Με την ανάληψη της προεδρίας από τον Δημήτρη Χριστόφια, τέθηκε ένα – κατά τη γνώμη μου λανθασμένο – δίλημμα. Το κατά πόσο δηλαδή η προσοχή μας στο Κυπριακό θα έπρεπε να στραφεί στην ουσία και την ανάγκη συνεννόησης με τον κ. Ταλάτ, ή στο παιγνίδι καταλογισμού ευθυνών μιας μελλοντικής αποτυχίας, το λεγόμενο blame game. Το παραπλανητικό αυτό δίλημμα είναι προφανές ότι επικράτησε τελικά, με τον δικό μας πρόεδρο να περιορίζεται στην επιμονή ανάδειξης συντροφικής συναντίληψης με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη, αφήνοντας κατά μέρος τις ευθύνες μιας αποτυχίας.
Δυστυχώς, λίγοι ήταν εκείνοι που από τότε επεσήμαναν την στοιχειώδη στρατηγική ανάγκη οι δύο επιδιώξεις να συντρέχουν. Αυτοί μάλιστα που υποδείκνυαν ότι πρόοδος δεν μπορεί να επιτευχθεί επί της ουσίας, αν η Τουρκία δεν αισθάνεται ευθύνες και απώλειες από την στασιμότητα, μάλλον λοιδορούνταν και από τα δύο στρατόπεδα προσέγγισης του Κυπριακού. Έτσι, το αυτοχαρακτηριζόμενο “στρατόπεδο της λύσης” ζητούσε από την αρχή τυφλό κλίμα δεκτικότητας, που να μην επιτρέπει καμία αναταραχή στο δήθεν καλό κλίμα ανάμεσα στους δύο ηγέτες, ενώ το αυτοχαρακτηριζόμενο “στρατόπεδο της αντίστασης” κριτίκαρε με μανία κάθε προσπάθεια προσέγγισης των πλευρών, επιρρίπτοντας μάλιστα ευθύνες στην Ελληνοκυπριακή ηγεσία παρά στην Τουρκία.
Ο Δημήτρης Χριστόφιας ποτέ δεν είχε ξεκαθαρισμένη στρατηγική στο μυαλό του. Σχοινοβατεί ανάμεσα στις δύο βάρκες, ικανοποιώντας πότε τη μια και πότε την άλλη ανάγκη που έχει η εσωτερική πολιτική κατάσταση, παρά η εξωτερική πολιτική. Και στα εσωτερικά συμπεριλαμβάνω και την ανάγκη βοήθειας στον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ για να πετύχει “επανεκλογή”. Η γνώμη της διεθνούς σκηνής βρισκόταν όλο αυτό το διάστημα σε τρίτη, αν όχι και τέταρτη μοίρα.
Πείθεις για Τουρκική αδιαλλαξία, πανηγυρίζοντας για ιστορική πρόοδο; |
Με την 10η Δεκεμβρίου να πλησιάζει, αποδεικνύεται η χρεωκοπία και των τριών. Των λεγόμενων “ενδοτικών”, των λεγόμενων “απορριπτικών”, αλλά και του Δημήτρη Χριστόφια. Διότι ουδείς τους αντιλήφθηκε την ανάγκη να υπάρχει ξεκάθαρη στοχοθέτηση της γραμμής μας, την οποία να αντιλαμβάνεται πρώτα ο έξω κόσμος και μετά εμείς. Να ξέρει η διεθνής κοινότητα γιατί ζητούμε αυτά που ζητούμε και γιατί δεν είμαστε εμείς που φταίμε αν δεν υπάρχει πρόοδος. Όλοι τους προτίμησαν την εσωστρέφεια και τον λαϊκισμό, αφήνοντας στην Τουρκία το πεδίο ελεύθερο να κερδίζει το διεθνές παιγνίδι και να ζητά η ίδια “βοήθεια” για να λυθεί το πρόβλημα.
Εμείς, διαλαλήσαμε με κάθε τρόπο στους ξένους ότι δεν τους θέλουμε να αναμειγνύονται. Είπαμε στην Ευρώπη ότι η μόνη εμπλοκή που θέλουμε είναι τεχνοκρατική στήριξη για τις παραμέτρους της όποιας ήδη επιτευχθείσας συμφωνίας. Είπαμε στα Ηνωμένα Έθνη να μην παρουσιάζουν ιδέες και στη Γ.Σ. του ΟΗΕ “αντισταθήκαμε” στην μη υπαρκτή πρόθεση νέας επιδιαιτησίας. Αφήσαμε την Τουρκία μακρυά από τα δύσκολα, εφόσον δεν συζητούμε εγγυήσεις και ασφάλεια, ενώ εξακολουθεί ο δικός μας πρόεδρος να θεωρεί ότι θα λυθεί το Κυπριακό λόγω προσωπικής του φιλίας με τον Ταλάτ. Την ίδια στιγμή που παραμένουμε μακρυά από κάθε άλλο θέμα που απασχολεί την Ευρώπη, αν δεν εναντιωνόμαστε κιόλας όπως συνέβηκε με τα θέματα του νέου συστήματος διεθνούς ασφάλειας, των σχέσεων ΕΕ-ΝΑΤΟ ή το ζήτημα των προσφύγων της Γεωργίας.
