Το μάθημα του 2008

Εξερχόμενοι του προεδρικού τη Δευτέρα.

Είναι πεποίθησή μου ότι η δημόσια συζήτηση πρέπει να επικεντρώνεται στο μέλλον και την αντιμετώπιση των πιεστικών σύγχρονων ζητημάτων. Πολύ περισσότερο σήμερα, που η Κύπρος βιώνει την πλέον ντροπιαστική περίοδο της ιστορίας της. Σήμερα που τεράστιος αριθμός συμπολιτών μας οφείλει να προσαρμοστεί σε ένα κατώτερο βοιωτικό επίπεδο, εάν βέβαια έχει ακόμη εργασία και μπορεί να τα βγάλει πέρα.

Προβληματίστηκα πολύ για το εάν πρέπει να παρέμβω στη διελκυστίνδα ως προς το ποιος οδήγησε το 2008 το ΔΗΚΟ στη στήριξη της υποψηφιότητας Χριστόφια. Κι αυτό γιατί πιστεύω ότι η ιστορική αλήθεια δεν μπορεί να αποτελεί όχημα εκδίκησης ή δικαίωσης. Ότι έγινε-έγινε, το να κρατάς κακία και να το έχεις μέσα σου, δεν κάνει καλό ούτε σε εσένα ούτε –κυρίως– στον τόπο. Ούτως ή άλλως, εκ του αποτελέσματος, έχει καταστεί πλέον αυταπόδεικτο ότι η επιλογή για στήριξη Χριστόφια ήταν καταστροφική για τον τόπο. Πήγε η Κύπρος δεκαετίες πίσω.

Το μόνο στο οποίο μπορεί να χρησιμεύσει η αναφορά στα τότε γεγονότα, είναι να συνδράμει στην αποφυγή λανθασμένων επιλογών για το αύριο. Να μην παρασυρθούν συμπολίτες μας σε όμοιο λάθος, όπως εκείνο που διαπράχθηκε το 2008. Να μην πάρουν αποφάσεις που στοχεύουν στη δικαίωση παλαιότερων αντιλήψεων, αντί σε πολιτικές επιλογές που ξεπερνούν το ατομικό επίπεδο και επικεντρώνονται στο συμφέρον του τόπου.

Πολλά έχουν λεχθεί για το τι έγινε από το πρωί της Δευτέρας μετά τον πρώτο γύρο των προεδρικών του 2008, μέχρι και την απόφαση της ΚΕ του ΔΗΚΟ το βράδυ της Τρίτης. Δεν είναι η στιγμή για ανάλυση των γεγονότων, για τα πώς και τα γιατί. Άλλες πρέπει να είναι οι προτεραιότητές μας, αντί τα μνημόσυνα και οι νεκροψίες. Επιγραμματικά, έχω ήδη επισημάνει ότι ο φίλος Χρύσης Παντελίδης κάνει μεγάλο λάθος. Η ηγεσία του ΔΗΚΟ και ο κ. Καρογιάν είχαν καταλήξει σε πλήρη συμφωνία με τον Ιωάννη Κασουλίδη. Η Εκτελεστική Γραμματεία του ΔΗΚΟ υπό τον πρόεδρο του κόμματος πήρε απόφαση στήριξης Κασουλίδη με μεγάλη πλειοψηφία. Η απόφαση ανατράπηκε μετά, κατόπιν έντονων παρεμβάσεων στην Κεντρική Επιτροπή και αλλού, όπως ο ίδιος ο Χρύσης καλά γνωρίζει. Μετά τις παρεμβάσεις, έκανε και ο κ. Καρογιάν στροφή 180 μοιρών.

Η ουσία είναι ότι το 2008, το ΔΗΚΟ οδήγησε την Κύπρο σ’ ένα κορυφαίο ρίσκο. Να αναδείξει πρόεδρο ένα ηγέτη που δεν μπορούσε να διαχειριστεί τη σύγχρονη πραγματικότητα, την οποία πρώτα απ’ όλα δεν μπορούσε να την αντιληφθεί. Που επέλεγε πάντα τον λαϊκισμό έναντι των πραγματικών αναγκών. Που δεν μπόρεσε ποτέ να αναλάβει τις ευθύνες της διακυβέρνησης του τόπου, αλλά κρυβόταν από τα προβλήματα μέχρι που φτάσαμε στο σημείο μηδέν. Στα πρόθυρα της οικονομικής χρεοκοπίας η οποία οδηγεί στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας.

Σήμερα, το ΔΗΚΟ πήρε μια διαφορετική απόφαση από εκείνη του 2008. Βασισμένη στην επιλογή να επανέλθει ο τόπος στην πορεία ενός σύγχρονου και στιβαρού δυτικού κράτους, που θα μπορεί να επανακτήσει το απολεσθέν κύρος και την αξιοπρέπειά του.

Μερίδα, ωστόσο, των ίδιων ανθρώπων που οδήγησαν στην εκλογή Χριστόφια το 2008, επιχειρούν σήμερα να πείσουν συμπολίτες μας να πάρουν ένα ακόμη μεγαλύτερο ρίσκο. Να υποστηρίξουν υποψήφιο που δεν διστάζει να λάβει οποιαδήποτε θέση, προκειμένου να γίνει αρεστός. Είτε η τοποθέτηση αφορά το Κυπριακό, είτε την Τρόικα και το μνημόνιο, είτε το φυσικό αέριο, είτε τις σχέσεις της Κύπρου με την Ευρώπη, έναντι αυτών με τρίτες χώρες όπως η Ρωσία. Να τα διακινδυνεύσουμε όλα, για δεύτερη συνεχόμενη φορά, με μια επιλογή υψηλότατου ρίσκου. Αξίζει όμως; Για ένα πείσμα, μια εκδίκηση και μια δήθεν δικαίωση, να τίθεται σε κίνδυνο η πατρίδα;

Πιστεύω ακράδαντα ότι η Κύπρος θα ήταν πολύ καλύτερα σήμερα, αν Πρόεδρος εκλεγόταν το 2008 ο κ. Κασουλίδης. Με την ίδια ένταση πιστεύω και για την επόμενη πενταετία, ότι η Κύπρος θα είναι πολύ καλύτερη, ασφαλής, αξιόπιστη και θα έχει προοπτικές επανεκκίνησης, εάν Πρόεδρος εκλεγεί ο Νίκος Αναστασιάδης. Εάν απαλλαγεί από το ΑΚΕΛ, ως κύριο πυλώνα εξουσίας.

Απευθύνομαι σε ανθρώπους που εκτιμώ ιδιαιτέρως και συνδέομαι ποικιλοτρόπως. Επαναλαμβάνοντας τη δική μου συμβουλή. Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού.