Είναι λυπηρό που η προεκλογική εκστρατεία διεξάγεται με αυστηρά προσωποπαγείς όρους. Με την αντιπαράθεση να αναλώνεται αποκλειστικά στην προσπάθεια του ενός να αποδομήσει την προσωπικότητα του άλλου. Η έλλειψη προτάσεων, στρατηγικών, συλλογικών στόχων και οραμάτων δεν μπορεί να αναδείξει ποιοτικά καμία εκλογική διαδικασία. Είναι ένα παιχνίδι τακτικής που δεν ενθουσιάζει κανένα σκεπτόμενο ψηφοφόρο και προκαλεί απογοήτευση και δυσπιστία στην «κοινωνία των πολιτών». Πολιτική φτώχεια που ξεδιπλώθηκε προκλητικά μπροστά μας στο ντιμπέιτ της περασμένης Δευτέρας.
Σε κάθε τέτοιου είδους διεργασία που στηρίζεται στη «δολοφονία χαρακτήρων» χρειάζεται και ο αποδιοπομπαίος τράγος τον οποίο οι υποψήφιοι θα χρησιμοποιήσουν σαν προπέτασμα καπνού για να καλύψουν τις δικές τους αδυναμίες. Στη δική μας περίπτωση, τον ρόλο αυτό παίζει η Καγκελάριος της Γερμανίας, Άνγκελα Μέρκελ, που κατέστη κεντρικό πρόσωπο των εκλογών.
Για να δούμε όμως ποια στ’ αλήθεια είναι η κατάσταση. Το κράτος μας, με δηλώσεις του μονίμως αισιόδοξου υπουργού Οικονομικών, έχει χρήματα μέχρι τον Μάρτιο. Το εάν το χρέος μας θα κριθεί βιώσιμο ή όχι, είναι ακόμη υπό την αίρεση της περίεργης έκθεσης Pimco. Περιθώρια άλλα για εσωτερικό δανεισμό δεν υπάρχουν, σε ένα κράτος που δανείστηκε μέχρι και από το English School για να πληρώσει μισθούς. Για δάνειο από τρίτη χώρα έστω και με διπλάσια επιτόκια, η απερχόμενη κυβέρνηση έκανε τα πάντα. Έχουμε καταλήξει σε μια προκαταρκτική συμφωνία με την Τρόικα, που προνοεί μια μεγάλη σειρά μέτρων λιτότητας. Προβλέπει ακόμη ιδιωτικοποίηση ημικρατικών οργανισμών, εάν το χρέος δεν κριθεί βιώσιμο. Οι οποίοι ημικρατικοί ασφαλώς και δεν έχουν κέρδη έξι δισ. ευρώ όπως μας είπε ο κ. Μαλάς τη Δευτέρα. Αν είχαν τόσα κέρδη σε κράτος με ολικά έξοδα εννέα δισ., τότε δεν θα πληρώναμε καν φόρους σαν πολίτες.
|
Τα αποτελέσματα του σε “βρίζω” και μετά σου ζητάω δανεικά τα έχουμε ήδη δει επί Χριστόφια |
Σε αυτό το σκηνικό, απαιτείται μια επείγουσα συνταγή επίλυσης του άμεσου προβλήματος ρευστότητας και δημιουργίας συνθηκών επανεκκίνησης της χώρας. Το τελευταίο δε που χρειαζόμαστε από τον κάθε υποψήφιο είναι το τι δεν θα κάνει. Αν δεν θα υπογράψει δεύτερο μνημόνιο, αν θα διώξει την Τρόικα, αν δεν θα «ξεπουλήσει» ημικρατικούς οργανισμούς, αν θα πουλήσει αέριο μετά από μελέτες και εάν πετύχει η δεύτερη γεώτρηση κάποια στιγμή στο μέλλον, αλλά δεν υπάρχει σχέδιο Β΄. Αυτά τα ακούγαμε και επί αναποφασιστικού και αναβλητικού Χριστόφια, ο οποίος δεν θα επέτρεπε να πειραχθεί η ΑΤΑ μέχρι που ουσιαστικά καταργήθηκε, δεν συζητούσε καν για ημικρατικούς και η Eurocypria έκλεισε, διαβεβαίωνε τους δημοσίους υπαλλήλους ότι δεν θα τους πείραζε κανείς, μέχρι που μείωσε μισθούς πολύ περισσότερο από την αξία του 13ου.
Αυτό που ζητούμε να ακούσουμε, είναι το τι προτείνει ο καθένας για να μας βγάλει από τη δύσκολη θέση. Και εάν θεωρεί την αποφυγή ιδιωτικοποίησης ημικρατικών επιτακτική, το πώς θα την αποφύγει. Με ποιο σχέδιο και με τι λεφτά θα φέρει ανάπτυξη. Γιατί η ανάπτυξη χωρίς σχέδιο και περιεχόμενο, είναι το μεγαλύτερο πολιτικό ανέκδοτο.
Αντί αυτών, οι κ.κ. Μαλάς και Λιλλήκας επέλεξαν να προσωποποιήσουν τα δικά μας προβλήματα στην κ. Μέρκελ, προκειμένου να την ταυτίσουν με τον κ. Αναστασιάδη. Μα είναι η Άνγκελα που σκορπούσε δανεικά; Ή μήπως αυτή αγόραζε ομόλογα για λογαριασμό των κυπριακών τραπεζών;
Την κ. Μέρκελ από αυτή τη στήλη την έχω στηλιτεύσει επανειλημμένα για τη διαχείριση της κρίσης. Έκανε κακό πιστεύω στην Ευρώπη και στην ευρωπαϊκή ιδέα. Δεν μπορώ όμως να την κατηγορήσω για το ότι θέλει να διασφαλίσει την επιστροφή των χρημάτων που θα μας δανείσει ο Γερμανός φορολογούμενος, ο οποίος δεν φταίει αν εμείς σκορπούσαμε δανεικά και σήμερα δεν έχουμε.
Την πολιτική του βρίζουμε και μετά ζητάμε δανεικά που εφαρμόζουν ο κ. Μαλάς και ο κ. Λιλλήκας, την είδαμε και επί Χριστόφια και να που καταλήξαμε. Και δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ο κ. Αναστασιάδης επέλεξε εν μέρει να δικαιολογείται για την κ. Μέρκελ, παραπέμποντας σε μια… κολόνα… Ασφαλώς ο ηγέτης μιας χώρας οφείλει να διεκδικεί. Το εάν θα το κάνει βρίζοντας ή συνομιλώντας, είναι επιλογή που κατ’ εμέ έχει μία και μόνη απάντηση. Άλλωστε, η πολιτική κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Και τα αποτελέσματα των Δονκιχωτισμών είναι ήδη μπροστά μας…