Δεν μπορεί, να διανύουμε την χειρότερη Εθνική καταστροφή μετά το 1974 και να μην είναι σαφές το τι και ποιοι έφταιξαν για να φθάσουμε μέχρις εδώ. Ούτε και μπορούμε να καταλήξουμε σε συμπεράσματα, μέσα από τους παράλληλους μονόλογους που διεξάγονται μεταξύ του κ. Χριστόφια και του συστήματος που απέμεινε να τον στηρίζει από τη μια και του κ. Αθανάσιου Ορφανίδη από την άλλη. Όχι μόνο γιατί η διαδικασία από μόνη της είναι ακατάλληλη, αλλά και διότι το πλαίσιο και το επίπεδο μέσα στο οποίο γίνεται αυτή η ανταλλαγή κατηγοριών, δεν τιμά ούτε τους θεσμούς, ούτε και τη δημοκρατία μας.
Δεν κρύβω ότι εκ φύσεως, το γεγονός ότι ο πρόεδρος επέλεξε τον κ. Ορφανίδη για να τον καταστήσει τον αποδιοπομπαίο τράγο της οικονομικής δυσπραγίας, μου προκαλεί συμπάθεια απέναντί του. Είναι ένας και έχει να αντιμετωπίσει τον τεράστιο μηχανισμό προπαγάνδας που έχουν στήσει Κυβέρνηση, ΑΚΕΛ και νέα διοίκηση της Κεντρικής που δουλεύει με τόση μανία εναντίον του λες και επιθυμεί να τον συνθλίψει με οποιονδήποτε τρόπο. Από την άλλη όμως, δεν μπορώ να αποδεχθώ τη θέση του κ. Ορφανίδη, ότι όλα ήταν καλά επί των ημερών του και το πρόβλημα με τις τράπεζες προέκυψε την επόμενη της αποχώρησης του.
Οι πραγματικότητες είναι εκεί και είναι αμείλικτες. Το κράτος μας, υπολείπεται 10 δισεκατομυρίων ευρώ. 7.5 που θα πάρουμε από τον μηχανισμό και 2.5 που έχουμε ήδη πάρει από τη Ρωσία. Η Κύπρος δεν μπορούσε να δανειστεί από τις αγορές τον Μάιο του 2011, πολύ πριν το Ελληνικό κούρεμα, ακόμη και πριν από την έκρηξη στο Μαρί και τις τεράστιες και αλυσιδωτές αρνητικές συνέπειες που μας επιφόρτωσε. Ο κ. Ορφανίδης έχει δίκιο σ’ αυτό.
|
Είναι υποχρέωση μιας συντεταγμένης πολιτείας να αποδίδει ευθύνες για πρόκληση ζημιάς στον τόπο |
Και όσο και αν είναι αλήθεια ότι η Κύπρος αντιμετωπίζει διαρθρωτικά προβλήματα δεκαετιών, εντούτοις ο απερχόμενος πρόεδρος ήταν εκείνος που είχε να αντιμετωπίσει την κρίση και τη διαφαινόμενη χρεωκοπία. Ψηφίστηκε από τον λαό για να διαχειριστεί τις τύχες του και όχι τα προσωπικά του κολλήματα και την ανάγκη να το παίζει εργατοπατέρας καταδικάζοντας στην πράξη την εργατειά. Ο κ. Χριστόφιας ελέγχεται, πρώτο γιατί ποτέ δεν αντιλήφθηκε και δεν αναγνώρισε το πρόβλημα, δεύτερο γιατί δεν έκανε τίποτα για να το αποτρέψει, τρίτο διότι με τις ενέργειες του όπως τις αστόχευτες κοινωνικές παροχές των πρώτων ετών το επέτεινε δραματικά και τέταρτο διότι διότι άφησε τη χώρα ακυβέρνητη ουσιαστικά μέχρι ένα κλικ πριν την κατάρρευση.
Είναι η σκληρή πραγματικότητα ακόμη, ότι η μανία με την οποία επιχειρεί εδώ και 7 μήνες ο να μεταθέσει ολόκληρη την ευθύνη στις τράπεζες, δεν αποτελεί καλή υπηρεσία προς τον τόπο. Είναι αδιανόητο ο πρόεδρος μιας χώρας να δυσφημεί χωρίς καμιά αναστολή και όριο την πηγή από την οποία ζει η χώρα του, όσα πραγματικά προβλήματα και εάν αυτή έχει. Ουδέποτε δε, πήραμε απάντηση για το γιατί στην απόφαση για το Ελληνικό κούρεμα, ο κ. Χριστόφιας δεν διεκδίκησε τίποτα για την Κύπρο, όπως έκανε και πέτυχε η Ελλάδα για το δικό της τραπεζικό σύστημα.
Από την άλλη όμως, το ότι “ο πρόεδρος δεν του μιλούσε”, δεν μπορεί να σταθεί σαν δικαιολογία για τον κ. Ορφανίδη. Είτε σου μιλά, είτε δεν σου μιλά, είσαι Διοικητής της Κεντρικής και οφείλεις να προειδοποιήσεις την Κυβέρνηση για τις συνέπειες ενός επερχόμενου κουρέματος. Ο κ. Ορφανίδης τότε μιλούσε εναντίον του κουρέματος γενικά ως Ευρωπαϊκή διαδικασία. Δεν έχουμε δει, ούτε ακούσει κανένα στοιχείο που να υποστηρίζει ότι προειδοποίησε για τις συνέπειες που αυτό θα είχε στην Κύπρο. Οι τύχες του τόπου δεν μπορούν να καθυποτάσσονται σε καμιάς μορφής “τατσιλλίκι”.
Ακόμη δε και αν δεχθεί κάποιος το επιχείρημα ότι η κυβέρνηση από μόνη της φούσκωσε το τραπεζικό πρόβλημα (θέση που και εγώ υιοθετώ), εντούτοις το πρόβλημα είναι υπαρκτό και μεγάλο. Και ο κ. Ορφανίδης πιθανόν να έχει ευθύνες για το πραγματικό του ύψος, όπως και ο κ. Δημητριάδης πιθανόν να έχει ευθύνες για τη διόγκωσή του, προκειμένου να εξυπηρετηθεί η ΑΚΕΛική προπαγάνδα.
Είναι υποχρέωση μιας συντεταγμένης πολιτείας να έχει θεσμούς που να μπορούν να ερευνήσουν και να αποδώσουν ευθύνες για την πρόκληση ζημιάς στον τόπο. Ευθύνες πρώτα απ’ όλα πολιτικές. Και αυτή είναι δουλειά του κοινοβουλίου. Είτε από μόνο του, είτε με βοήθεια πιο ειδικών. Γιατί η αίσθηση της ατιμωρισίας που επικρατεί, κάθε άλλο παρά συμβάλλει στο να είμαστε μια συντεταγμένη κοινωνία.