Ήταν 1η Απριλίου και ήμουν 7-8 ετών. Ήμασταν σπίτι της – μακαρίτισσας πια – γιαγιάς μου στη Λάρνακα, όπου κάτω από την σκάλα υπήρχε μια Ελληνική σημαία με τον ιστό. Γεμάτος χαρά, πήρα την σημαία για να την στήσω έξω, μέρα που ήταν, για να γιορτάσουμε τον αγώνα της ΕΟΚΑ. Γεμάτη τρόμο όμως, η γιαγιά μου η Μελπομένη έτρεξε και μου την πήρε. «Όχι γιε μου, προς Θεού, θα μας κυνηγήσουν» μου υπέδειξε, αναφερόμενη στην τότε κυβέρνηση του ΔΗΚΟ.
Δεν θα κρύψω ότι αυτό ήταν και το πρώτο ερέθισμα για να ασχοληθώ με την πολιτική. Δεν μπορούσα να δεχθώ ούτε την αδικία, ούτε το έλλεμμα ελευθερίας. Άλλωστε, ούτε από πολιτική οικογένεια προέρχομαι, ούτε την ώθηση της οικογένειας μου είχα. Το αντίθετο. Για μένα, η ανάμειξη στα κοινά ήταν μια πράξη ενάντια στην θέληση των γονιών μου.
Από τότε μέχρι σήμερα καταφέραμε να μπορούμε οι Έλληνες της Κύπρου να ζούμε σε ένα πολύ καλύτερο κράτος. Γιορτάζουμε τις εθνικές μας γιορτές και ανεμίζουμε πλέον περήφανα – και όχι με φόβο – της σημαίες μας. Η Κύπρος απέκτησε δημοκρατία. Δεν μένουμε πλέον το βράδυ στα κρατητήρια επειδή κολλάμε αφίσες ή έχουμε «αντικαθεστωτική» γνώμη. Κάτι που τόσο εγώ όσο και πολλοί φίλοι ζήσαμε.
|
Στη βουλή ανατράπηκε η διευκόλυνση Ερτογάν. Εξυπηρετήθηκαν η Κύπρος και ο Ελληνισμός. |
Η κυβέρνηση Κληρίδη καθιέρωσε την 1η Απριλίου ως εθνική αργία. Οι ελευθερίες όλων μας είναι πλέον δεδομένες, ενώ προωθήθηκαν από τους – «συντηρητικούς», όπως μας λεν – ρηξικέλευθες τομές όπως ο πολιτικός γάμος και το σύμφωνο συμβίωσης. Η μικρή μας Κύπρος έγινε πλήρες μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρά τις απειλές της Τουρκίας. Πλέον, προσδοκεί – ως έχει δικαίωμα – να μπει στον παγκόσμιο ενεργειακό χάρτη. Και να μην παραμένουν οι δυνατότητές της αιχμάλωτες της Τουρκικής κατοχής.
Όλα αυτά χάρη σε μια παράταξη, τον Δημοκρατικό Συναγερμό, και σε μια υπεύθυνη μορφή άσκησης πολιτικής. Της πολιτικής που θέλει την Κύπρο αξιοπρεπή, αξιόπιστη και περήφανη χώρα στα μάτια της οικουμένης και όχι μια μίζερη χώρα που αρκείται στα χειροκροτήματα μόνο των Ελλήνων Κυπρίων.
Στην Κύπρο υπάρχει μία πολύ μεγάλη σύγχυση – κατά την ταπεινή μου γνώμη – που έχει μάλιστα ενταθεί μετά το 2004. Αυτή που δεν μπορεί να αντιληφθεί πως συνδυάζονται η εθνική ταυτότητα με την ανάγκη λύσης του Κυπριακού.
Προϋπόθεση όμως για να λυθεί το Κυπριακό είναι να σέβεται η μια κοινότητα την ταυτότητα της άλλης κοινότητας. Και για να μπορέσεις να σεβαστείς την ταυτότητα του άλλου, οφείλεις πρώτα να σεβαστείς την δική σου.
Είμαι Έλληνας της Κύπρου. Το δικοινοτικό σύνταγμα της Κύπρου, προβλέπει άλλωστε ότι η χώρα μου αποτελείται από την Ελληνική και Τουρκική κοινότητα, όπως και από τις Αρμενική, Μαρωνίτικη και Λατινική θρησκευτικές μειονότητες.
Νοιώθω πολύ περήφανος για την προσπάθεια μου να κρατηθεί ζωντανή η μνήμη των ηρώων και των αγώνων μας. Για τους αγώνες μου να μην πληγεί η ελληνικότητά μας. Είναι πράξη αυτοσεβασμού και αυτογνωσίας.
