Της Μαρίνας Οικονοµίδου
Επιµέλεια φωτογράφησης Ειρήνη Χριστοφόρου
Φωτογραφίες Νέαρχος Παναγιώτου
Styling Τζουλιάνα Χαραλαµπίδου
O υποψήφιος βουλευτής του ΔΗΣΥ, Μιχάλης Σοφοκλέους, δεν είναι o τυποποιημένος πολιτικός που χαράσσει πολιτική σε καφενεία και μνημόσυνα. Βρίσκει χρόνο για ταξίδια, συναυλίες, παίζει ηλεκτρονική μουσική, πίνει old fashioned ποτά με φίλους και παρακολουθεί ανελλιπώς “House of Cards”. Η πολιτική, ωστόσο, ήταν ο έρωτας που τον κέρδισε από τα μαθητικά του χρόνια και τον παιδεύει μέχρι σήμερα. Εκφράζει πολιτικές που δεν χαϊδεύουν τα αυτιά και δεν τον πειράζει να τσαλακωθεί καθώς, όπως λέει, ´προτιμώ να μείνω σπίτι μου παρά να μην λέω αυτό που πιστεύω. Γνωστός ως το πολιτικό τέκνο του Γιαννάκη Κασουλίδη και ο εξ απορρήτων του Αβέρωφ Νεοφύτου, βγαίνει πλέον στην πρώτη γραμμή και διεκδικεί έδρανο στη Βουλή.
Η ζωή του Μιχάλη Σοφοκλέους είναι αποκλειστικά αφοσιωμένη στο policy making και τις πολιτικές αντιπαραθέσεις;
Δεν είμαι πολιτικός του κουτιού. Όπως θέλω να είμαι αληθινός και ειλικρινής στην πολιτική, έτσι θέλω να είμαι και στη ζωή μου. Εργάζομαι σκληρά στον ιδιωτικό τομέα, παίζω και ακούω τις μουσικές μου -ηλεκτρονική μουσική κυρίως- διαβάζω και βλέπω σαν τρελός ξένες σειρές και ταινίες. Προσπαθώ να ταξιδεύω όσο μπορώ, αλλά κυρίως προσπαθώ πάντα να ενημερώνομαι και να ξέρω τι και πώς συμβαίνει στον κόσμο. Στην οικονομία, την επιστήμη, την τεχνολογία, τα πράγματα που αλλάζουν ριζικά τη ζωή μας και δεν τα συζητούμε ποτέ. Δεν είμαι ατσαλάκωτος ούτε και πιστεύω στους καθώς πρέπει. Είναι αυτοί που φοβούνται την αλλαγή. Κυκλοφορώ, βγαίνω έξω, ζω και προσπαθώ να απολαύσω τη ζωή μου, όπως ο κάθε κανονικός άνθρωπος. Αλλά να σας πω και κάτι για την πολιτική: Είναι εξίσου γοητευτική. Φτάνει να επικεντρώνεσαι στην ουσία της και να δημιουργείς. Να μην παρασύρεσαι από τα κουμπαριλίκια, τις εύκολες λύσεις, τον λαϊκισμό και τις μετριότητες.
Μπορούμε πράγματι να χτίσουμε την πολιτική από την αρχή;
Ναι μπορούμε, με μια προϋπόθεση:
Να ενεργοποιηθούμε όσοι πιστεύουμε ότι πραγματική δουλειά της πολιτικής είναι να λέει αλήθειες, να ανοίγει δρόμους για τη χώρα και να δημιουργεί ευκαιρίες καλύτερης ζωής για όλους. Να συγκεντρώσουμε τα συναισθήματά μας, να βάλουμε σε μια τάξη τις σκέψεις μας και να αντιδράσουμε. Το να βρίζουμε από τον καναπέ είναι εύκολο. Είναι όμως ο σίγουρος τρόπος για να μην αλλάξει τίποτα. Μπορούμε με την ψήφο μας να στείλουμε αυτούς που θέλουμε στη Βουλή και τους άλλους σπίτι τους. Η ψήφος είναι η καλύτερη απαξίωση και καταδίκη. Κι έτσι θα χτίσουμε την πολιτική από την αρχή.
|
Ο στρατηγιστής υποψήφιος του ∆ΗΣΥ µιλά για τη γοητεία της πολιτικής και την ανάγκη ριζικής µεταρρύθµισης |
Υπάρχει μία μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος που νιώθει πως δεν εκπροσωπείται από το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Σε τι διαφέρει η δική σας υποψηφιότητα;
Είμαι υποψήφιος για να εκφράσω την σιωπηλή πλειοψηφία. Αυτούς που δεν ενθουσιάζονται με λόγια και δεν εμπιστεύονται κανένα. Αυτούς που κρατούν τους προβληματισμούς τους για τους ίδιους και τους δικούς τους ανθρώπους. Που αισθάνονται άσχημα για το πώς έφτασε η Κύπρος σ’ αυτό το σημείο αλλά και ελπίζουν σε μια καλύτερη επόμενη μέρα. Τους σοβαρούς και τους δημιουργικούς νέους που θέλουν ένα κράτος που θα ανταποδίδει επαρκώς αυτά που ο κάθε πολίτης του προσφέρει και θα δημιουργεί ευκαιρίες για όλους. Όλοι εμείς κάνουμε ένα λάθος. Επειδή δεν βλέπει ο ένας τον άλλο νομίζουμε ότι είμαστε λίγοι. Δεν είμαστε όμως λίγοι. Είμαστε πολλοί και είμαστε παντού. Ήρθε η ώρα να προτάξουμε τις δικές μας αγωνίες, τα δικά μας συμφέροντα. Να προστατεύσουμε ό,τι δημιουργήσαμε και να γκρεμίσουμε ό,τι εμποδίζει τη χώρα να βρει τον δρόμο της. Να κάνουμε μια αλλαγή ουσίας.
