Το όραμα της σύγχρονης Κύπρου

Η ομιλία στο Ξενοδοχείο Χίλτον κατά την παρουσίαση των στόχων της υποψηφιότητας μου στις βουλευτικές εκλογές.

Video με αποσπάσματα από την εκδήλωση μπορείτε να δείτε εδώ.

Φίλοι μου,

Σας ευχαριστώ ειλικρινά που είστε εδώ μαζί μου σήμερα.

Στο ξεκίνημα ενός νέου πολιτικού αγώνα.

Στη μάχη των βουλευτικών εκλογών, στην οποία έχω μπει με πολλή διάθεση και πολλή αισιοδοξία. Με τη βεβαιότητα του ανθρώπου που πιστεύει ότι αγωνίζεται για τις σωστές αξίες.

Είμαι όμως εδώ για να δώσω ένα νέο μήνυμα. Ότι η πολιτική είναι αλλιώς! Κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που η σιωπηρή πλειοψηφία των συμπολιτών μας, σήμερα αποστρέφεται. Κάτι πολύ πιο ουσιαστικό.

Οι περισσότεροι από σας με γνωρίζετε. Έχουμε συναντηθεί στον επαγγελματικό, τον κοινωνικό, κυρίως στον πολιτικό στίβο. Επιτρέψετε μου όμως απόψε να ξανασυστηθώ. Να μιλήσω για τα βιώματα, τις εμπειρίες μου, τις ιδέες μου. Για τις πολιτικές μου αρχές.

Γιατί μέσα από αυτή την πορεία, θέλω να παρουσιάσω το όραμα της δικής μου γενιάς. Μιας γενιάς που νοιώθει ότι έχουμε μείνει πίσω. Ότι είμαστε παθητικοί παρατηρητές των εξελίξεων στον κόσμο. Ότι τις αλλαγές που συμβαίνουν γύρω μας, τρέχουμε ξωπίσω να τις προλάβουμε. Ότι δρούμε κοντόφθαλμα, χωρίς σχέδιο, χωρίς στρατηγική.

Μιας γενιάς που έχει κουραστεί να απογοητεύεται, βλέποντας προσδοκίες να διαψεύδονται, ευκαιρίες να χάνονται, οράματα να ξεφτίζουν.

Το 1974, τη χρονιά που σημάδεψε δραματικά τη νεώτερη ιστορία της πατρίδας μας, ήμουν δυο χρονών.

Μεγάλωσα με το όραμα μιας ελεύθερης και ενωμένης Κύπρου. Αλλά και με ένα αίσθημα αδικίας απέναντι στην πατρίδα μας, από τους ισχυρούς της γης.

Μάθαμε από τους γονείς μας, όπως και εγώ από τους δικούς μου γονείς, να αγαπάμε την πατρίδα και να διαφυλάσσουμε την Ελληνικότητα μας. Να μην περιμένουμε να πάρουμε, αλλά να δίνουμε στον τόπο μας.

Εμπνευστήκαμε από το όραμα και την προσωπικότητα του Γλαύκου Κληρίδη.

Ανδρωθήκαμε πολιτικά μέσα στον Δημοκρατικό Συναγερμό, περήφανοι για την παράταξη που πιστεύει στην αξία της ελευθερίας και τις αρχές της πραγματικής δημοκρατίας. Τη συζήτηση, τον προβληματισμό, την κριτική, την ανοχή στην άλλη άποψη.

Το Κυπριακό και οι συνέπειες του, καθόρισαν και επηρέασαν κάθε έκφανση της ζωής μας. Τις σκέψεις μας, τις φιλίες μας, ακόμη και την επαγγελματική και κοινωνική μας διαδρομή. Την οπτική που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα.

Τα χρόνια πέρασαν, η κοινωνία άλλαξε, η Κύπρος ωρίμασε και έβρισκε το βηματισμό της.

Στην πορεία νοιώσαμε τη χαρά της εθνικής επιτυχίας, με την ένταξή μας στην Ε.Ε. Ήταν η μεγαλύτερη διπλωματική νίκη της πατρίδας μας, μετά από ήττες και αλλεπάλληλα λάθη που σημάδεψαν την πορεία της.

Ήταν μια τεράστια επιτυχία που έχει τη σφραγίδα της δικής μας παράταξης!

