Τρικυμία εν κρανίω

Αυτό που βιώνουμε τις τελευταίες μέρες είναι αδιανόητο και εξωφρενικό. Όσο μάλιστα κυλάει ο χρόνος, το ζήτημα χειροτερεύει. Η ζημιά που προκαλείται στην Κύπρο διογκώνεται, με κύριο υπεύθυνο τον ίδιο τον κ. Χριστόφια, ο οποίος, αντί να διαχειριστεί το μέγιστο ολίσθημα στο οποίο έχει υποπέσει, με γνώμονα το συμφέρον της χώρας που είναι Πρόεδρος, υπερασπίζεται τον εαυτό του, με αποκλειστικό στόχο να διασώσει την εντός Κύπρου φήμη του, το κόμμα του και την ιστορική του θεώρηση.

Στην τοποθέτηση του κ. Χριστόφια στο Brookings, κορυφαία «δεξαμενή σκέψης» των ΗΠΑ, με τεράστια επιρροή στους Δημοκρατικούς και στην κυβέρνηση Ομπάμα, υπάρχουν σημαντικά και πολύ κρίσιμα δεδομένα. Αυτά δεν μπορούν να αμφισβητηθούν ούτε και να υποβιβαστούν στις θεωρίες του γλωσσικού λάθους ή της υπερβολικής αντίδρασης όλης της Κύπρου και της Ελλάδας, πλην του ΑΚΕΛ και του ΚΚΕ. Ούτε και να πακετοποιηθούν στη συνομωσιολογία περί υπόσκαψης του Προέδρου.

Το αναντίλεκτο γεγονός είναι ότι ο Πρόεδρος διατύπωσε με σαφήνεια την άποψη ότι η Ελλάδα ως «ούτω καλούμενη μητέρα πατρίδα εισέβαλε στην Κύπρο». Το είπε ξεκάθαρα, χρησιμοποιώντας μάλιστα την λέξη «invaded», την οποία δεν υπάρχει Κύπριος που να μην ξέρει την έννοιά της, ακόμη και αν δεν κατέχει ούτε μια πρόταση Αγγλικής.

Δεν έχει καμία σημασία το κείμενο, στο οποίο όντως ο Πρόεδρος ανέλυσε τις γνωστές και παραδοσιακές θέσεις. Και κανένας σοβαρός δεν αμφισβητεί ότι έγινε στην Κύπρο ένα εγκληματικό πραξικόπημα με πρωτοστάτη τη Χούντα των Αθηνών, όπως τις τελευταίες μέρες ο κ. Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ μετά μανίας προσπαθούν να υπονοήσουν. Αυτά, όμως, περί του συνόλου της τοποθέτησης, μπορεί να έχουν σημασία εδώ, στον κυπριακό μικρόκοσμο και στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι. Στη Νέα Υόρκη, στην Ουάσινγκτον, στις Βρυξέλλες, στο Στρασβούργο, στο Λονδινο, στην Αθήνα αλλά και στην Άγκυρα, όπου άκουσαν τον κ. Χριστόφια να μιλά για ελληνική εισβολή, θα τους δώσουμε να διαβάσουν όλο το κείμενο;

Από την ώρα της ξεκάθαρης αναφοράς του Προέδρου, η ζημιά έγινε και μόνο ένας τρόπος υπήρχε – όχι να εξαφανιστεί – να χαλαρώσει και να μετριαστούν οι απώλειες. Αυτός δεν ήταν άλλος από το να ανασκευάσει αμέσως και χωρίς περιστροφές. Δεν το έκανε. Επιμένοντας ότι δεν έχει κάνει λάθος και παραπέμποντας στο πραξικόπημα, μπορεί να φανατίζει τους οπαδούς του ΑΚΕΛ, αλλά ταυτόχρονα οπλίζει περισσότερο την τουρκική διπλωματία, θωρακίζοντας το απρόσμενο τεράστιο δώρο που της προσέφερε.

Το μόνο που προσπάθησε να διαχειριστεί ο Πρόεδρος ήταν την κρίση που η φράση του θα προκαλούσε στην Αθήνα. Προέβη λοιπόν σε δήλωση αναγνώρισης της ελληνικής στήριξης στην Κύπρο, λίγες ώρες μετά την αναφορά του. Δεν τόλμησε όμως να πάρει τηλέφωνο τον Έλληνα Πρωθυπουργό, παρά μόνο όταν ο κ. Παπανδρέου ανέλαβε μόνος του να ανασκευάσει τα ανιστόρητα. Έγινε έτσι ο κ. Χριστόφιας ο πρώτος Κύπριος Πρόεδρος, μετά το ’60, που αδειάζεται δημοσίως από Έλληνα Πρωθυπουργό. Το περί τυπικής θέσης του ΑΚΕΛ αποτελεί όνειδος για τον Πρόεδρο.

Ο κ. Παπανδρέου δεν είναι ούτε κακεντρεχής ούτε συνομωσιολόγος κατά του κ. Χριστόφια. Απλά, ως γνώστης της διπλωματίας, αναγνωρίζει τα κέρδη που προσέφερε η αναφορά στην Τουρκία και στις ζημιές στην αδύναμη λόγω οικονομίας Ελλάδα. Ηθελημένα ή άθελα, ο κ. Χριστόφιας υιοθέτησε την τουρκική δικαιολογία για την εισβολή και το χειρότερο είναι ότι δεν το παίρνει πίσω.

Διερωτήθηκε ο κ. Χριστόφιας ποια είναι η πραγματική αιτία που έχει ξεσπάσει αυτός ο θόρυβος. Δεν μπορεί να διαγνώσει ποια είναι η ταμπακιέρα. Όταν το κάνει, τα ρίχνει σε έναν δημοσιογράφο, στον εθνικισμό, στην κακεντρέχεια, στην ιστορική «αλήθεια». Θα επαναλάβω λοιπόν την αιτία της δικής μου αντίδρασης, που δεν έχει καθόλου να κάνει με το εσωτερικό και τα αστεία που ακούμε για δικαιολογίες, αλλά με τη διεθνή ζημιά που έχουμε υποστεί. Αν λοιπόν αύριο, στο Ευρωκοινοβούλιο, ο κ. Φούλε – για παράδειγμα – μιλήσει για απομόνωση των Τουρκοκυπρίων που προέρχεται από την ελληνική και τουρκική εισβολή, όπως ο ίδιος ο Κύπριος Πρόεδρος έχει (in fact) παραδεχθεί, με την ελληνική μάλιστα να προηγείται, τότε ο κ. Χατζηγεωργίου – για παράδειγμα – θα του πει για πρόλογο και επίλογο;