Όπως πάντα, το να μπορείς να δεις τα πράγματα απ’ έξω, με ένα “τρίτο μάτι”, σου δίνει ένα σαφές πλεονέκτημα από όσους τα βλέπουν από μέσα. Βλέπεις τα πράγματα σφαιρικά, σε απόσταση από τα μικρά, τα μικροκομματικά, την καθημερινότητα και τις άσχημες παραστάσεις που προκαλούν αυθόρμητα οργή.
Οι εκλογές στην Ελλάδα, αφορούν πρωτίστως όσους είναι πολίτες της χώρας. Αυτοί είναι που καλούνται να επιλέξουν το λιγότερο κακό, αυτοί είναι που πρώτοι θα υποστούν τις αρνητικές συνέπειες τις επιλογής τους. Και είναι τόσο μίζερη και άχαρη διεργασία, να πηγαίνεις να ψηφίσεις στις εκλογές – τη γιορτή της δημοκρατίας – με το πρόσωπο σκυθρωπό και θλιμμένο. Έχοντας να επιλέξεις μεταξύ δύο δρόμων γεμάτων θυσίες. Γνωρίζοντας ότι η ψήφος σου μπορεί να καταδικάσει τη χώρα στο περιθώριο και την ανέχεια για αρκετά χρόνια.
Οι Ελληνικές εκλογές – μαζί με τις Γαλλικές – αφορούν ασφαλώς την Ευρώπη. Την Ένωση που η πορεία της δεν καθορίζεται πλέον από μεγαλεπήβολα και πανευρωπαϊκά οράματα μεγάλων ηγετών, αλλά από την προσπάθεια κυβερνώντων να πείσουν τους λαούς τους ότι είναι αρκούντως αυστηροί στα ολισθήματα των “παραστρατημένων” μελών. Της Ευρώπης που για να αντιμετωπίσει την παγκόσμια κρίση έτρεξε να βγάλει από την ντουλάπα το μαστίγιο, ξεχνώντας το καρότο. Τις πολιτικές που θα αξιοποιούσαν τις περικοπές και τις διαρθρωτικές αλλαγές, για να προκληθεί ανάπτυξη και κλίμα αντιστροφής της ύφεσης. Που θα βοηθούσαν την ΕΕ να βασιστεί σε ίδιες δυνάμεις για να αναδείξει την κοινή οικονομία της.
|
Θα μπορέσει για παράδειγμα η Κύπρος να αντλήσει ένα κυβικό αέριο με την Ελλάδα εκτός Ευρώπης; |
Στην Ελλάδα, η εκλογική διαδικασία διανθίζεται μετά από πολλές δεκαετίες, από έντονα εθνικά και εθνικιστικά πολλές φορές χαρακτηριστικά. Ακόμα και κόμματα της αριστεράς επιχειρούν να δώσουν βολικές ερμηνείες στη φράση “ανεξάρτητος και όχι υπόδουλος Έλληνας πολίτης”. Για να είμαι ειλικρινής, δεν θεωρώ καθόλου κακό να προστρέχει ένας λαός στις ρίζες και την ιστορία του, προκειμένου να αντλήσει διδάγματα, δυνάμεις και θάρρος για να αντιμετωπιστούν σύγχρονες μεγάλες δυστοκίες. Θεωρώ όμως ιδιαζόντως αντεθνική την επίκληση της ιστορίας, για να δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση ότι αυτή μπορεί να διαγράψει σημερινές αδυναμίες και ολισθήματα. Αν μη τι άλλο, η Ελληνική ιστορία είναι γεμάτη από χιλιάδες παραδείγματα ανθρώπων που δεν δίστασαν την κρίσιμη στιγμή να αναλάβουν την ευθύνη τους. Όποιο και αν ήταν το κόστος.