Του προέδρου Κληρίδη, του Ιωάννη Κασουλίδη και τόσων άλλων. Πάνω απ’ όλα, μια επιτυχία που δείχνει τι μπορούμε να πετύχουμε Ελλάδα και Κύπρος, όταν δουλεύουμε πραγματικά μαζί.

Μέσα στην Ευρώπη αποκτήσαμε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

Αισθανθήκαμε ότι μπορούμε επιτέλους να βρούμε τη θέση μας στον σύγχρονο κόσμο. Να ξεφύγουμε από την μιζέρια του μικρού και κατατρεγμένου κράτους.

Η γενιά μας δραστηριοποιείται πλέον, σε ένα νέο τοπίο. Με διαφορετικές προκλήσεις, διαφορετικές αναζητήσεις.

Θέλει περισσότερα, Διεκδικεί περισσότερα.
Αξίζει να κατακτήσει περισσότερα!

Φίλοι μου,

Σε όλη αυτή την πορεία ένοιωθα ότι ως κοινωνία κινούμαστε σε δύο παράλληλους κόσμους.

Από τη μία μεριά, ήταν ο κόσμος της πολιτικής. Που στην πλειοψηφία του έμαθε να επιβιώνει μέσα από το λαϊκισμό και τις κορώνες γύρω από το εθνικό μας θέμα. Δεκαετίες να ακούμε τα ίδια συνθήματα, που αμφιβάλω σήμερα, αν τα καταλαβαίνουν πλέον αυτοί που ακόμα τα αναμασούν… Που κούρασαν και εμάς και κυρίως κούρασαν τον έξω κόσμο.

Ζήσαμε την πολιτική να ασκείται με υψηλούς πολιτικούς τόνους. Με δαιμονοποίηση προσώπων και παρατάξεων. Με κόμματα που παζάρευαν πεισματικά θέσεις εξουσίας, αναπαράγοντας διαρκώς την πελατεία ενός παρηκμασμένου συστήματος.

Από την άλλη μεριά, ήταν η κοινωνία που άλλαζε. Που προχωρούσε μπροστά.

Οι Κύπριοι που δούλευαν, προόδευαν και άλλαζαν τη ζωή τους προς το καλύτερο.Οι άνθρωποι της εργασίας, οι οποίοι μακριά από μηχανισμούς εξουσίας, κατάφεραν να στήσουν την πατρίδα μας ξανά στα πόδια της. Που μέσα από την εξωστρέφεια τους πέτυχαν να κτίσουν γέφυρες με ολόκληρο σχεδόν το σύγχρονο κόσμο.

Φτάσαμε λοιπόν σήμερα, οι δύο αυτοί κόσμοι να μην επικοινωνούν σχεδόν καθόλου μεταξύ τους.

Η πολιτική και η κοινωνία να έχουν αποκοπεί. Η κοινωνία να έχει ξεφύγει μπροστά και η πολιτική να μην μπορεί καν να ακολουθήσει. Η οικονομία, η κοινωνία, η επιχειρηματικότητα να προχωρούν, να δημιουργούν και να αναπτύσσονται, δίνοντας λίγη σημασία στο ποιοι και πως την εκπροσωπούν.

Όλα αυτά όμως μέχρι την οικονομική κρίση.

Το ότι η χώρα μας περνά μόνιμα κρίσιμες στιγμές, είχε καταντήσει μια πολύ βαρετή επανάληψη. Σήμερα ωστόσο, η κρισιμότητα των στιγμών είναι πολύ διαφορετική απ’ ότι έχουμε συνηθίσει.

Η κρίση και οι επιπτώσεις της, υπενθύμισε σε όλους μας ότι η πολιτική δεν είναι κάτι ξένο, μακρινό, που ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με το Κυπριακό. Αντιθέτως, η πολιτική επηρεάζει σημαντικά την καθημερινότητα και την επαγγελματική και κοινωνική δραστηριότητα όλων μας.

Οι εξελίξεις χτυπούν έντονα την πόρτα μας και τις αισθανόμαστε. Οι επιπτώσεις στην οικονομία είναι σημαντικές. Η κρίση της ευρωζώνης είναι σαφές ότι μας επηρεάζει.