Σήμερα, δύο βδομάδες πριν την σύνοδο κορυφής, θυμηθήκαμε τον έξω κόσμο και στείλαμε επιστολή ζητώντας συμπαράσταση και μέτρα κατά της Τουρκίας. Θεωρούμε ότι αποδεικνύουμε την καλή μας θέληση με τις προτάσεις για τους εποίκους και την εκ περιτροπής προεδρία. Πράγματα για τα οποία δεν έχει συγκινηθεί κανείς, εφόσον δεν είχε κανείς εμπλοκή κατά την κατάθεση τους. Την ώρα μάλιστα που επιχειρούμε να πείσουμε τους ξένους για Τουρκική σκλήρυνση και πρωτοφανή αδιαλλαξία, πανηγυρίζουμε για πρωτοφανή και ιστορική πρόοδο στις συνομιλίες! Ποιος να μας πιστέψει και γιατί; Αλλά, πολύ περισσότερο, ποιος είναι άραγε ο λόγος να σταθεί η Ευρώπη δίπλα μας, την ώρα που δεν δώσαμε κανένα ουσιαστικό λόγο σε κάποιον να μας συμπαθεί;
Την εποχή του τέως προέδρου, χάσαμε το blame game διότι ασχολούμασταν αποκλειστικά με αυτό. Σήμερα το χάνουμε διότι δεν ασχοληθήκαμε μαζί του καθόλου. Για να αποδειχθεί ξανά πόσο τεράστιο είναι το στρατηγικό έλλειμμα των στρατοπέδων που επιχειρούν να εμφανίζονται ως οι παντογνώστες και οι έχοντες την πραγματική αλήθεια για το Κυπριακό.
Δεν ειμαι πολιτικος.
Ουτε δημοσιογραφος για να τα γραφω τοσο ωραια οσο ο Μιχαλης.
Θα προσπαθησω να τα πω ( θελω να τα πω ) με τον τροπο μου.
Απο το 1960 μεχρι σημερα η μονη φορα που ενοιωσα οτι ειχαμε προεδρο -τουλαχιστον τα πρωτα χρονια της θητεας του-ηταν επι Βασιλειου.
Ο Μακαριος ηταν εκτος τοπου και χρονου,τον Κυπριανου δεν θα τον σχολιασω.
Ο κληριδης τα πρωτα 4,5 χρονια της πρωτης του θητειας ηταν ενας μεθυστακας γερος που ελαλεν πελλαρες για να γελουν οι γυρω του.Εκαμεν και πολλες πελλαρες οπως αυτη των ΣΣ 300.
Ο Τασσος ηταν οτι χειροτερο μπορουσαμε να ειχαμε μετα τη δοκιμασια με τον Κληριδη ( που βελτιωσε την αποδοση του τα τελευταια λεπτα του ματς).
Ενας πεισματαρης και ανισορροπος – το ειπε αυτο ο ιδιος δεν ειναι δικα μου λογια…να μην πω τιποτε αλλο.
Ο Χριστοφιας πιστευω πραγματι επιδιωκει λυση αλλα δεν απελευθερωθηκε απο τα κομματικα του κομπλεξ και δεν ξερει πως τελικα να συμπεριφερθει.Σαν Προεδρος οξα σαν προεδρος.
Εξ ου και η επιστολη που εστειλε σε αρχηγους Ευρωπαικων κρατων που αποσπασματα που διαβασα στον τυπο αν ανταποκρινομται στην πραγματικοτητα σαν να και γραφει σε μελη του κομματος του στες λαικες οργανωσεις Κιτιου.
Εχουμε σοβαρο προβλημα.
Οχι μονο δεν εχουμε παιχτες,δεν εχουμε με παγκο.
Κατα διαβολικη συμπτωση – αν εξαιρεσουμε ισως τον Δησυ – ολα τα κομματα καμνουν κλωνοποιησεις και οι νεοι ηγετες εν οι ιδιοι με τους παλιους.
Αυτα.