Το να ασχοληθώ άλλη μία φορά με τους χειρισμούς του Προέδρου πριν και –ιδιαίτερα– μετά την τραγωδία στο Μαρί, μου ακούγεται μάταιο. Έχει εξαντληθεί από αυτή τη στήλη μετά την τραγωδία, αλλά και από ένα σωρό άλλους την τελευταία βδομάδα. Η απόδειξη της ικανότητας να ηγηθεί του κράτος και η οποιαδήποτε πιθανότητα επαναδιεκδίκησης της προεδρίας εξανεμίστηκαν οριστικά με την κατάθεση.
Στο δίλημμα μεταξύ του «είμαι ηγέτης και εγώ κυβερνώ» από τη μία και του «είμαι ένας καημένος που δεν είχε ιδέα για το τι γίνεται προκειμένου να μην έχω ευθύνες» από την άλλη, ο κ. Χριστόφιας επέλεξε με στόμφο το δεύτερο, βάζοντας μόνος του την πολιτική του ταφόπλακα.
Το θέμα σήμερα είναι το τι γίνεται πλέον στα πολύ σοβαρά ζητήματα που έχουμε μπροστά μας. Την οικονομία, το Κυπριακό, την ευρωπαϊκή προεδρία και κυρίως το νέο γεωστρατηγικό παιχνίδι που στήνεται γύρω από τα κοιτάσματα φυσικού αερίου. Είναι ζητούμενο να δούμε ποιες είναι οι δυνατότητες, αλλά και οι ακριβείς προκλήσεις της χώρας μας, έχοντας μάλιστα στο τιμόνι έναν Πρόεδρο που αντιμετωπίζεται πλέον και εσωτερικά, αλλά και εξωτερικά, ως ένα εξαντλημένο αναλώσιμο με μόλις 18 μήνες πολιτικής ζωής.
Που ακόμη και το ίδιο το ΑΚΕΛ σε προχτεσινή ανακοίνωσή του μετά την κατάθεση, επέλεξε να προασπιστεί με πολύ μεγαλύτερο ζήλο τη διαχρονική ιστορία και προσφορά του κόμματος, παρά την κυβέρνηση και τον ίδιο τον Πρόεδρο που μόλις είχε εκτεθεί στην Ερευνητική Επιτροπή.
|
Ο καθένας τραβάει το σκοινί για να κερδίσει περισσότερα όταν θα υποχρεωθεί να το αφήσει |
Είναι το δέντρο να πιστεύουμε ότι όλα αυτά αφορούν μόνο την εσωτερική μικροπολιτική και το γαϊτανάκι της συγγνώμης και των ευθυνών που έχει στηθεί. Το δάσος είναι ότι αφορούν εξίσου και με μεγαλύτερη σημαντικότητα τον τρόπο με τον οποίο όλοι οι άλλοι μας χειρίζονται ως χώρα. Και στα τέσσερα κυρίαρχα ζητήματα που έχουμε μπροστά μας. Όλα, έντονα αλληλένδετα μεταξύ τους. Το απόλυτο ντόμινο.
Η κρίση στις σχέσεις Τουρκίας – Ισραήλ έχει σαφέστατα στη μέση την Κύπρο και τα ενδεχόμενα κοιτάσματα. Ορυκτό πλούτο για τον οποίο έχουν τεράστια συμφέροντα και οι ΗΠΑ, εταιρεία των οποίων θα αρχίσει τις γεωτρήσεις, αλλά και η Ρωσία, που λέγεται ότι θα μας δανείσει κατά 10% φθηνότερα απ’ όσο η ελεύθερη αγορά.
Σαφώς, το τελικό προϊόν οποιονδήποτε υδρογονανθράκων ανακαλυφθούν, θα απευθύνεται κυρίως στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Την κρίσιμη δε περίοδο, θα κορυφώνεται το τέλμα στις συνομιλίες και θα αναλαμβάνει η χώρα μας την ευρωπαϊκή προεδρία.
Θα διακινδυνεύσω να το διατυπώσω και γραπτώς ότι δεν πιστεύω ιδιαίτερα στη πιθανότητα μιας εκτεταμένης σύγκρουσης μεταξύ κρατών στην περιοχή. Μπαίνουμε όμως σε περίοδο παρατεταμένης έντασης, παρασκηνίου, διπλωματικού οργασμού και διαπάλης συμφερόντων, με πιθανότητες ακόμη και θερμών επεισοδίων.
Σε αυτές τις περιπτώσεις άλλωστε, ο καθένας τραβάει το σκοινί όσο τον παίρνει, προκειμένου να κερδίσει περισσότερα την ώρα που θα υποχρεωθεί να το αφήσει. Μια τακτική που η Τουρκία αγαπά ιδιαίτερα.
Την ώρα λοιπόν της απεμπλοκής, το στοίχημα θα είναι να μην είμαστε εμείς το κυρίως υποψήφιο θύμα. Να μην είναι η Κύπρος, το κράτος που θα πληρώσει τον λογαριασμό. Είτε αυτός θα αφορά το Κυπριακό σε όλες του τις εκφάνσεις είτε τη θέση μας στην Ε.Ε. είτε τα ίδια τα κοιτάσματα.
Για να πετύχουμε να βγούμε αλώβητοι και κερδισμένοι από όλο αυτό το συρφετό συμφερόντων που στήνεται πάλι γύρω μας, μια διέξοδο έχουμε ως μικρή χώρα. Να είμαστε σοβαροί, ψύχραιμοι και αξιοσέβαστοι διεθνώς. Ευρωπαϊκό κράτος με κύρος και αντίληψη του τι συμβαίνει, σταθεροποιητικός παράγων της περιοχής, που θα μπορεί με μαεστρία να παίξει το διπλωματικό παιχνίδι μεταξύ Ισραήλ, Τουρκίας, ΗΠΑ, Ρωσίας, Αραβικού κόσμου και Ευρώπης.
Το μέγεθος και η πολυπλοκότητα της αποστολής είναι τεράστια. Τα δείγματα γραφής δεν επιτρέπουν αισιοδοξία. Το δείχνει ο χειρισμός των εμπορευματοκιβωτίων. Το σημείο εκκίνησης ακόμη πιο πίσω από το μικρό μας μέγεθος. Έχοντας κυβέρνηση που δεν χαίρει της εκτίμησης και υποστήριξης των πολιτών, αλλά ούτε και αξιοπιστίας διεθνώς. Και Πρόεδρο που η μόνη ελπίδα όλων, είναι να εξαντληθεί όσο ανώδυνα γίνεται το υπόλοιπο της θητείας του…