Έχουμε να αντιμετωπίσουμε πολύ διαφορετικά προβλήματα, όπως η παράνομη μετανάστευση που εξελίσσεται στο πρώτο κοινωνικό ζήτημα. Η σημερινή επιδοματική πολιτική που απαγορεύει την εργασία και προάγει την ανεργία και τα κυκλώματα στους μετανάστες, προκαλεί το αίσθημα της αδικίας. Ο μετανάστης γίνεται αντικείμενο ρατσισμού και ο Κύπριος πολίτης αισθάνεται πολίτης δεύτερης κατηγορίας.

Η τεχνολογία αλλάζει τελείως τα δεδομένα της εκπαίδευσης, της εργασίας και της ζωής μας. Οι πηγές ενέργειας που έχουμε ανάγκη, ανοίγουν νέο κεφάλαιο στην οικονομία, τη διπλωματία και την ασφάλειά μας.

Έχουν μπει νέες έννοιες στον πολιτικό διάλογο. Το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα, αποτελούσαν ξύλινους αριθμούς που αφορούσαν πολύ λίγους στο παρελθόν. Σήμερα μας αφορούν όλους.

Το Κυπριακό, αντί ως Εθνικό ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί με προσοχή και με μια ελάχιστη εθνική συναίνεση, μετατρέπεται συχνά σε όχημα δημαγωγίας που επάνω του κτίζονται πολιτικές καριέρες.

Όλοι μας, εκεί που πιστεύαμε ότι η οικονομία της χώρας μας πάει καλά, ακούμε σήμερα να υπάρχει πρόβλημα με τη βιωσιμότητα των συνταξιοδοτικών ταμείων. Ότι το κράτος θα κινδυνεύει να μην μπορεί να πληρώσει συντάξεις σε 10–15 χρόνια. Έχει χρεοκοπήσει ήδη ένας ημικρατικός οργανισμός και κινδυνεύουν άλλοι.

Πάνω απ’ όλα όμως, είναι η ανεργία και η αβεβαιότητα. Η έλλειψη ανάπτυξης και στρατηγικών που θα φέρουν επενδύσεις και θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας.

Ο δικαιολογημένος φόβος της νέας γενιάς, ότι θα κληθεί να πληρώσει το λογαριασμό για αδυναμίες και λάθη όλων των προηγούμενων.

Οι σημερινές προκλήσεις είναι πολλές, διαφορετικές και πολύ απαιτητικές.

Όταν λοιπόν σε αυτές τις συνθήκες, ο πολίτης νοιώθει αδύναμος και εγκαταλελειμμένος, όταν αισθάνεται μόνος να στην προσπάθεια να λύσει τα δικά του προβλήματα, τότε η απαξίωση στην πολιτική γιγαντώνεται. Όταν μάλιστα δημιουργούνται σκιές διαφθοράς και διαπλοκής την ώρα της οικονομικής δυσπραγίας, ο καθένας κυριεύεται από αγανάκτηση και επαναστατεί.

Και όταν η πολιτική αποτυγχάνει να ανταποκριθεί στα βασικά ζητούμενα, δεν έχουμε απλά απαξίωση, έχουμε έχθρα απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Και πρέπει να το αντιληφθούμε αυτό για να μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε.

Έχει ήδη εμφανιστεί στην Κύπρο έχθρα απέναντι στο πολιτικό σύστημα.

Φίλες και φίλοι,

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, πρέπει να εμπνεύσουμε ξανά τους πολίτες. Να δυναμώσουμε την ελπίδα και την αισιοδοξία. Πρέπει επιτέλους να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε την Κύπρο ως μέρος ενός κόσμου που αλλάζει και όχι ως ένα απομονωμένο χωριό που ζει στις δικές του αυταπάτες.

Η πολιτική έχει υποχρέωση να δώσει ξανά συλλογικούς στόχους και οράματα. Να ηγηθεί και όχι να ακολουθεί τις εξελίξεις. Να μην καθορίζει τις προτάσεις της με βάση την κοινή γνώμη. Να διαμορφώνει την κοινή γνώμη. Να ενώνει όλους μας σε κοινούς σκοπούς.

Για μένα αυτή είναι η ουσία της πολιτικής. Αυτή είναι η πραγματική της διάσταση.