Θεωρείστε εκφραστής των μεταρρυθμίσεων. Δεν φοβάστε ότι οι πολιτικές που προτείνετε λίγο πριν τις εκλογές θα έχουν πολιτικό κόστος;
Προτιμώ να μείνω σπίτι μου, παρά να μην λέω αυτό που πιστεύω. Δεν είμαι στην πολιτική για οικονομικούς λόγους ή για κοινωνικό στάτους. Αν δεν αλλάξουμε όμως εμείς την πολιτική, τη Βουλή και το κράτος, ποιος θα τα αλλάξει; Ζήσαμε, ειδικά τα τελευταία χρόνια, πολιτικούς που έτρεμαν να αναλάβουν την ευθύνη τους. Πήγαινα τα πρώτα χρόνια του μνημονίου στην τηλεόραση να υπερασπιστώ, μαζί με ελάχιστους άλλους, την τιτάνια προσπάθεια σωτηρίας της χώρας και μου έλεγαν: ´Μιχάλη πού πας, θα καείςª. Γιατί να είμαι στην πολιτική άμα κρύβομαι; Η Κύπρος μπορεί και πρέπει να γίνει μια καλύτερη χώρα. Φτάνει να τολμήσουμε. Εγώ στρουθοκάμηλος δεν είμαι. Είμαι εδώ για να φέρουμε τη ριζική μεταρρύθμιση και να τα αλλάξουμε όλα. Αλλιώς, δεν έχει κανένα νόημα κι ούτε με ευχαριστεί.
Πολλοί σας θεωρούν ως το πολιτικό τέκνο του Γιαννάκη Κασουλίδη. Ισχύει;
Η σχέση μου με τον κ. Κασουλίδη μετρά σχεδόν τριάντα χρόνια και είναι πολύ περισσότερο από πολιτική. Έχουμε δώσει άπειρες πολιτικές μάχες μαζί. Κυρίως τη μάχη των προεδρικών εκλογών του 2008. Εκεί όπου ο κάθε Κύπριος αντιλήφθηκε πόσο η ψήφος του μπορεί να αλλάξει τη ζωή του, με τον χειρότερο δυστυχώς τρόπο. Είναι μοναδικός πολιτικός ο Ιωάννης Κασουλίδης, με απίστευτη αίσθηση της εθνικής ευθύνης και τεράστια αναγνώριση σε όλο τον κόσμο. Ένα πολύτιμο κεφάλαιο για την Κύπρο.
Θεωρείστε επίσης κι ένας από τους στενούς συνεργάτες του προέδρου του ΔΗΣΥ, Αβέρωφ Νεοφύτου…
Με τον πρόεδρο του ΔΗΣΥ οι σχέσεις μας δεν ήταν πάντα καλές. Στην πορεία, ωστόσο, αυτό άλλαξε. Τον εκτιμώ για το θάρρος και την εξυπνάδα του. Κυρίως για το ότι στάθηκε όρθιος εκεί που όλα στην Κύπρο κατέρρεαν και πάλεψε αξιοθαύμαστα για να σωθεί αυτός ο τόπος. Το ότι ζήτησε να συνεργαστεί μ’ έναν άνθρωπο σαν εμένα, που δεν θα τον κολάκευε, δείχνει μια πολύ διαφορετική πραγματικότητα απ’ αυτή που έχει πολύς κόσμος. Ο Αβέρωφ Νεοφύτου λέει πολύ σωστά πράγματα. Καμιά φορά χαλά την εικόνα του από τον τρόπο που τα λέει.
Από το παρασκήνιο όπου διαμορφώνατε στρατηγική, πλέον βρίσκεστε ο ίδιος μπροστά στα φώτα. Μπορούν οι δύο ιδιότητές σας ως πολιτικός και στρατηγιστής να συνυπάρξουν;
Ήμουν στην πρώτη γραμμή της πολιτικής και ως μαθητής και ως φοιτητής. Αποφάσισα να πάω λίγο προς τα πίσω, όταν δεν ήθελα να μπω σε εκείνο το παιχνίδι των δημοσίων σχέσεων, της κολακείας των πάντων, που χρειαζόταν για να επιβιώνεις πολιτικά. Για μένα η πολιτική δεν ήταν και δεν είναι επάγγελμα. Βοηθούσα και εκπροσωπούσα πάντα ό,τι πίστευα σωστό. Σήμερα όμως δεν πάει άλλο. Δεν μπορώ, σε αυτή ειδικά την περίοδο, να ζητάω από τον κόσμο να κάνουμε μια βελούδινη πολιτική επανάσταση και εγώ απλά να χαράζω πολιτικές. Όφειλα να βγω μπροστά και το έκανα. Θα ήταν φυγομαχία να έκανα κάτι άλλο. Ο κόσμος έχει δικαίωμα να με κρίνει.