους”. Θέλουμε ηγέτες να μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη τους, αντί να τρέχουν να κρυφτούν από αυτή.