Δεν είναι μόνο παζάρι, ρουσφέτι, ξύλινα λόγια και διαγωνισμός αδιαλλαξίας στο Κυπριακό.

Δεν είναι μόνο οι γάμοι και οι αμέτρητες κοινωνικές συναθροίσεις που καλείται να παρευρίσκεται ο κάθε πολιτικός.

Πολιτική είναι η παραγωγή προτάσεων και η χάραξη στρατηγικών που θα φέρουν την πραγματική πρόοδο. Είναι προτάσεις για την καθημερινότητα.

• Προτάσεις για την τόνωση της οικονομίας και την ανάπτυξη.
• Για τη δραστήρια γήρανση και για τη γυναικεία επιχειρηματικότητα.
• Για την αξιοκρατία στο δημόσιο τομέα.
• Την πράσινη ανάπτυξη.
• Την ανάγκη η Λευκωσία να αποκτήσει επιτέλους έργα.
• Την έρευνα και την καινοτομία.
• Είναι η στήριξη των ασθενέστερων τάξεων με ουσιαστικές πολιτικές δράσεις και όχι με επιδόματα ελεημοσύνης.
• Είναι προπαντός η δημιουργία ευκαιριών για τον μέσο πολίτη. Τον μέσο εργαζόμενο και τον μικρομεσαίο επιχειρηματία που σήμερα πιέζονται και κανείς δεν ασχολείται μαζί τους.
• Είναι η φροντίδα για την Κυπριακή οικογένεια που δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στις πολλές της υποχρεώσεις.
• Είναι οι νέοι, που νοιώθουν να τους κόβονται τα φτερά της δημιουργίας.

Είναι η αντιμετώπιση των πραγματικών διλημμάτων στο Κυπριακό. Σε μια εποχή που έχουμε καταντήσει να θεωρείται το “εκείνοι απ’ εκεί και εμείς απ’ εδώ”, το να μείνουμε δηλαδή με μισή πατρίδα, θέση “πατριωτική”. Δεν είναι πατριωτισμός να απεμπολείς εδάφη για να μην διαταράσσεται η καθημερινότητα σου. Πρέπει να βρίσκουμε το θάρρος να το πούμε, να πείσουμε γι αυτό.

Πολιτική είναι πάνω απ’ όλα η επένδυση στις αυτονόητες αρχές που της δίνουν διαχρονικά αξία. Ειλικρίνεια. Διαφάνεια. Συνεργασία. Σύνθεση.

Είναι να αντιμετωπίζεις τον κάθε ψηφοφόρο ως μέτοχο του κράτους. Ως πολίτη, όχι ως πελάτη ενός ξεπερασμένου παζαριού εξουσίας!

Γι’ αυτά είναι που δεσμεύομαι να εργαστώ. Με αυτή την υπόσχεση είναι που στέκομαι απέναντί σας.

Αυτό είναι που εννοώ όταν υποστηρίζω ότι η πολιτική είναι αλλιώς. Διότι πιστεύω ότι η πολιτική είναι ουσία.

Ξέρετε, ρωτάω καμιά φορά αυτούς που κυβερνούν και όσους τους υποστηρίζουν, ποιος είναι ο στόχος αυτής της χώρας; Που θέλετε να πάτε την Κύπρο;

Κανείς τους δεν μπορεί να απαντήσει. Δεν έχουν απάντηση. Από τον καιρό που μπήκαμε στην Ευρώπη και την ζώνη του ευρώ, αυτή η χώρα δεν ξέρει που θέλει να πάει.

Υπάρχει όμως ένα όραμα που όλοι μαζί μπορούμε να υπηρετήσουμε.

Είναι η ανάγκη να πάει η Κύπρος μπροστά. Να γίνει το σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος που μας αξίζει.

Μια χώρα με κύρος και αξιοπρέπεια στον έξω κόσμο. Ένα κράτος δημιουργίας, ανάπτυξης και ευημερίας στο εσωτερικό.

Και είναι η υπηρέτηση αυτής της ανάγκης πρώτα απ’ όλα, που καθιστά τις ερχόμενες βουλευτικές εκλογές, εκλογές τεράστιας πολιτικής σημασίας.

