Τρία μίζερα χρόνια

Τον Ιούλιο του 2007 ο κ. Δημήτρης Χριστόφιας, με την εξαγγελία της υποψηφιότητάς του, διόρθωσε μια μεγάλη αγκύλωση, καταργώντας τον άγραφο νόμο, που ήθελε το ΑΚΕΛ να αυτοεξαιρείται της διεκδίκησης του ύπατου πολιτειακού αξιώματος. Το ΑΚΕΛ, ο ένας από τους δύο μεγάλους πολιτικούς πόλους, αντιπαρατάχθηκε υπό περίεργες συνθήκες στην αρένα των προεδρικών εκλογών και υπό ακόμη πιο περίεργες συνθήκες ο κ. Χριστόφιας εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Η κυβέρνηση Χριστόφια, με την εκλογή της, είχε ουσιαστικά τέσσερεις παράλληλες αποστολές:

Η πρώτη ήταν να αλλάξει το κλίμα στο Κυπριακό και να είναι το εθνικό πρόβλημα πιο κοντά στη λύση. Η ευθύνη για τη μη λύση θα έπρεπε να βαρύνει ξανά τις πλάτες της Τουρκίας. Ο Πρόεδρος, δυστυχώς, επέλεξε να βασίσει όλη την πολιτική του πάνω στη φιλία που τον συνέδεε με τον κ. Ταλάτ. Μια λογική που έχει εντελώς αποτύχει. Δεν υπήρχε πλάνο που να λαμβάνει υπ’ όψιν την εκλογή του κ. Έρογλου. Προχωρήσαμε σε σημαντικές παραχωρήσεις, χωρίς ανταλλάγματα και χωρίς να πιστωθούμε με καλή θέληση. Περιμέναμε απλά να μας ανταποδώσει κάποια στιγμή ο «σύντροφος» Ταλάτ. Επέλεξε, δυστυχώς, ο Πρόεδρος να κρατά σημαντικούς παράγοντες, όπως η Ελλάδα και η Ευρώπη, μακριά. Σήμερα φτάσαμε να προσπαθούμε ξανά να επαναβεβαιωθεί η βάση των συνομιλιών.

Η δεύτερη αποστολή ήταν να έχουμε αυξημένο κύρος ως χώρα και να αντιμετωπίσουμε τα σύγχρονα προβλήματα της οικονομικής κρίσης, της ανεργίας και της λαθρομετανάστευσης. Η κυβέρνηση δεν πέτυχε να προσαρμοστεί ούτε καν να αντιληφθεί περί τίνος πρόκειται. Έχουμε μια ακαθόριστη πολιτική συμμαχιών, που, αφού αναλώθηκε για δυο χρόνια μεταξύ Κούβας και Βενεζουέλας, σήμερα κάνει γύρους, μπας και πετύχει καμιά δήλωση που να της επιτρέπει να επαίρεται για κάτι. Επικρατούν ακόμη ξεπερασμένοι όροι του περασμένου αιώνα σε απλά θέματα, όπως ο Συνεταιρισμός για την Ειρήνη. Δύο χρόνια μετά την κρίση συζητάμε ακόμη για τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν. Ανάπτυξη που να δημιουργεί θέσεις εργασίας δεν προκαλείται. Δεν αποτελεί καν προτεραιότητα της κυβέρνησης. Η λαθρομετανάστευση μετατρέπεται στο πρώτο κοινωνικό ζήτημα, που τείνει να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Σήμερα δαιμονοποιείται το κέρδος και για πρώτη φορά βλέπουμε αντιπαλότητα μεταξύ του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, τη στιγμή ακριβώς που έχουμε τεράστια ανάγκη να πορεύονται δίπλα-δίπλα.

Η τρίτη αποστολή ήταν να προχωρήσει σε πρωτοβουλίες που θα βελτίωναν σημαντικά την ποιότητα ζωής των πολιτών, αλλά και το επιχειρηματικό πλαίσιο. Και εδώ όμως ο πολίτης δεν βλέπει να βελτιώνονται τομείς όπως η υγεία, η παιδεία, το περιβάλλον. Ούτε η ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρει το κράτος στον πολίτη. Για έρευνα και τεχνολογία ούτε λόγος. Το να γίνει η Κύπρος κέντρο παροχής πολλαπλών υπηρεσιών παραμένει όνειρο απατηλό.

Η τέταρτη αποστολή ήταν να γίνει πράξη η δίκαιη κοινωνία που επαγγελλόταν ο Πρόεδρος. Να έχουμε δηλαδή πρόνοια για τις ασθενέστερες τάξεις των πολιτών και ευκαιρίες για τη μεσαία τάξη που διαρκώς συμπιέζεται. Για τους ασθενέστερους ακολουθήθηκε η επιλογή των επιδομάτων μιας χρήσης, που πλέον δεν μπορούν να δοθούν. Τα πλεονάσματα εξανεμίστηκαν πριν καν εμφανιστεί η κρίση. Για τον μέσο πολίτη, τον μέσο εργαζόμενο και τον μικρομεσαίο επιχειρηματία, που πιέζονται δραματικά, δεν λαμβάνεται καμία σχεδόν πρόνοια. Η αναξιοκρατία επισημοποιήθηκε με ντοκουμέντα, όπως ηλεκτρονικά μηνύματα και φαξ. Οι προσφορές και οι «δουλειές» που κλείνει το Δημόσιο ακολουθούν διαδικασίες που κάθε άλλο παρά αξιοπιστία εκπέμπουν.

Το χειρότερο όλων, όμως, είναι η διχαστική πολιτική που μετέρχεται πολλές φορές η κυβέρνηση. Μαζί με το δεδομένο ότι ούτε την κριτική δέχεται, αλλά ούτε και με την ελευθερία του λόγου αισθάνεται άνετα. Ενδυναμώνοντας τα άκρα και να επαναφέροντας στην Κύπρο το φάντασμα του εθνικού διχασμού, που τόσο πληρώσαμε τις δεκαετίες μετά την ανεξαρτησία.

Τρία χρόνια τώρα, η κυβέρνηση Χριστόφια έχει πείσει όλους μας για ένα πράγμα. Ότι δυστυχώς δεν λειτουργεί ως η πολιτειακή εξουσία όλων των Κυπρίων. Προτιμά αυτό που ξέρει. Να χειρίζεται ολόκληρη την Κύπρο με τον ίδιο τρόπο που έμαθε να χειρίζεται ένα αριστερό κόμμα. Κάνοντας ό,τι μπορεί για να μείνει στην ιστορία ως μια κυβέρνηση διαχειριστική και όχι μεταρρυθμιστική. Μια κυβέρνηση χαμηλών προσδοκιών και πολύ λίγων επιτευγμάτων.