4+1=5;

Κάθε χρονιά τέτοια εποχή που κλείνει άλλος ένας χρόνος διακυβέρνησης Δημήτρη Χριστόφια, φροντίζω μέσα απ’ αυτές τις γραμμές να επιχειρώ ένα κριτικό απολογισμό. Φέτος, έχοντας ήδη μπει σε προεκλογική χρονιά, θα προσπαθήσω να διαγράψω το τι θα επιχειρήσει ο πρόεδρος στην τελευταία χρονιά της τρέχουσας θητείας. Γιατί δεν υπάρχει πρόεδρος που στο πέμπτο του έτος δεν έβαλε νερό στο κρασί του. Ακόμη και ο μ. Τάσσος Παπαδόπουλος με το παροιμιώδες πείσμα και εμμονή σε πολιτικές πρακτικές, προς το τέλος της θητείας του έδινε κι αυτός διπλές συντάξεις, προαγωγές στο στρατό κ.ο.κ.

Το περιβάλλον για τον Δημήτρη Χριστόφια είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Δεν υπάρχει άλλος πρόεδρος που να αμφισβητήθηκε τόσο πολύ και να κατέγραψε τόσο αρνητική αποδοχή από νωρίς. Πολλοί λένε ότι είναι ο πλέον αποτυχημένος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, θέση την οποία όχι μόνο συμμερίζομαι, αλλά μπορώ να περηφανεύομαι ότι την υποστήριξα από τους πρώτους. Τα τέσσερα χρόνια του προέδρου μάλιστα, σφραγίστηκαν από πολύ αρνητικά γεγονότα. Μια πολύ συνοπτική αναδρομή είναι αναγκαία.

Το 2008 ήταν η χρονιά του Κυπριακού. Τότε έγινε η ομιχλώδης συμφωνία της 23ης Μαίου και ξεκίνησε αυτή η αποτυχημένη από τη διαδικασία της προσπάθεια λύσης. Διαδικασία επιλογής του κ. Χριστόφια, βασισμένη στην τότε εμμονή του για “φιλική λύση” με τον κ. Ταλάτ. Το 2009 ήταν η χρονιά των μεγάλων εντάσεων και της διάλυσης του εσωτερικού μετώπου. Οι σχέσεις του προέδρου και του ΑΚΕΛ με τα συγκυβερνώντα τότε κόμματα του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ έφτασαν σε οριακά σημεία. Με δηλώσεις του από το εξωτερικό και το εσωτερικό ο ίδιος ο πρόεδρος χαρακτήριζε αξιοθρήνητη την κατάσταση, επιτιθέμενος στους τότε συνεταίρους του. Το 2010 ήταν η μαύρη χρονιά της οικονομίας. Η τραγική ανυπαρξία χειρισμών και αναγνώρισης της πραγματικότητας μας έφερε την τωρινή μεγάλη δυσπραγία. Λίγα μέτρα να λαμβάνονταν τότε, όλα σήμερα θα ήταν διαφορετικά. Το 2011 δε, ήταν η χρονιά του Μαρί και της έκρηξης. Του πορίσματος, της αγανάκτησης, της αμφισβήτησης όλων ανεξαιρέτως των θεσμών. Αλλά και η χρονιά της ανακάλυψης κοιτάσματος φυσικού αερίου. Η μόνη ευχάριστη εξέλιξη της θητείας του κ. Χριστόφια.

Σε ένα χρόνο από σήμερα έχουμε εκλογές. Το έχω γράψει ξανά και θα επιμείνω ότι δεν ξέρω αν τελικά θα είναι, αλλά είμαι σίγουρος ότι θέλει πολύ να είναι υποψήφιος ο Δημήτρης Χριστόφιας. Πρώτος λόγος είναι ο ανθρώπινος. Δεν υπάρχει κανένας πρόεδρος ή πρωθυπουργός, σε οποιαδήποτε δυτική χώρα, που να μην έχει διεκδικήσει δεύτερη θητεία υπό ομαλές συνθήκες. Το να χάσεις τη δεύτερη θητεία αμαχητί, είναι η υπέρτατη παραδοχή αποτυχίας. Δεύτερος λόγος είναι η προοπτική του δεύτερου γύρου. Η λογική λέει ότι με υποψηφίους τους κ.κ. Αναστασιάδη και Χριστόφια, θα υπάρχει και τρίτος υποψήφιος που θα οδηγήσει τις εκλογές στη δεύτερη Κυριακή. Ασφαλώς σήμερα δεν πιστεύω να έχει οποιαδήποτε πιθανότητα επανεκλογής ο κ. Χριστόφιας. Επειδή όμως στην πολιτική ο ένας χρόνος είναι αιώνας, ο ίδιος πιθανόν να αισιοδοξεί ότι μπορεί να ανατρέψει το σκηνικό και να επενδύσει στη συνδιαλλαγή μεταξύ των δύο Κυριακών, όπως το 2008. Ο τρίτος λόγος είναι το ίδιο το ΑΚΕΛ και η δυνατότητά του να διεκδικεί από μόνο του εξουσία. Μη κάθοδος Χριστόφια σημαίνει αποτυχία άσκησης της εκτελεστικής εξουσίας από την αριστερά, ακόμη και αν πολιτικές ασθένειες επιβάλουν άλλο υποψήφιο από τα σπλάχνα της. Ποιος θα ήταν καλύτερος να υπερασπιστεί το έργο της Κυβέρνησης από τον ίδιο τον νυν πρόεδρο;

Ο κ. Χριστόφιας έχει το 2012 τρία ορόσημα και η μεγάλη του προσπάθεια να τα αξιοποιήσει εκλογικά προκαλεί τρόμο. Είναι η αδειοδότηση των υπολοίπων οικοπέδων της ΑΟΖ, η άσκηση της Ευρωπαϊκής προεδρίας και η προσπάθεια εξασφάλισης και άλλης δανειοδότησης από τρίτες χώρες, όπως η Κίνα. Πολύ φοβάμαι λοιπόν ότι στην προσπάθεια να ανατραπεί η εντύπωση της ολοκληρωτικής αποτυχίας, ο πρόεδρος και το ΑΚΕΛ δεν θα έχουν κανένα δισταγμό. Θα επιχειρήσουν να καλύψουν το κενό τεσσάρων ετών χωρίς καμία σκέψη για τις μελλοντικές επιπλοκές που θα προκαλέσουν. Θα δούμε επιδόματα, προεκλογικές παροχές, πανηγύρι σε διορισμούς και προαγωγές, επικίνδυνες διπλωματικές ακροβασίες.

Ο λογαριασμός των τεσσάρων ετών είναι ήδη πολύ πικρός. Να με θυμηθείτε όμως, ότι η λυπητερή του πέμπτου θα είναι αβάστακτη. Στον πολιτικό χρόνο άλλωστε, 4+1 δεν μας κάνουν 5.