Φίλες και φίλοι,

Στις 22 Μαίου, θα προκύψει μια νέα δυναμική που θα καθορίσει τις εξελίξεις για την 10ετία που μόλις ξεκίνησε.

Ένα είναι το σίγουρο.

Η Κυβέρνηση Χριστόφια και όσοι τη στηρίζουν, δεν μπορούν να δώσουν λύσεις. Δεν μπορούν να δημιουργήσουν μια σύγχρονη Κύπρο. Ήταν ανέκαθεν οι δυνάμεις της πραγματικής συντήρησης. Χωρίς στόχους, χωρίς ρεαλιστικό όραμα.

Έχουμε μια Κυβέρνηση που είναι λίγο με την Ευρώπη, λίγο έξω από αυτήν. Λίγο με τα μέτρα αναδιάρθρωσης της οικονομίας, λίγο με τα ιδεολογικά κολλήματά της. Λίγο με τις μεταρρυθμίσεις, λίγο με τα κατεστημένα του δημοσίου και της γραφειοκρατίας.

Έχουμε μια κυβέρνηση χαμηλών προσδοκιών και μηδαμινών επιτευγμάτων.

Θυμίζουν κάποιον που προσπαθεί να ισορροπήσει σε πολλές βάρκες. Μόνο που όποιος πατάει σε πολλές βάρκες, συνήθως πέφτει στο νερό. Προσπαθούν να τους έχουν όλους ευχαριστημένους και δεν ικανοποιούν κανένα. Και αυτό ακριβώς έχει πάθει η Κυβέρνηση Χριστόφια: Λυπάμαι που το λέω, αλλά τα έχει κάνει θάλασσα.

Στο Κυπριακό, η θεωρία της λύσης στη βάση της φιλίας και συντροφικότητας των κυρίων Χριστόφια και Ταλάτ, έχει καταρρεύσει με πάταγο. Τα διεθνή ζητήματα δεν μπορούν να λυθούν με συνταγές παρέας. Δεν υπήρχε πλάνο που να λαμβάνει υπόψη την αλλαγή στην ηγεσία των Τουρκοκυπρίων. Προχωρήσαμε σε σημαντικές παραχωρήσεις χωρίς ανταλλάγματα και χωρίς να πιστωθούμε με καλή θέληση. Σήμερα, φτάσαμε να προσπαθούμε ξανά να επαναβεβαιωθεί η βάση των συνομιλιών.

Η Ευρώπη παραμένει μια χαμένη ευκαιρία. Και – δυστυχώς – αυτό ήταν κάπου αναμενόμενο… Για τη σημερινή Κυβέρνηση η ένταξη στην ΕΕ ήταν μια δυσάρεστη υποχρέωση. Οι άνθρωποι δεν το κρύβουν… Δεν πιστεύουν στις αξίες της Ε.Ε. Χάνουν ευκαιρίες που θα αναβάθμιζαν διεθνώς τη θέση μας και προσπαθούν να ταυτιστούν με συμφέροντα που εναντιώνονται στην Ευρώπη.

Κρατούν με δική τους εμμονή την Ευρώπη μακριά από τις διαπραγματεύσεις, την ώρα που στο ευρωπαϊκό γήπεδο έχουμε σημειώσει τις μεγαλύτερες επιτυχίες μας! Κρατούν την Ελλάδα μακριά.

Στην οικονομία, δυόμιση χρόνια μετά την κρίση, συζητάμε ακόμη για διαρθρωτικά μέτρα που ακούμε αλλά δεν βλέπουμε. Η ευκαιρία να εκσυγχρονιστεί το κράτος χάνεται ανεπιστρεπτί. Η επιχειρηματικότητα βάλλεται ως εχθρός, η γραφειοκρατία καλπάζει. Το κέρδος αντί να θεωρείται πηγή ευημερίας, ανάπτυξης και απασχόλησης, αντιμετωπίζεται ως δαίμονας. Ως εχθρός της κοινωνίας.

Πως μπορεί όμως να υπάρχει ανάπτυξη όταν οι επιχειρήσεις δεν κερδίζουν; Πως μπορούν αλλιώς να δημιουργηθούν δουλειές;  Και τι σχέση μπορούν να έχουν αυτές οι νοοτροπίες, με ένα λαό που έμαθε να δουλεύει και να παράγει; Που στήριξε την πρόοδό και την ανάκαμψή του στην επιχειρηματικότητα, στο δαιμόνιο της δημιουργίας, στην αναζήτηση ευκαιριών.

