Συνωμοσίες και συμμαχίες

Σε δύο επισκέψεις στην ελληνική πρωτεύουσα κατά τις προεδρικές εκλογές και σε συναντήσεις με την ηγεσία του ΚΚΕ, τόσο η κ. Αλέκα Παπαρήγα, όσο και ο κ. Ορέστης Κολοζώφ, σχολίαζαν την υποψηφιότητα Χριστόφια, προτάσσοντας τη βεβαιότητά τους ότι Άγγλοι και Αμερικάνοι δεν επρόκειτο σε καμία περίπτωση να επιτρέψουν σε αριστερό να εκλεγεί Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Τις προάλλες, στην παρουσίαση του δίτομου βιβλίου του κ. Γιαννάκη Καρεκλά, ο Πρόεδρος πλέον της Δημοκρατίας, κ. Δημήτρης Χριστόφιας, προέταξε την πεποίθησή του για την ύπαρξη συνωμοσιών κατά της Κύπρου. Απαντούσε έμμεσα στον κ. Αναστασιάδη, που προηγήθηκε υποστηρίζοντας ότι δεν πρέπει να ψάχνουμε διεθνείς συνωμοσίες κάθε φορά για να δικαιολογήσουμε δικές μας αδυναμίες.

Η διεθνής σκευωρία και συνωμοσία είναι η εύκολη διέξοδος για κάθε χώρα και κάθε ηγεσία που αδυνατεί να αντιμετωπίσει τα δικά της προβλήματα. Παραδείγματα υπάρχουν πάρα πολλά. Με πιο πρόσφατο αυτό που ζει σήμερα η Ελλάδα, όπου τις αδυναμίες διαχείρισης των δημοσίων οικονομικών και τη δεινή οικονομική θέση στην οποία περιήλθε η χώρα, κλήθηκαν να την πληρώσουν οι Γερμανοί, λόγω του αισχρού εξωφύλλου ενός περιοδικού. Το σύστημα του λαϊκισμού στην Αθήνα ανέλαβε δράση, καλλιεργώντας αντιγερμανική υστερία και αγνοώντας πλήρως ότι και η Ελλάδα, ως χώρα, θα έπρεπε κάποια στιγμή να πείσει ότι πραγματικά θέλει να εξυγιανθεί και να ανακάμψει, πριν να ζητά ξένη βοήθεια οποιασδήποτε μορφής.

Εναντίον της Ελλάδας όντως υπήρχε μια συγκέντρωση ιδιωτικών καιροσκοπικών συμφερόντων. Ούτε κράτη, ούτε μυστικές υπηρεσίες, ούτε διεθνείς σκευωρίες. Διαχειριστές κεφαλαίων θεώρησαν την Ελλάδα τον αδύναμο κρίκο της Ευρωζώνης και ξεκίνησαν την πίεση για να την καταστήσουν ακόμη πιο επικίνδυνη και αναξιόπιστη, προκειμένου να αυξήσουν το ρίσκο των κρατικών της ομολόγων και να κερδίσουν από τα υψηλότερα «ασφάλιστρα» της επικινδυνότητάς τους. Σε αυτό το παιγνίδι, ένα σωρό ξένα ΜΜΕ παρουσίαζαν με μένος και χαιρεκακία την Ελλάδα ως αδιόρθωτη και ανίατα ασθενούσα από αγκυλώσεις, τεμπελιά και ξεροκεφαλιά. Οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν ότι αυτή τη φορά δεν θα δώσουν χρήματα ή άλλη βοήθεια σε μια χώρα που δεν έδειξε ικανότητα να τα διαχειριστεί σωστά. Με αποτέλεσμα να παραμένουν μόνο δύο δρόμοι για τη νεοεκλεγείσα ελληνική κυβέρνηση.

Ο πρώτος, να ρισκάρει με παλληκαρισμούς, σηκώνοντας το λάβαρο της δήθεν πίστης και προάσπισης της Ευρωζώνης και κατακεραυνώνοντας όλους τους Ευρωπαίους ότι δεν στηρίζουν αρχές. Κάτι παρόμοιο δηλαδή με αυτό που κάνουμε εμείς, εμφανιζόμενοι ως οι μόνοι προασπιστές του διεθνούς δικαίου. Και ο δεύτερος δρόμος, αυτός που τελικά επέλεξε ο κ. Παπανδρέου. Να πάρει δηλαδή το κόστος δυσάρεστων μέτρων – που προκαλούν μάλιστα πολιτική φθορά – προκειμένου να αποκτήσει αξιοπιστία. Και ακολούθως να ξεκινήσει έναν διπλωματικό μαραθώνιο, όχι μόνο για να εξασφαλίσει στήριξη, αλλά και για να προκαλέσει τη διεθνή πρωτοβουλία ώστε να μην καθίσταται καμία χώρα με ευκολία έρμαιο κερδοσκοπικών πρόσκαιρων συμφερόντων. Κάτι δηλαδή όπως εκείνο που είχαν κάνει Κληρίδης και Σημίτης, με αποτέλεσμα η Κύπρος να ενταχθεί στην Ε.Ε.

Δεν ξέρω αν ο κ. Παπανδρέου θα καταφέρει τη σταθεροποίηση και ακολούθως την αναθέρμανση της ελληνικής οικονομίας. Ούτε αν θα πετύχει απτά αποτελέσματα στην περίοδο χάριτος που θα του δώσουν οι Έλληνες πολίτες, στοιχείο απαραίτητο για να μπορεί να συνεχίσει. Εκείνο που οφείλει όμως ο κάθε αξιόπιστος παρατηρητής να κάνει, είναι να αποδώσει τα εύσημα στον Γιώργο Παπανδρέου, που κατάφερε να αντιστρέψει το κλίμα και να καταστήσει τη χώρα, από διεθνή περίγελο, αξιόπιστο συνομιλητή και ηγήτορα της πρωτοβουλίας κατά της κερδοσκοπίας. Που δεν αρκέστηκε στο να γίνει ο λαοπρόβλητος κατήγορος της διεθνούς συνωμοσίας, αλλά πέτυχε τη θετική στροφή των ξένων ΜΜΕ και τη χαλάρωση της κριτικής από ένα σωρό πολιτικές δυνάμεις διεθνώς.

Σε ένα μήνα, ο Έλληνας Πρωθυπουργός, από τον πλέον αδύναμο κρίκο των PIGS (Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία), κατέστη σοβαρός συνομιλητής και εταίρος. Έφερε αποτέλεσμα. Για έξι χρόνια, από το 2004 μέχρι σήμερα, οι δικοί μας ηγέτες καταφέρνουν μια τρύπα στο νερό. Χάνοντας ολοένα και περισσότερη αξιοπιστία, απέναντι σε μια Τουρκία που – αν μη τι άλλο – προτείνει πράγματα και βάζει γκολ προ της εστίας που αφήνουμε κενή, για να διαμαρτυρηθούμε εναντίον της διεθνούς σκευωρίας.