Το Ζάλογγο της οικονομίας

Σήμερα, έχουμε δεκάδες δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων για τα μαύρα χάλια που έφτασε την οικονομία η κυβέρνηση του κ. Χριστόφια, μέχρι και τελεσίγραφα από τον Όλι Ρεν για μέτρα πριν από τις 15 Δεκεμβρίου. Η αξιολόγηση της οικονομίας μας είναι ένα μικρό σκαλί πάνω από την κατηγορία «σκουπίδι» και η μία υποβάθμιση διαδέχεται την άλλη. Έχει πλέον αποδειχθεί ότι αυτός που κορόιδευε τον λαό για τον αριθμό των δημόσιων υπαλλήλων δεν ήταν ασφαλώς η στατιστική υπηρεσία, αλλά το Υπουργείο Οικονομικών και το ΑΚΕΛ. Διότι όντως αυξήθηκαν πάνω από 5.500 τα τελευταία τριάμισι χρόνια.

Δεν θα κουράζομαι να επαναλαμβάνω ότι «η ψυχολογία δεν τρώγεται» και γι’ αυτό δεν πιστεύω στη δημιουργία εικονικών πραγματικοτήτων. Η ψυχολογική ανάταση μπορεί να βασίζεται μόνο σε πραγματικά δεδομένα. Αλλιώς, δημιουργούνται προσδοκίες που η διάψευσή τους επιφέρει μεγαλύτερη πτώση απ’ ό,τι αν δεν είχαν δημιουργηθεί.

Όπως συνέβη με το φυσικό αέριο. Για σαμπάνιες που ανοίγονται στον «Όμηρο» από τη Noble διέρρεαν κάποιοι, μέχρι που πραγματικά στοιχεία προσγείωσαν ανώμαλα και την ψυχολογία, αλλά και τις μετοχές των Noble και Delec. Ο καθένας οφείλει να παρουσιάζει την πραγματικότητα, γιατί αλλιώς δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί.

Η πραγματικότητα λοιπόν είναι ότι περιμένοντας εδώ και τρία χρόνια ένα θαύμα από κάποιον άγνωστο ύψιστο στα έγκατα της ΑΟΖ μας, κλείνει στην Κύπρο η μία μικρομεσαία επιχείρηση μετά την άλλη, απολύονται και μένουν άνεργοι χιλιάδες συμπολίτες μας, μισθοί και ωφελήματα στον ιδιωτικό τομέα περιορίζονται.

Μια μεγάλη κυπριακή τράπεζα είναι ήδη σε τροχιά κρατικοποίησης, η κατανάλωση και οι εισπράξεις από τον ΦΠΑ πέφτουν λες και κάνουν «Bungee Jumping», τα ακίνητα και η αγορά των αυτοκινήτων είναι στον αναπνευστήρα, ο τουρισμός πάει καλά σε αφίξεις, αλλά όχι τόσο σε έσοδα. Η απάντηση του κράτους που θα ήταν υποτίθεται μια σειρά δημόσιων έργων, αλυσοδέθηκε από την έλλειψη ρευστότητας των δημόσιων ταμείων και έργα αναστέλλονται, αναβάλλονται και ακυρώνονται, γιατί απλώς, λεφτά δεν υπάρχουν.

Το ρωσικό δάνειο μάς πάει μόνο μέχρι τον Απρίλιο. Το μοναδικό μέτρο που θα βοηθούσε την ανάπτυξη, η κατάργηση δηλαδή των μεταβιβαστικών που επαναστατικά αποφάσισε η Βουλή, αναπέμφθηκε και αυτό από τον Πρόεδρο. Οι προβλέψεις δε για τους ρυθμούς ανάπτυξης της χώρας επέστρεψαν στο απόλυτο μηδέν.

Ανέτρεξα σε δεκάδες άρθρα των τελευταίων τριών χρόνων, τα όποια εκλιπαρούσαν, κατηγορούσαν, ακόμη και αναθεμάτιζαν την κυβέρνηση για την απραξία της και την πορεία προς την οικονομική καταβαράθρωση.

Σήμερα, λοιπόν, δεν θα αναφερθώ σε μέτρα για να αναδιαρθρωθεί η οικονομία και να σωθούμε. Τρία χρόνια μετά, τους έχουμε μάθει πια και μπορούμε να φανταστούμε από πριν τη φαρσοκωμωδία που θα παρακολουθήσουμε τις επόμενες ημέρες.

Αυτή, δηλαδή, που θέλει τον υπουργό Οικονομικών –που σε αντίθεση με τον προκάτοχό του έχει αντίληψη της κατάστασης, ακούει ανθρώπους της οικονομίας και δεν θέλει να χρεωθεί τη χρεοκοπία– να προτείνει μέτρα και να τα παρουσιάζει σε συντεχνίες και κόμματα. ΔΗΚΟ, ΔΗΣΥ και ΕΔΕΚ θα συμφωνήσουν με αρκετά από αυτά, παρ’ όλο που θα τα θεωρήσουν ανεπαρκή. Θα τα θέτουν μάλιστα ως όρο για να στηρίξουν οποιαδήποτε αύξηση φορολογίας. Οι συντεχνίες από την άλλη θα κηρύξουν τον «νυν υπέρ πάντων αγώνα».

Την κρίσιμη δε στιγμή, στο πλευρό τους θα συνταχθεί και ο «εργατοπατέρας» Δημήτρης Χριστόφιας, τινάζοντάς τα όλα στον αέρα. Προτιμώντας, παραμονές δημοτικών εκλογών, να έλθουν οι ξένοι «συνωμότες» και να κατακρεουργήσουν εργατικά κεκτημένα, παρά να χρεωθεί ο ίδιος τον όποιο –έστω μικρό– περιορισμό τους.

Το θέατρο το έχουμε δει πολλάκις. Μακάρι να διαψευσθώ, αλλά αυτή τη φορά φοβάμαι ότι θα μετεξελιχθεί σε ένα Ζάλογγο, όχι τιμής, αλλά υποκρισίας και ανευθυνότητας στην πλάτη του λαού μας. Μακάρι να διαψευσθώ…