Νοιώθω όμως μεγάλη ντροπή που η μισή μου πατρίδα κατέχεται από την Τουρκία. Που βλέπω την τουρκική σημαία στον Πενταδάκτυλο και που ο Τουρκικός στρατός βρίσκεται λίγα μέτρα από το γραφείο μας στη Λήδρας.
Θέλω την λύση του Κυπριακού πρώτα απ’ όλα για να μην οδηγηθεί η μισή Κύπρος στην πλήρη Τουρκοποίηση. Να μην παραχωρήσω την πατρίδα μου στην Τουρκία. Να μην αποκτήσουμε, εντός της Κύπρου, σύνορα με την Τουρκία. Και αντιλαμβάνομαι ότι για να επιτευχθεί αυτό με ειρηνικό τρόπο θα πρέπει να συμφωνήσουμε σε μια ομοσπονδία, ευρωπαϊκών όμως προδιαγραφών πλέον. Την οποία ομοσπονδία θεωρώ πολύ καλύτερο πολίτευμα από το κράτος του 1960. Διότι στην ομοσπονδία, η κάθε κοινότητα θα διευθετεί από μόνη της την καθημερινότητά της. Όπως και αντιλαμβάνομαι ότι ελεύθερη Κύπρος χωρίς συμβίωση με τους Τουρκοκυπρίους, δεν μπορεί να υπάρξει.
Το έφερε η μοίρα να είμαι στην πολιτική ακόμη και να έχω το προνόμιο να υπερασπίζομαι την χώρα μου και τα συμφέροντά της. Ειδικά σε διεθνές επίπεδο. Και γνωρίζω καλά ότι οι Έλληνες της Κύπρου θα έπρεπε να μην διευκολύνουν άλλο τον Ερτογάν. Διότι, αυτό είναι που συνέβη τον τελευταίο καιρό. Έψαχνε η Τουρκία δρόμο διαφυγής από την δύσκολη θέση που την είχαμε φέρει στη Γενεύη και εμείς την δώσαμε.
Στη βουλή ανατράπηκε η διευκόλυνση προς τον Ταγίπ Ερτογάν. Εξυπηρετήθηκαν τα συμφέροντα της ιδιαίτερης πατρίδας μου και του Ελληνισμού. Εξυπηρετήθηκε η αξιοπιστία της χώρας μου, η οποία – τις τελευταίες τρεις μέρες μόνο – έκλεισε 3 συνολικά νέες συμφωνίες για τα ενεργειακά της με τις κορυφαίες εταιρείες του κόσμου και τις γείτονες χώρες.
Στη βουλή όμως, άκουσα – από αυτούς τους οποίους έτρεμε η γιαγιά μου και δεν με άφηνε να ανυψώσω την Ελληνική σημαία – κηρύγματα περί εθνικής αξιοπρέπειας. Τα ίδια κηρύγματα με εκείνα που μας έλεγαν όταν η βουλή καταψήφιζε το 1ο κούρεμα. Κηρύγματα που στοχεύουν στη ψήφο και όχι στο μέλλον της πατρίδας μου.
Αυτούς τους δύο τελευταίους μήνες, έγιναν τραγικά λάθη από όλους. Κυρίως, λάθη από αυτούς που επιχείρησαν να τροφοδοτήσουν την Τουρκία με ένα σωρό επιχειρήματα. Aλλά και από αυτούς που έτρεξαν να δικαιολογήσουν τον κ. Ακκιντζί για την στάση του. Και από αυτούς δηλαδή που επιχείρησαν να καπηλευθούν το εθνικό αίσθημα των Ελλήνων της Κύπρου, αλλά και από αυτούς που θέλουν να το υποβαθμίσουν, αν όχι να το καταργήσουν.
Είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας. Είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας της Κύπρου. Είμαι περήφανος που είμαι στέλεχος του Δημοκρατικού Συναγερμού. Κυρίως, είμαι περήφανος που με τις πολιτικές που έχω το προνόμιο να προωθώ, η χώρα μου δεν είναι μίζερη, αλλά προοδεύει και ακτινοβολεί. Και γι αυτό θεωρώ τον εαυτό μου ένα χρήσιμο πατριώτη.
Μιχάλης Σοφοκλέους
Συμφωνώ.
Είσαι περήφανο στέλεχος του Συναγερμού που μας έδειξε την αποχή του από σημαντικές ψηφοφορίες στη Βουλή, και να εκφράζει μετά την διαφωνία του με τα αποτελέσματα;;; Το κόμμα της αποχής δεν νομίζω να εμπνέει περηφάνια σε πολλλους άλλους!!!!