Στην Μέση Ανατολή μια νέα πράξη του θεάτρου του παραλόγου στήνεται, όπου εκατοντάδες αμάχων πεθαίνουν και ένας νέος κύκλος τρομοκρατίας στήνεται. Στο όνομα μιας αχρείαστης και άκαιρης ιντιφάντα που αποφάσισε η Χαμάς, προκειμένου να δώσει το πράσινο φως στα σκουριασμένα από την απραξία των τελευταίων μηνών ισραηλινά γεράκια να αναλάβουν την γνωστή, τυφλή και υπέρμετρη, δολοφονική τους δράση. Οι επιπτώσεις και η νέα έξαρση των πράξεων βίας, θα έρθει να συμπληρώσει το σκηνικό που στήθηκε έχοντας στο προσκήνιο την παγκόσμια οικονομική κρίση και θα δημιουργήσει ένα ακόμη πιο πικρό κοκτέιλ για όλους μας την νέα χρονιά.
Είναι αλήθεια ότι η υφήλιος, από την λήξη του ψυχρού πολέμου και μετά, δεν έχει κατορθώσει ακόμη να βρει την ισορροπία της, αλλά ούτε και υπάρχει ένας θεσμός που κερδίζει βαθμούς εμπιστοσύνης στην παγκόσμια κοινωνία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες κλήθηκαν να παίξουν τον ρόλο της μόνης υπερδύναμης, αλλά απέτυχαν οικτρά, εφόσον δεν κατόρθωσαν να διαβλέψουν ότι η ηγεμονία στον 21ο αιώνα μπορεί να κτιστεί μόνο με τον σεβασμό και όχι με την επιβολή. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών κτισμένος και αυτός πάνω στα δεδομένα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, την ισορροπία δηλαδή της τότε Ανατολής με την Δύση, απέτυχε να προσαρμοστεί και να εκσυγχρονιστεί. Ενώ υπάρχουν τόσες εστίες έντασης στον κόσμο σήμερα, ακόμη και η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ φαίνεται να μετεξελίσσεται πια σε κοσμικό γεγονός παρά σε κορυφαία πολιτική και διπλωματική διεργασία. Λύσεις που να εμπνέουν τους λαούς δεν βρίσκονται ούτε στην Ρωσία, που δείχνει ότι πολύ περισσότερο επιθυμεί να ξαναπαίξει την υπερδύναμη, και ασφαλώς ούτε και στην Ισλαμική Διάσκεψη.
|
επιτέλους βρέθηκε άνθρωπος να σηκώσει το τηλέφωνο στην άλλη άκρη του Ατλαντικού
|
Με δεδομένο ότι η ψυχροπολεμική ισορροπία τους τρόμου δεν ταιριάζει σε κανέναν μας, ένα και μόνο θεσμό βλέπουμε σήμερα να λειτουργεί με βάση κανόνες σεβασμού και δημοκρατίας. Την Ευρώπη. Ο περίεργος πολυκρατικός οργανισμός αντί πύργος της Βαβέλ όπως έλεγαν οι κασσάνδρες σταθερά προοδεύει. Μέσα από τους συμβιβασμούς, οι Ευρωπαίοι ηγέτες δείχνουν σιγά σιγά να αντιλαμβάνονται το πόσο η δύσκολη συναπόφαση είναι πολύ πιο χρήσιμη για τους ιδίους από την εύκολη μη απόφαση.
Εκείνο που μέχρι πρόσφατα απέμενε, ήταν να καταφέρει η Ευρώπη να απαντήσει στην περιβόητη σαρκαστική απορία του Χένρυ Κίσσινγκερ, που πριν 30 χρόνια αναρωτήθηκε “Αν θέλω να μιλήσω με την Ευρώπη, ποιον να πάρω στο τηλέφωνο;”. Μέχρι πρόσφατα, γιατί τους τελευταίους έξι μήνες και με την Γαλλική προεδρία, επιτέλους και για πρώτη φορά βρέθηκε άνθρωπος να σηκώσει το τηλέφωνο στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Ο Νικολά Σαρκοζύ είχε το θάρρος να αναλάβει την συλλογική ευθύνη στους ώμους του. Να τρέξει και να πετύχει την εκεχειρία στον πόλεμο της Ρωσίας με την Γεωργία. Να δείξει με ταχύτατες πρωτοβουλίες ότι η Ευρώπη είναι έτοιμη, ως μία οντότητα, να συζητήσει με τον υπόλοιπο κόσμο την οικονομική κρίση. Ουδείς ξέρει τι θα γινόταν αν στη θέση του ήταν η συμπαθητική Σεγκολέν Ρουαγιάλ ή ο δικός μας Δημήτρης Χριστόφιας σε αυτές τις δύο κρίσιμες περιπτώσεις. Όπως και ουδείς μπορεί να γνωρίζει τι θα γινόταν στην μέση Ανατολή αν η προεδρία Σαρκοζύ δεν ήταν παρά μόνο μια μικρή παρένθεση.
Η δράση του Γάλλου προέδρου επιβεβαίωσε ότι η Ευρώπη χρειάζεται ηγεσία. Ηγεσία δημοκρατικά εκλεγμένη απευθείας από τον Ευρωπαίο πολίτη, για να αγκαλιάζεται με την απαραίτητη επιτέλους κοινωνική αποδοχή και ηγεσία μόνιμη που να αποτελεί ένα αξιόπιστο ανά την υφήλιο συνομιλητή. Οι αποτυχίες έγκρισης του Ευρωπαϊκού Συντάγματος και της Συνθήκης της Λισσαβόνας, αντί για όνειδος μπορούν να αποτελέσουν εφαλτήριο για μια ποιο δημοκρατική, ποιο ισχυρή και σταθεροποιητική Ευρώπη. Φτάνει οι ηγέτες μας να αναλάβουν επιτέλους την ιστορική ευθύνη της εποχής και να καταστήσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση πόλο παγκόσμιας σταθερότητας. Bonne Année (Καλή Χρονιά) Νικολά!