Big Brother

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες και μετά την παγκόσμια απελευθέρωση των ΜΜΕ, οι πολιτικοί αντιμετωπίζουν πρόβλημα αμφισβήτησης και έλλειψης σεβασμού από τους πολίτες. Αιτία ασφαλώς το ότι έχει σπάσει η γυάλα όπου ήταν προστατευμένοι στο παρελθόν και είναι πλέον εκτεθειμένοι σε κριτική. Μετά την επανάσταση της ενημέρωσης, δημιουργήθηκαν τρεις κατηγορίες πολιτικών.

Στην πρώτη συγκαταλέγονται αυτοί που ό,τι και να κάνουν, δεν πετυχαίνουν να στρέψουν τη δημοσιότητα προς το μέρος τους. Στη δεύτερη αυτοί που από το πρωί μέχρι το βράδυ αγωνίζονται να τα έχουν καλά με τον Τύπο, για να εξασφαλίζουν δημοσιότητα μέσα από ένα ατέλειωτο «αλισβερίσι» πληροφοριών, διαρροών, κουτσομπολιών και ειδήσεων. Στην τρίτη κατηγορία βρίσκονται όσοι έχουν πετύχει – παρά την έκθεση στον Τύπο – να κερδίσουν τον σεβασμό, την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη, τόσο των λειτουργών της ενημέρωσης όσο και των πολιτών.

Αν φύγουμε τώρα από την κατηγορία των μεμονωμένων πολιτικών και πάμε στο επίπεδο των θεσμών, θα δούμε ότι χωρίζονται σε δύο μέρη: Στους θεσμούς που ο πολίτης θεωρεί σοβαρούς, που επηρεάζουν τη ζωή του και σε εκείνους για τους οποίους δεν ενδιαφέρεται ποσώς και διερωτάται γιατί υπάρχουν και τον ταλαιπωρούν. Όπως δηλαδή τείνει να καταστεί το πομπώδες (σαν όνομα) Εθνικό μας Συμβούλιο.

Ακούγοντας ένας ξένος τη φράση «Εθνικό Συμβούλιο», θα θεωρεί μάλλον ότι αποτελεί όργανο που συνέρχεται, για να συζητήσει σε υψηλότατο επίπεδο το μέλλον του τόπου και προκλήσεις που αντιμετωπίζει στο εθνικό ζήτημα. Ακούγοντας όμως κάποιος Κύπριος την αντίστοιχη φράση, σκέφτεται ένα βοηθητικό γήπεδο, όπου οι παίκτες προπονούνται, για να αντιπαρατεθούν αργότερα στη δημόσια αρένα των ΜΜΕ.

Το πρόβλημα δεν είναι διαδικαστικό, όπως πιθανόν να ακούγεται. Το κυρίαρχο ζήτημα είναι ότι εδώ και χρόνια στο Εθνικό Συμβούλιο δεν συζητείται καμία ουσία. Αποφεύγουν όλη την ταμπακιέρα και συζητούν οτιδήποτε άλλο, παρά τις προοπτικές λύσης του Κυπριακού.

Για να μην παρεξηγηθώ, θεωρώ τις διαρροές απαράδεκτο φαινόμενο. Και δέχομαι ότι ο Πρόεδρος όφειλε να λάβει τα μέτρα του, ιδιαίτερα απέναντι σε όσους δίνουν στη δημοσιότητα κρίσιμα στοιχεία. Πιστεύω όμως ότι κάθε άλλο παρά αισθάνεται ο Κύπριος πολίτης ήσυχος, όταν η ηγεσία του το μόνο που κάνει είναι να κοκορομαχεί και να ασχολείται με τα μικρά, την ώρα που συμβαίνουν μεγάλα.

Παράδειγμα, η τελευταία συνεδρία που έγινε με ατζέντα τις προτάσεις της πλευράς μας για το Περιουσιακό. Ένα θέμα δηλαδή που αφορά τουλάχιστον το 1/3 του πληθυσμού, το οποίο κατέχει περιουσίες στα Κατεχόμενα. Ένα κεφάλαιο που είναι από τα πλέον κρίσιμα να συμφωνηθεί με τον πιο καλό τρόπο, αν θα μπορεί ο λαός να αποδεχθεί ένα σχέδιο λύσης.
Αντί λοιπόν το Σώμα να συζητήσει τις περιουσίες που ο κόσμος αποστερείται για 36 χρόνια, παρέπεμψε την ουσία στην υποεπιτροπή και αναλώθηκε στις διαρροές, στα σημαδεμένα έγγραφα και στις κατηγορίες εκατέρωθεν. Τουλάχιστον αυτό αντιληφθήκαμε όλοι και είναι με αυτό που μας απασχολούν εδώ και μέρες. Και να υπήρχε και λόγος, θα έλεγες ας είναι! Υπάρχει όμως; Θα αλλάξει κάτι; Θα τεθεί επιτέλους ζήτημα αλλαγής της λειτουργίας του θεσμού; Θα αποκτήσει η Κύπρος ένα σοβαρό και κορυφαίο όργανο που θα προκαλεί το σέβας και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό;

Η απάντηση είναι μάλλον όχι. Διότι ο σημερινός τρόπος λειτουργίας βολεύει σχεδόν τους πάντες. Από τη μια, ο Πρόεδρος δεν έχει και σε ιδιαίτερη εκτίμηση οποιαδήποτε τρίτη γνώμη και το έχει αποδείξει. Αντί λοιπόν να συζητά τις προτάσεις που καταθέτει, βολεύεται στην «γκλαμουριά» που απορρέει από τις ικανότητές του ως ντετέκτιβ… Από την άλλη, οι πλείστοι των συμμετεχόντων δεν έχουν καμία διάθεση να τοποθετηθούν ουσιαστικά στο πραγματικό περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων. Και δεν υπάρχει καλύτερη διαφυγή από το να μετατρέπουμε τη συνεδρία σε reality, να αποφεύγουμε την καυτή πατάτα και να δηλώνουμε ό,τι θέλουμε μετά.

Η τραγωδία είναι ότι ενώ Ερντογάν και Έρογλου αλωνίζουν στα διεθνή φόρα, εμείς επικεντρωνόμαστε στο να παίζουμε Αστυνόμο Σαΐνη, με τους πολιτικούς μας ταγούς να πιστεύουν ότι την κρίσιμη στιγμή θα βρουν τον τρόπο και τους πολίτες να παραμένουν σε απόγνωση…