Από αρχαιοτάτων χρόνων ο «θρόνος», η άνοδος δηλαδή σε εξουσία με ισχυρές αρμοδιότητες, προσέδιδε στους ισχυρούς άνδρες έπαρση, αλαζονεία, καχυποψία, και σύνδρομα καταδίωξης. Τα ιστορικά παραδείγματα είναι άπειρα και αφορούν κυρίως δύο περιπτώσεις. Όσους, ανερχόμενοι στην εξουσία, μέθυσαν από τη δύναμη της ισχύος και έβγαλαν προς τα έξω ένα πρόσωπο πολύ διαφορετικό από εκείνο που είχαν συνηθίσει τον κόσμο προηγουμένως, και όσους απεδείχθη ότι δεν άντεχαν το φορτίο της ευθύνης και κατέφευγαν στη προσπάθεια να το παριστάνουν κατατρεγμένοι.
Η ιδιομορφία στη δική μας περίπτωση είναι ότι ο Πρόεδρος Χριστόφιας ίσως αποτελεί μία από τις ελάχιστες εξαιρέσεις στην παγκόσμια ιστορία, όπου κατά διαστήματα παρουσιάζονται και οι δύο ομάδες χαρακτηριστικών. Και της αδυναμίας, αλλά και της αλαζονείας.
Οφείλω να ομολογήσω ότι ο Πρόεδρος ήταν εξαιρετικά συγκροτημένος στη συνέντευξη για το Κυπριακό. Σε αντίθεση με πέρυσι που παρουσιαζόταν ως «νοικοκυρά σε απόγνωση», φέτος έδειχνε αυτοπεποίθηση και σιγουριά για τις τοποθετήσεις του. Ήταν αποφασισμένος να στηρίξει τις επιλογές του, ακόμη και αν δεν απέφυγε να επιχειρήσει την απόδοση ευθυνών στους προηγούμενους. Ήταν άνετος, θυμίζοντας τον παλιό Δημήτρη Χριστόφια που είχε τον τρόπο να απευθύνεται στον λαό με πειστικότητα ακόμη και αν έλεγε τα πλέον ανυπόστατα πράγματα. Έβαλε την ατζέντα της κουβέντας, μέσα από μία απαράδεκτα μακρά αρχική εισήγηση, στηρίζοντάς την σε όλη σχεδόν τη διάρκεια. Τις μικροδιολισθήσεις στη στρατηγική του καημένου, με αναφορές όπως το «να μιλήσει και μία φορά ο Πρόεδρος» δεν τις προσμετρώ. Αποτελούν ψήγματα μπροστά στο κλάμα και στην κατασκευή εχθρών που μας έχει συνηθίσει.
|
Ο κ. Χριστόφιας έχυσε την καρδάρα με το γάλα, με εμφανέστατα Ναπολεόντεια σύνδρομα |
Ο Δημήτρης Χριστόφιας στη συνέντευξη Τύπου για το Κυπριακό είχε προφανείς στόχους και συγκεκριμένο ακροατήριο προς το οποίο απευθυνόταν. Διότι η γεμάτη προεκλογικά στοιχεία παρουσία του, δεν αφορούσε κανένα άλλο πέρα από τα στελέχη και τους ψηφοφόρους του ΑΚΕΛ. Με ξεκάθαρες και σαφείς αναφορές, όπως το «θα αποφασίσω μαζί με το κόμμα μου», «έχω τον κυρίαρχο ρόλο», αλλά και κυρίως το «θα μείνω συνεπής μέχρι τέλους». Ο κ. Χριστόφιας έστειλε ηχηρό μήνυμα στους ΑΚΕΛικούς να μην τον ξεγράφουν, να μην τον θεωρούν αποτυχημένο και να μη διανοηθούν να απαξιώσουν αυτό που ο ίδιος θεωρεί έργο του.
Για το καυτό θέμα του αν θα είναι υποψήφιος ο κ. Χριστόφιας επιβεβαίωσε αυτό που γράφω εδώ και μήνες, ενάντια σε όλες τις πληροφορίες. Τη μεγάλη του θέλησή δηλαδή (όχι την απόφαση, αλλά την ισχυρή επιθυμία), να είναι υποψήφιος και να υπερασπιστεί ο ίδιος τον εαυτό του και τη διακυβέρνησή του. Όπως και την πρόθεσή του, να τραβήξει τον χρονικό ορίζοντα της όποιας απόφασης σε όσο μεγαλύτερο βάθος χρόνου γίνεται. Εμφανώς πιστεύοντας τα αυτονόητα. Ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία σε εκλογές που πιθανότατα θα είναι δύο γύρων, αλλά και το ότι δεν υπάρχει πιο αξιοπρεπής έξοδος στην πολιτική από την εκλογική ήττα.
Ο κ. Χριστόφιας στη συνέντευξη που παραχώρησε όμως επιβεβαίωσε και κάτι άλλο, δυστυχώς για τον ίδιο. Το πόσο επιρρεπής είναι στο λάθος, αλλά και τα ναπολεόντεια σύνδρομα που έχει αποκτήσει, όντας πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Το επιχείρημά του ότι ο ξένος παράγοντας αναγνωρίζει τις καταλυτικές του προσπάθειες στο Κυπριακό, είναι ούτω ή άλλως διάτρητο και μετέωρο από την ώρα που δεν υποστηρίζεται από κανένα γεγονός. Οι ευθύνες για το τέλμα των συνομιλιών, επιμερίζονται τουλάχιστον ισομερώς και στις δύο πλευρές, σε επίπεδο ΟΗΕ και Ε.Ε., με εμάς να προσπαθούμε κάθε φορά να αποκρούσουμε δυσμενείς αναφορές και πρωτοβουλίες.
Η προσπάθεια όμως του Προέδρου να εμφανιστεί ως αναντικατάστατος, με την επίκληση μάλιστα ξένων, ξεπερνά κάθε όριο πολιτικής ανοχής. Τι θα πει, «είναι ηγέτες του διεθνούς παράγοντα που δεν διανοούνται την Κύπρο χωρίς εμένα Πρόεδρο»; Σε ποιον απευθύνεται αυτό το επιχείρημα; Πού εδράζεται; Και πώς εξυπηρετεί, το αιώνιο σύνθημα της αριστεράς, ότι «η Κύπρος ανήκει στον λαό της»;
Ο κ. Χριστόφιας στην προσπάθειά του να καταστεί αναγκαίος προσέβαλε όλο τον λαό της χώρας, παραπέμποντας σε φανταστικές τοποθετήσεις ξένων. Αποδεικνύοντας αυτό που χρόνια τώρα ένας καλός μου φίλος υποστηρίζει. Ότι ο θρόνος σε κάνει άλλον άνθρωπο. Αν δεν προσέξεις, χάνεις κάθε επαφή με την πραγματικότητα.