Τι σχέση έχουν με τη νέα γενιά των Κυπρίων, που μακριά από ξεπερασμένες κρατικίστικες λογικές, δίνει καθημερινά το δικό της αγώνα δημιουργίας ή επιβίωσης;

Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση κατέληξε να έχει ως μοναδικό αντικείμενο την αλλαγή της ιστορίας. Έχουν ακόμη την ισοπεδωτική προσέγγιση ότι μπορεί να συμβιώσουν οι δύο κοινότητες στην Κύπρο, όχι με βάση τον σεβασμό του ενός προς τον άλλο, αλλά με την αυτοαναίρεση και των δύο. Δεν γίνονται όμως αυτά τα πράγματα! Για την προοπτική να γίνει η Κύπρος το σύγχρονο εκπαιδευτικό κέντρο της νοτιοανατολικής μεσογείου, ούτε λόγος. Ο ίδιος ο Υπουργός μας μίλησε για όνειρα θερινής νυκτός…

Ακόμα και σήμερα παραμένουμε η μόνη χώρα στην Ευρώπη χωρίς Εθνικό Σύστημα Υγείας. Κανείς δεν ασχολείται με αυτό, την ώρα που η Κύπρος θα μπορούσε να καταστεί περιφερειακό κέντρο παροχής υπηρεσιών υγείας.

Σε όλη την Ευρώπη τα θέματα του περιβάλλοντος και της αειφόρου ανάπτυξης αποτελούν μείζονες προτεραιότητες. Στην Κύπρο, το περιβάλλον συνεχίζει να αποτελεί το φτωχό συγγενή που περιφέρεται ανάμεσα σε υπηρεσίες και υπουργεία. Όταν μιλάς για πράσινη ανάπτυξη, είναι λες και μιλάς για πράσινα άλογα…

Είμαστε χώρα υπηρεσιών και η έρευνα και η τεχνολογία που θα έπρεπε να είναι στο επίκεντρο της προσοχής, αποτελούν τον πρώτο στόχο της κάθε περικοπής. Το διαδίκτυο παραμένει ακριβό.

Η πολιτική για προσέλκυση ξένων επενδύσεων αρχίζει και τελειώνει στην εξής μία: Αυτή του Κατάρ.

Το κυριότερο όμως είναι η διαφθορά και η αδιαφάνεια που αφήνουν τη σκιά τους σχεδόν παντού, όπου υπάρχουν δημόσια χρήματα και ζητήματα που απαιτούν αξιοκρατία. Έχουμε μια κυβέρνηση που αντί να παίρνει μέτρα υπέρ της διαφάνειας, αντι να επιδιώκει το να είναι όλα στο φως, ζήτησε ακόμη και να μην προσβάλλονται οι αναθέσεις των έργων…

Λυπάμαι που το λέω, αλλά στόχος των κυβερνώντων και των συμμάχων τους δεν είναι μια δίκαιη κοινωνία πολιτών. Είναι η αναπαραγωγή των εξαρτημένων πελατών του ίδιου χρεωκοπημένου συστήματος…

Είναι η επένδυση στο διχασμό για την κομματική επιβίωση. Δεν εξηγείται αλλιώς η προσπάθεια επαναφοράς του φανατισμού για να καλυφθούν οι κυβερνητικές ανεπάρκειες. Η κατασκευή εχθρών και φαντασμάτων, ο διάλογος με τα άκρα, προκειμένου η κυβέρνηση να έχει αντιπάλους. Η συνωμοσιολογία και η προσπάθεια να δαιμονοποιηθεί η κριτική ακόμη και όταν γίνεται από τον αρχηγό της αντιπολίτευσης.

Ο πρόεδρος σε μια δημοκρατία όμως δεν είναι «ιερή αγελάδα», για να μην μπορεί ο κ. Αναστασιάδης να της εξασκεί κριτική!

Ζούμε δυστυχώς ένα μεγάλο κεφάλαιο, στασιμότητας, αμηχανίας και παρακμής. Αυτό το κεφάλαιο πρέπει να κλείσει. Και μόνο εμείς μπορούμε να το κλείσουμε.

