Ο Πρόεδρος Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ απέτυχαν να πείσουν ότι μπορούν να κυβερνήσουν. Η πολιτική τους στο Κυπριακό αποδείχθηκε ανεπαρκής. Επένδυσαν τα πάντα στη θεωρία της «φιλίας» με τον κ. Ταλάτ. Στα εσωτερικά ζητήματα, οι ιδεολογικές τους αγκυλώσεις κρατούν την Κύπρο πίσω. Δεν πιστεύουν και δεν τολμούν να προχωρήσουν στις τομές που ο τόπος σήμερα χρειάζεται. Διαχειρίζονται την χώρα λες και είναι το κόμμα…
Το χειρότερο είναι ότι η σημερινή εξουσία φαίνεται ανήμπορη να στηρίξει τις επιλογές της. Ρίχνει πάντα τις ευθύνες στους προηγούμενους, στα κόμματα, στην Ευρώπη. Προσπαθεί να κατασκευάσει εχθρούς και φαντάσματα. Απευθύνεται στα άκρα για να έχει αντιπάλους. Φαντασιώνεται συνωμοσίες, για να αυτοπαρουσιάζεται ως καημένη και κατατρεγμένη.
Κορυφαία παραδείγματα είναι η οικονομία μαζί με τον εταιρικό φόρο και ο συνεταιρισμός για την Ειρήνη.
Ο εταιρικός φόρος και το χαμηλό του επίπεδο αποτελεί για την Κύπρο θέμα οικονομικής επιβίωσης. Σήμερα, ενώνουμε όλοι μαζί τις δυνάμεις μας για να μην αυξηθεί στο 17%, με βάση τις επιθυμίες της Γαλλίας και της Γερμανίας.
|
ο “δολοπλόκος” Συναγερμός και η μεγάλη χαμένη ευκαιρία |
Σε μια εποχή που η ανάπτυξη και η επιχειρηματικότητα θα έπρεπε να είναι το κυρίαρχο ζητούμενο για να μπορεί να επιτευχθεί οικονομική ανάκαμψη, η χειρότερη κίνηση θα ήταν η αύξηση της φορολογίας των εταιρειών. Ακόμη περισσότερο, μια τέτοια κίνηση θα έστελνε το δυσμενέστερο δυνατό μήνυμα στην Ευρώπη και θα υπονόμευε την προσπάθεια μας για να μην εφαρμοστεί η κοινή Ευρωπαϊκή φορολογική πολιτική.
Η κυβέρνηση όμως επιμένει να θεωρεί την μη ψήφιση της αύξησης του φόρου “βόμβα” στα θεμέλια της Δημοκρατίας. Ότι την υποκαθιστά η βουλή. Ότι τα μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης δεν προχώρησαν, επειδή το ένα και μοναδικό που εισηγήθηκε, δεν πέρασε.
Με λίγα λόγια, προσπαθεί να μετακυλήσει την αποτυχία της οικονομικής πολιτικής οπουδήποτε αλλού. Στις τράπεζες, τις οποίες κατηγορεί για τις συνεχείς υποβαθμίσεις. Αδιαφορώντας αν αυτές γίνονται επειδή η ίδια δεν λαμβάνει μέτρα και υπονομεύοντας την καλή φήμη του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος. Κυρίως όμως στο κοινοβούλιο. Κατηγορώντας το ότι ενεργεί αντιδημοκρατικά, επειδή άσκησε τον θεσμικό του ρόλο. Χωρίς κανένα σεβασμό στα κόμματα και την δημοκρατία.
Η κατάσταση είναι δραματικά χειρότερη στο θέμα του συνεταιρισμού. Το ζήτημα είναι πολύ απλό:
Είναι δεδομένο και πασιφανές ότι μια αίτηση για ένταξη στον ΣτγΕ, μόνο καλό μπορεί να προκαλέσει στην Κύπρο. Το πιο πιθανόν είναι η Τουρκία να εξασκήσει βέτο. Πράξη που θα απαλλάξει εμάς από την πίεση του λόγου για τον οποίο δεν προχωρά ο διάλογος Νατο – ΕΕ και θα την μεταφέρει πάνω στην Τουρκία. Αν από την άλλη η Τουρκία δεν εξασκήσει βέτο, τότε εμείς θα έχουμε βοηθήσει να λυθεί ένα πολύ ενοχλητικό ευρωατλαντικό πρόβλημα.
Το ΑΚΕΛ αυτοεγκλωβίστηκε από πολύ νωρίς – από τον καιρό της προεδρίας Παπαδόπουλου – στην μονοκόμματη απόρριψη του συνεταιρισμού, εξαιτίας της Νατοϊκής προέλευσης του προγράμματος. Με ξεροκεφαλιά και γινάτι υποστήριξε αυτή τη θέση. Λογικά, δεν μπορεί να κάνει εύκολα πίσω.
Το ψήφισμα της βουλής όμως, της έδωσε τη χρυσή ευκαιρία. Να έλεγε για παράδειγμα: “ως κυβέρνηση διαφωνούμε αλλά επειδή όλοι οι υπόλοιποι συμφωνούν, θα υποβάλουμε την αίτηση”. Με αυτό τον τρόπο, ο πρόεδρος Χριστόφιας θα πιστωνόταν άπειρους πόντους και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
Όμως όχι. Ακόμη και όταν δόθηκε ο δρόμος διαφυγής, έμειναν εκεί κολλημένοι. Προτίμησαν να συνεχίσουν την διαφύλαξη των “αρχών” του ψυχρού πολέμου, από το να λειτουργήσουν υπέρ του τόπου.
Και ως αν να μην έφτανε αυτό, ξεκίνησαν να μιλάνε για συνωμοσίες. Για τον “δολοπλόκο” Συναγερμό, που παρέσυρε στελέχη του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ, για να ψηφίσουν μαζί του την “κοινοβουλευτική βόμβα” κατά του Συντάγματος. Κατηγορεί με λίγα λόγια το ΑΚΕΛ την αντιπολίτευση, ότι συνωμοτεί εις βάρος της δημοκρατίας. Λες και δεν είναι δουλειά της αντιπολίτευσης σε μια δημοκρατία, να προσπαθεί να δημιουργηθεί πλειοψηφικό ρεύμα για τις απόψεις της! Προσβάλλει όμως παράλληλα ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ, υποστηρίζοντας ότι “δεν έχουν μυαλό” και παρασύρονται από τους “μάγιστρους” του ΔΗΣΥ.
Πιο απλά; Επαναφέρει στην Κύπρο το φάντασμα του φανατισμού και της συνωμοσιολογίας. Με μόνο σκοπό να συσπειρώσει το ΑΚΕΛ τους οπαδούς του. Και αδιαφορώντας πλήρως ότι μας παίρνει πίσω. Στον διχασμό προηγούμενων δεκαετιών που τόσο πληρώσαμε και πληρώνουμε ακόμη.