Χωρίς Αυτοπεποίθηση

Η αποχώρηση της ΕΔΕΚ από το κυβερνητικό σχήμα προκαλεί σωρεία συζητήσεων που εστιάζονται στο γιατί έκανε πράξη μια προδιαγεγραμμένη κίνηση σήμερα το σοσιαλιστικό κόμμα, στο αν υπάρχει ένα οργανωμένο σχέδιο αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης και η αποχώρηση ήταν το πρώτο βήμα. Συζητείται η ορθότητα των πρωτοβουλιών που έχει πάρει ο Πρόεδρος γύρω από το Κυπριακό κυρίως, αλλά και η ευρύτερη συμπεριφορά του απέναντι στα συνεργαζόμενα με αυτόν κόμματα, αλλά και τα μη συνεργαζόμενα (ΔΗΣΥ) που του στάθηκαν για πολύ μεγάλο διάστημα.

Ο ΔΗΣΥ έχει σκληρύνει τη στάση του μπροστά στα προφανή αδιέξοδα που μας οδήγησε ο κ. Χριστόφιας, αφήνοντας πίσω την παρεξηγήσιμη προηγούμενη αναστολή του να υπηρετήσει τον ρόλο της πραγματικής αντιπολίτευσης. Το ΔΗΚΟ, δε, φαίνεται να έχει για πρώτη φορά από την εκλογή Χριστόφια το πάνω χέρι και να βρίσκεται μπροστά σε ένα πολύ ενδιαφέρον δίλημμα: Θα πάει να ζητήσει και να πάρει όλα αυτά που ήθελε από έναν αδύναμο σήμερα Πρόεδρο ή θα φύγει και αυτό, εκπληρώνοντας το δικό του προδιαγεγραμμένο βήμα; Μέσα σε όλα αυτά, έχουν ανασυρθεί οι συμφωνίες μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου, ενώ το ΑΚΕΛ άρχισε να θυμάται την ιστορική του προσπάθεια να τα έχει καλά με τα κόμματα του κέντρου, μπας και τα «καλάρει» λίγο με το παρελθόν, αφού με το παρόν μάλλον αποτυγχάνει οικτρά.

Πρόθεσή μου δεν είναι να ασχοληθώ με όλα αυτά, αλλά με ένα άλλο φαινόμενο που μάλλον περνά σχεδόν απαρατήρητο. Το γιατί δηλαδή η αποχώρηση της ΕΔΕΚ έχει προκαλέσει τόσο κλυδωνισμό στην κυβέρνηση και τις προϋποθέσεις για δημιουργία φαινομένου «ντόμινο» αρνητικών γεγονότων για τον Δημήτρη Χριστόφια.

Αν ανατρέξουμε στη μικρή ιστορία της δημοκρατίας μας, δύο αποχωρήσεις κομμάτων είχαμε σε μη προεκλογικές περιόδους. Η πρώτη, αυτή που προέκυψε από την καταγγελία του «μίνιμουμ προγράμματος» από τον Σπύρο Κυπριανού αρχές του ’80 με την εκδίωξη του ΑΚΕΛ και η δεύτερη, η αποχώρηση της ΕΔΕΚ από τη δεύτερη κυβέρνηση Κληρίδη. Καμία, ωστόσο, από τις αποχωρήσεις αυτές δεν έφερε τον τότε Πρόεδρο σε θέση αδυναμίας, όπως συμβαίνει σήμερα. Αντιθέτως, Κυπριανού και Κληρίδης μάλλον ενδυναμώθηκαν και κυβέρνησαν με αρκετά μεγάλη επιτυχία από μόνοι τους.

Το πρόβλημα λοιπόν τώρα δεν είναι αυτή καθαυτή η απόφαση της ΕΔΕΚ να φύγει, αλλά το γιατί ο Δημήτρης Χριστόφιας είναι τόσο ευάλωτος απέναντι σε τέτοια φαινόμενα. Και άποψή μου είναι ότι αυτή η αδυναμία προέρχεται από την έλλειψη αυτοπεποίθησης και την αποφυγή ανάληψης ευθύνης που χαρακτηρίζει τη διακυβέρνησή του.

Από την πρώτη στιγμή το ΑΚΕΛ ανέλαβε το πηδάλιο του τόπου, διατυμπανίζοντας ότι δεν συμφωνεί με το σύστημα που καλείται να διαχειριστεί. Από την πρώτη στιγμή ήταν προφανές ότι ο κ. Χριστόφιας δεν αντέχει ούτε καν την ιδέα να κυβερνήσει από μόνος του, ενώ ταυτόχρονα ήταν έκδηλο ότι δεν έχει σε ιδιαίτερη υπόληψη τη γνώμη των κομμάτων που τον εξέλεξαν. Από την πρώτη στιγμή ο κ. Χριστόφιας πέταξε στον κάλαθο το «Σχέδιο Β’», να συνεννοηθεί δηλαδή με τον Συναγερμό, παρά την εμμονή του ΔΗΣΥ να τον εκλιπαρεί σχεδόν για 20 μήνες.

Από την πρώτη στιγμή, δε, μέχρι σήμερα, το ΑΚΕΛ και ο Δημήτρης Χριστόφιας δεν βγήκαν ποτέ ενεργά και με παρρησία να στηρίξουν τις επιλογές τους. Είτε στο Κυπριακό είτε στα εσωτερικά ζητήματα. Αντιθέτως, παθητικά και με έντονο το «σύνδρομο Ξανθόπουλου», για ό,τι γίνει, ρίχνουν την ευθύνη κάπου αλλού. Φταίει ο καπιταλισμός, ο Παπαδόπουλος, ο Κληρίδης, οι 30-40 φασίστες της Χρυσής Αυγής, ο φανταστικός εγκέφαλος που απεργάζεται τη φυσική εξόντωση του Προέδρου, η «άτιμη» κοινωνία… Και όπου δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος, αποδίδουμε οποιοδήποτε αντίλογο σε προσπάθεια «μείωσης» του Προέδρου …

Μετά τον Σπύρο Κυπριανού, που η δημοκρατία μας ωρίμασε, είχαμε τρεις Προέδρους: Τον Γιώργο Βασιλείου, τον Γλαύκο Κληρίδη και τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Και οι τρεις τους, ανεξάρτητα αν συμφωνούσες μαζί τους ή όχι, έδειχναν στους πολίτες καθημερινά ότι ξέρουν τι θέλουν και γιατί το θέλουν. Υπερασπίζονταν τις επιλογές τους και απαντούσαν ευθέως στους επικριτές τους. Ο καθένας ένιωθε τουλάχιστον μια σιγουριά ότι αυτός που τον κυβερνά έχει την υπευθυνότητα και την αυτοπεποίθηση να αναλάβει την ευθύνη των πράξεών του. Σήμερα; Ποια αυτοπεποίθηση εκπέμπει άραγε ένας Πρόεδρος που δεν ανέλαβε την ευθύνη καμιάς πράξης του και διαλαλεί ότι τρέμει στην ιδέα να κυβερνήσει μόνος;