Η Κυβέρνηση και όσοι τη στηρίζουν πρέπει να πάρουν ένα ηχηρό μήνυμα καταδίκης. Και το ηχηρό αυτό μήνυμα μπορεί να σταλεί, μόνο αν ο ΔΗΣΥ καταγράψει μεγάλη άνοδο και καθαρή πρωτιά.

Οι δυνάμεις της ελευθερίας, της δημιουργίας, των μεγάλων κοινών στόχων, πρέπει να βγουν από τις εκλογές του Μαΐου ενισχυμένες.

Αυτός είναι ο στόχος μας. Γι αυτόν τον στόχο πρέπει να ενώσουμε δυνάμεις. Γι’ αυτόν τον στόχο όλοι μαζί θα αγωνιστούμε!

Με αφετηρία τις εκλογές του Μαΐου χρειάζεται να καταγραφεί μια νέα πολιτική πλειοψηφία. Ένα νέο ρεύμα ανανέωσης και εκσυγχρονισμού χρειάζεται να δημιουργηθεί.

Έχουμε υποχρέωση ως Δημοκρατικός Συναγερμός, ως η πραγματική δύναμη προόδου, να ηγηθούμε της προσπάθειας να πάει η Κύπρος μπροστά. Να αποτελέσουμε τον κεντρικό πυλώνα της αλλαγής του πολιτικού σκηνικού.

Είναι μια μάχη που πρέπει να δώσουμε. Και σε αυτή τη μάχη δεν περισσεύει κανείς, ακόμα και αν το κόμμα μας τον έχει καμιά φορά πικράνει.

Φίλοι μου,

Στη μάχη των βουλευτικών θα είμαι κι εγώ παρών. Από την πρώτη γραμμή, ως υποψήφιος βουλευτής στην Επαρχία Λευκωσίας.

Είμαι υποψήφιος, όχι επειδή το θεωρώ τη φυσιολογική πορεία ενός ανθρώπου που από μικρό παιδί ασχολείται με την πολιτική. Πολιτική γίνεται από πολλά μετερίζια.

Κάποια στιγμή όμως, η ώρα των διαπιστώσεων τελειώνει και αρχίζει η ώρα που πρέπει να αποδεικνύεις στην πράξη ότι αυτά που λες τα εννοείς. Ότι μπορείς πράγματι να πολιτευτείς διαφορετικά.

Όσο και αν είναι δύσκολο να μιλά κάποιος για τον εαυτό του, στο ερώτημα αν «μπορώ να βοηθήσω», απαντώ: «Ναι, μπορώ». Το πιστεύω.

Αν και νέος έχω μια αρκετά πλούσια πολιτική διαδρομή.

Ως πρόεδρος της Μαθητικής Κίνησης, το νεαρότερο μέλος που είχε ποτέ το Ανώτατο Συμβούλιο του ΔΗΣΥ, σε ηλικία 16 ετών, ευτύχησα να ηγούμαι των μαθητών μας την πρώτη περίοδο στην ιστορία, που μέλη μας προέδρευσαν των μαθητικών συντονιστικών οργάνων.

Ως Οργανωτικός και Πρόεδρος της ΦΠΚ Πρωτοπορία στην Αθήνα, πετύχαμε να γίνουμε για πρώτη φορά η πρώτη φοιτητική δύναμη. Ως πρόεδρος όλων των Πρωτοποριών αργότερα, ευτύχησα να ζήσω μαζί με εκατοντάδες συναγωνιστών μου, την κατάκτηση του ιστορικά μεγαλύτερου ποσοστού της παράταξης.

Δεν έλειψα από καμία εκλογική αναμέτρηση. Ήμουν υπεύθυνος για καθόδους ψηφοφόρων, υπεύθυνος στο επιτελείο των δυνάμεων πέραν του ΔΗΣΥ, που υποστήριζαν τον Πρόεδρο Κληρίδη το 2003.

Η μεγαλύτερη όμως πρόκληση ήταν η εμπιστοσύνη που μου έδειξε στις τελευταίες προεδρικές ο Ιωάννης Κασουλίδης. Να διευθύνω το γραφείο του, να συντονίζω το εκλογικό του επιτελείο. Δώσαμε τότε όλοι μαζί ένα αγώνα πολύ διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Με όπλο τις καινοτόμες προτάσεις μας για την Κύπρο του 21ου αιώνα.