Αυτό που ξενίζει κάποιον σαν εμένα, ένα άνθρωπο που παρακολουθεί τις Ελληνικές εκλογές περισσότερο από πολλούς πολίτες της χώρας, είναι ότι σε μια διαδικασία που η λέξη “Ελλάδα” και οι συμβολισμοί της αποτελούν το κατ’ εξοχήν προεκλογικό επιχείρημα, δεν έχει συζητηθεί καθόλου το που θα στέκει ο Ελληνισμός την επομένη των εκλογών. Ποια θα είναι δηλαδή η θέση και οι δυνατότητες του στο παγκόσμιο στερέωμα. Το πόσο θα μπορεί η Ελλάδα να προασπίσει την ανεξαρτησία και την ακεραιότητά της ως χώρα, το πόσο θα μπορεί να σταθεί δίπλα στην Κύπρο, να δίνει δύναμη και αξία στο Ελληνικό λόμπυ της Αμερικής, την ομογένεια σε Βρετανία και Αυστραλία, το πόσο θα είναι ικανή να κρατήσει πρωταγωνίστρια την Ελληνική ναυτιλία, το τι θα σημαίνει – όχι μόνο για την καθημερινότητα αλλά και για την Εθνική δυνατότητα – η Ευρωπαϊκή της αδυναμία και απαξίωση.
Η Ελλάδα είναι ήδη πληγωμένη. Μόνο και μόνο το ότι στην πρόκληση της Τουρκίας να πραγματοποιήσει έρευνες στην Κυπριακή ΑΟΖ, δεν υπήρχε ουσιαστική Ελληνική αντίδραση, δείχνει το μέγεθος της αδυναμίας. Μια Ελλάδα όμως στο καναβάτσο, θα σημάνει και την αποδόμηση ολόκληρου του Ελληνισμού και των δυνατοτήτων του. Είτε αυτά είναι κυριαρχικά δικαιώματα, είτε αποτρεπτική δυνατότητα, είτε οικονομικές προοπτικές.
Στην προεκλογική εκστρατεία η Κύπρος πρωταγωνίστησε. Κυρίως για την επιτυχία να καθορίσει ΑΟΖ και να ανακαλύψει κοιτάσματα φυσικού αερίου. Είναι δεδομένο όμως, ότι η Κύπρος δεν θα έμπαινε στην Ευρώπη αν δεν ήταν η Ελλάδα. Και είναι πολύ εύλογος ο προβληματισμός μου, για το αν η Κύπρος θα καταφέρει να αντλήσει έστω και ένα κυβικό αέριο με την Ελλάδα εκτός Ευρώπης…
Στη συζήτηση για το ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός και για το αν θα υπάρχει κυβέρνηση την 7η Μαΐου, έχω ισχυρή την πεποίθηση ότι πρέπει να προστεθεί και το αν θα υπάρχει Ελληνισμός. Που για να υπάρχει, χρειάζεται ένα σύγχρονο πατριωτικό όραμα που να θέλει την Ελλάδα σοβαρή και υπεύθυνη στην Ευρώπη, εντός της Ευρωζώνης, με το δικαίωμα – όσο και αν σήμερα είναι αδύναμη – να μπορεί να ανακάμψει, αποτελώντας μέρος του σύγχρονου κόσμου και όχι παριστάνοντας τον αποδιοπομπαίο τράγο του απόκοσμου.
Στις εκλογές μας όπως θα διαπιστώσατε δεν μας απασχόλησε το που θα πάει αύριο η Ελλάδα, πολύ περισσότερο ο Ελληνισμός. Επικράτησε το άνευ νοήματος δίλημμα “Μνημόνιο-αντιμνημόνιο” Απαντήθηκε όπως απαντήθηκε. “Λεβέντικα” και “αγωνιστικά” όπως ταιριάζει σ΄ ένα “περήφανο”,” αδούλωτο” και καραμπουζουκλή λαό. Περαστικά μας! (Μια χαρά μου φαίνεται η Κύπρος για μετανάστευση)