Είναι Πάσχα και όλοι μας θα βρεθούμε με τις οικογένειες και του φίλους μας. Με διάθεση πιο γιορτινή και χαλαρή πάνω από τη σούβλα και τον οβελία, αναμφίβολα η κουβέντα κάποια στιγμή θα πάει και στην πολιτική και τις εκλογές. Εκεί λοιπόν υπάρχει ένας μεγάλος κίνδυνος. Η επιφάνεια να επικρατήσει της ουσίας.
Έχουν γίνει πολλά σε αυτό τον τόπο τα τελευταία χρόνια που θα έπρεπε να είχαν αποφευχθεί. Η διολίσθηση των οικονομικών του κράτους, η διόγκωση του τραπεζικού τομέα, η δραματική καθυστέρηση στη λήψη μέτρων από μια κυβέρνηση απρόθυμη να αναγνωρίσει και να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, το κούρεμα και όλες οι παρενέργειες που έφεραν μαζί τους. Κυρίως η ανεργία και τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια.
|
Θα αφήσουμε μια πιατέλα αμπελοπούλια να πάει την Κύπρο πίσω; |
Ο κάθε πολίτης δικαίως τα έχει με το πολιτικό σύστημα που δεν πρόλαβε την καταστροφή και δεν τον προστάτευσε. Και ακόμη πιο δίκαια έχει γίνει πιο ευαίσθητος και πιο «ευέξαπτος» απέναντι στους πολιτικούς. Επικρίνει την καταψήφιση του πρώτου κουρέματος, αλλά και τα 1,8 δις που δόθηκαν από τα δημόσια ταμεία και χάθηκαν στον αναπνευστήρα που μπήκε στη Λαϊκή για να αντέξει μέχρι τις εκλογές του 2013.
Χειρότερα όμως, αγανακτεί απέναντι σε συμπεριφορές πιο επουσιώδεις, οι οποίες ωστόσο δείχνουν μια οδυνηρή απαξία κάποιων βουλευτών ή πολιτικών απέναντι στην ίδια την κοινωνία, τους νόμους και τους θεσμούς που εκπροσωπούν. Και όταν ο καθένας μας έχει υποστεί ότι έχει υποστεί στη ζωή, την τσέπη και τα οράματά του, τέτοια πράγματα δεν τα συγχωρεί. Αντιθέτως τον εξαγριώνουν.
Απ’ όλους τους κομματικούς χώρους υπάρχουν περιστατικά για τα οποία ο καθείς πρέπει να ντρέπεται. Δεν θα αναφερθώ στους άλλους χώρους, γιατί δυστυχώς τέτοια φαινόμενα προέκυψαν και από τον δικό μου πολιτικό χώρο. Τα αμπελοπούλια, η επίκληση της ασυλίας για τροχαίες παραβάσεις και πολλές φορές η αδυναμία αξιωματούχων να σταθούν στο ύψος τους και να αναλάβουν ευθύνες που αντανακλούν στο βάρος του αξιώματος που εκπροσωπούν.
Σε όλα αυτά μπορούν να προστεθούν και χειρισμοί που θα μπορούσαν να γίνουν με καλύτερο τρόπο, όπως ο τελικός καταρτισμός των ψηφοδελτίων, αλλά και ατυχής επιλογές προσώπων που δεν ανταποκρίθηκαν στις υψηλές προσδοκίες του Προέδρου της δημοκρατίας και της ίδιας της κοινωνίας.
Ασφαλώς και έχουν γίνει λάθη για τα οποία ουδείς μας μπορεί να είναι περήφανος. Το ερώτημα όμως είναι: Μπορούμε να βάλουμε στην ίδια ζυγαριά από την μια τις συμπεριφορές αυτές και από την άλλη τη σωτηρία και την προοπτική της χώρας; Μπορούμε να αφήσουμε τα δευτερεύοντα να επισκιάσουν την ουσία;
Διότι πέρα από τις αστοχίες αυτές και την απογοήτευση που έχουν προκαλέσει, πολύ μεγαλύτερη και ουσιαστική αλήθεια είναι το τιτάνιο έργο που έχει γίνει για να σωθεί η Κύπρος. Την τεράστια συναίσθηση της ευθύνης, με την οποία ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, οι υπουργοί και ο Δημοκρατικός Συναγερμός ο ίδιος, αντιμετώπισαν την καταστροφή ενώπιον της οποίας βρέθηκαν.