Με ένα ξεκάθαρο μήνυμα εκσυγχρονισμού της χώρας μας. Με ένα όραμα που ενέπνευσε την κοινωνία των πολιτών. Που δημιούργησε ξανά, ένα τεράστιο κοινωνικό ρεύμα γύρω από την παράταξη και τις θέσεις μας.

Ηγεσία και στελέχη του ΔΗΣΥ, έχοντας δίπλα την κοινωνία των πολιτών, κερδίσαμε τον πρώτο γύρο, κόντρα σε όλες τις προβλέψεις που μας έδειχναν τρίτους. Διασφαλίσαμε την ενότητα της παράταξής μας και αποφύγαμε πολύ δύσκολες περιπέτειες που θα αντιμετωπίζαμε αν – όπως οι δημοσκοπήσεις έδειχναν – μέναμε εμείς έξω από το Β’ γύρο.

Τη δεύτερη Κυριακή, δώσαμε τη μάχη μόνοι εναντίον όλων. Πλησιάσαμε την ολική ανατροπή, πηγαίνοντας πολύ καλύτερα από ό,τι και οι πιο αισιόδοξοι περίμεναν.

Και αν δεν το πετύχαμε, έγινε διότι κάποιοι δεν μπόρεσαν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Κάποιοι που δεν δικαιώθηκαν την τριετία που πέρασε. Και αυτό, η ιστορία θα τους το χρεώσει…

Φίλοι μου,

Όποιο πολιτικό ρόλο και αν ανέλαβα πιστεύω ότι τα πήγα καλά. Αυτό κάτι δείχνει…

Όλα αυτά τα χρόνια όμως, εργάζομαι καθημερινά σε ένα δύσκολο και απαιτητικό επαγγελματικό χώρο. Την πολιτική τη βίωσα και τη βιώνω και ως μάχιμο πολιτικό στέλεχος, αλλά και ως μάχιμος επαγγελματίας, που ξέρει καλά τις αγωνίες, ξέρει τι αλλαγές χρειάζονται.

Πιστεύω σε μια πολιτική φιλοσοφία σύγχρονη και διαφορετική. Στην πολιτική ουσία και όχι την επιφάνεια.

Αυτά είναι που θέλω να προωθήσω.
Γι’ αυτά είναι που ζητώ τη στήριξή σας.

Την δική σας επιλογή και στον Μιχάλη. Όχι μόνο στο Μιχάλη.
Και θέλω να το τονίσω αυτό, ειδικά απευθυνόμενος στους πολύ καλούς μου φίλους. Μονοσταυρίες δεν θέλω να ζητήσει κανείς για εμένα.

Υπάρχουν πολύ αξιόλογοι άνθρωποι που είναι συνυποψήφιοι μου. Εγώ ο ίδιος, θα εξαντλήσω όλους μου τους σταυρούς.

Με την αξία μας μάθαμε να κερδίζουμε εκλογές, αυτό είναι που θα κάνουμε και το Μάη!

Φίλοι μου,

Όλους εμάς μας ενώνουν μεγάλες στιγμές και έντονες συγκινήσεις.

Αρκετές πίκρες, αλλά και στιγμές μοναδικής εθνικής και παραταξιακής περηφάνιας.

Είναι το αόρατο νήμα που συνδέει τις ζωές και τις διαδρομές μας.

Αυτό το νήμα, σας καλώ σήμερα, να ξετυλίξουμε λίγο ακόμα.

Να προχωρήσουμε μαζί. Όχι επειδή είμαι φίλος σας, ή επειδή έχω προσφέρει.

Αλλά επειδή συμμεριζόμαστε τις ίδιες ιδέες, τον ίδιο ενθουσιασμό να αλλάξουμε τα πράγματα.

Να πάρουμε την Κύπρο μπροστά!

Να αποδείξουμε ότι η πολιτική είναι αλλιώς.

Μπορούμε να το πετύχουμε.

Φτάνει να το πιστέψουμε. Φτάνει να το προσπαθήσουμε.

Σας ευχαριστώ.

Μιχάλης Σοφοκλέους
Χίλτον – 17/3/2011