Όπως αλήθεια είναι ότι η Κύπρος σήμερα γίνεται σκαλί σκαλί, μέρα με τη μέρα, μια καλύτερη χώρα. Δεν είναι ακόμη καλή. Αλλά είναι κάθε μέρα και καλύτερη.
Πάνω από το πασχαλινό τραπέζι, θυμηθείτε πως πήγαινε ο καθένας μας για ύπνο πριν από 2-3-4 χρόνια. Αν καταφέρναμε να κοιμηθούμε. Ο εργαζόμενος με την ανασφάλεια για το εισόδημα ή και την ίδια την εργασία του. Ο επιχειρηματίας – μικρός και μεγάλος – με τον φόβο αν θα βγάλει και αυτή τη μέρα η επιχείρησή του. Αν θα κρατήσει τους υπαλλήλους του στη δουλειά ή αν θα πρέπει να διώξει.
Και συγκρίνεται το με σήμερα. Που όλοι μας κάθε βράδυ νοιώθουμε έστω την κρυφή ελπίδα ότι η επόμενη μέρα θα είναι μια καλύτερη μέρα. Ότι ευκαιρίες και δουλειές άρχισαν να δημιουργούνται. Ότι η Κύπρος σήμερα είναι μια πολύ πιο αξιόπιστη χώρα για κάθε ξένο άνθρωπο και οργανισμό. Ότι σκεφτόμαστε ξανά τι θα δημιουργήσουμε, αντί τι θα διασώσουμε.
Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα. Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια. Και αλλοίμονο αν για τα μικρά αφήσουμε την Κύπρο να γυρίσει πίσω. Αλλοίμονο αν στις βουλευτικές εκλογές δικαιωθούν οι πολιτικές που, με θράσος, οι ίδιοι που κατέστρεψαν αυτό τον τόπο, επικαλούνται και σήμερα. Και αλλοίμονο αν για μια πιατέλα αμπελοπούλια αφήσουμε την Κύπρο να γυρίσει πίσω.
Καλό Πάσχα σε όλους!
Πόσο φανερό είναι πως η όλη κατάσταση δεν σας επηρέασε σε προσωπικό επίπεδο κ. Σοφοκλέους. Αν χάνατε την δουλειά σας, το μέλλον των παιδιών σας, τις οικονομίες μιας ζωής θα τα γράφατε άραγε αυτά? Τα λόγια συμπόνοιας είναι πολύ εύκολα όταν δεν μας έχει αγγίξει το κακό.
Στην οικοδομική βιομηχανία δραστηριοποιούμε αγαπητέ Πέτρο, η οποία έχει πληγεί περισσότερο απ’ όλους τους τομείς. Και ναι, τώρα βλέπω την κατάσταση σιγά σιγά να αλλάζει και να γίνεται καλύτερη. Όπως και σε όλους τους τομείς.
Οτι ο ίδιος σας ο χώρος επιτρέπει αυτές τις συμπεριφορές και επιπρόσθετα θα έλεγα τις επικροτεί με το να έχει τα ίδια άτομα υποψήφια είναι αχρείαστο να συζητηθεί και να αναφερθεί.
Ότι καταδικάζεται άλλη μερίδα εργαζομένων την στιγμή που εσείς ο ίδιος θα βρίσκεστε με τη οικογένειά σας στο συγκεκριμένο πασχαλινό τραπέζι ενώ συνάνθρωποι σας ( τους οποίους θέλατε να ρίξετε δτον καιάδα) εργάζονται και σώζουν συνανθρώπους τους επίσης δεν είναι άξιο αναφοράς.
Μην αναφερθώ σε λίστες προώθησης μέσω καναλιών (στο οποίο πρόσφατα συμμετείχες σε τηλεοπτική παρουσία σας) πριν απο λίγους μήνες. Επίσης δεν υπάρχει λόγος σχολιασμού.
Τελικά απο λόγια (απο όλους) χορτάσαμε. Και οι πράξεις δυστυχώς ΔΕΝ δίνουν την νότα αισιοδοξίας που θέλετε να παρουσιάσετε.
Καλό σας Πάσχα απο ένα εργαζόμενο την συγκεκριμένη ημέρα , μακριά απο την οικογένεια του.