Μπορεί να προέχει η σταθεροποίηση του συστήματος και το να δούμε τι θα γίνει με τον επείγοντα στόχο της διάσωσης της Τράπεζας Κύπρου, αλλά αδιαμφισβήτητα το μεγάλο ζητούμενο είναι η ολική ανάκαμψη της οικονομίας και η επανεκκίνησή της το συντομότερο. Στη βάση μάλιστα νέων, πιο σύγχρονων, υγειών και σταθερών θεμελίων, που για να τα πετύχουμε χρειαζόμαστε ουσιαστική, μακρόπνοη και πολύ αναλυτικά σχεδιασμένη τολμηρή, εθνική οικονομική στρατηγική.
Η ανάπτυξη προϋποθέτει δύο βασικά συστατικά. Πρώτα απ’ όλα την ουσία της οικονομίας. Να σταθεροποιηθεί το σύστημα, να βελτιωθούν οι δείκτες, αλλά και δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις και τα απαραίτητα κίνητρα στους τομείς που θα επιλέξουμε ότι θέλουμε να επικεντρωθούμε. Υπάρχει όμως και η επικοινωνιακή πτυχή που είναι εξαιρετικά σημαντική. Και προς το εσωτερικό και – κυρίως – προς το εξωτερικό. Η εικόνα μας ως κράτος αποφασισμένο να στηρίξει και να μην υπονομεύσει την αναπτυξιακή προσπάθεια, είναι το συστατικό που θα προσελκύσει ξένες επενδύσεις, θα διαμορφώσει την ψυχολογία και δεν θα επιτρέψει την υπονόμευση της ουσίας των πολιτικών στον βωμό του λαϊκισμού.
Το επικίνδυνο με όλη αυτή την ιστορία, είναι η διεργασία και τα στάδια που απαιτούνται μέχρι την ανάκαμψη, που κάθε άλλο παρά βοηθητικά θα λειτουργούν στο πεδίο της καθημερινής εσωτερικής πολιτικής αντιπαράθεσης. Διότι για να επανεκκινήσει η οικονομία, χρειάζεται πρώτα να αλλάξει η εικόνα της Κύπρου στο εξωτερικό ευρύτερα, στους επενδυτικούς κύκλους ειδικότερα, οι οποίοι να έρθουν και να βρουν πρόσφορο έδαφος στη χώρα, να πειστούν και να επενδύσουν πραγματικά. Τα οφέλη όλης αυτής της διαδικασίας, ο απλός πολίτης θα τα νοιώσει στην πραγματική του ζωή μόνο στο τέλος της. Μέχρι όμως να έρθει αυτό το τελικό στάδιο, ο κόσμος θα ζει μόνο τα προβλήματα της ύφεσης και της ανεργίας.
|
Ο πολίτης δυστυχώς, θα είναι ο τελευταίος που θα αναγνωρίσει τα αποτελέσματα ενός πετυχημένου σχεδίου ανάπτυξης |
Εδώ ακριβώς είναι που θα φανεί το πολιτικό «τσαγανό» της σημερινής κυβέρνησης. Αν θα καταφέρει να στηρίξει πολιτικές που δεν θα έχουν απτό αποτέλεσμα αύριο, αλλά σε 2-3 χρόνια. Που θα επιτρέπουν μεν στην πρόσκαιρη πίεση να μεγαλώνει, αλλά θα κτίζουν τη μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη προοπτική. Και θα κριθεί το εάν η κυβέρνηση Αναστασιάδη καταφέρει να εκπονήσει και να στηρίξει μέχρις εσχάτων ένα νέο όραμα για τη σύγχρονη Κύπρο.
Τρανό παράδειγμα αποτυχίας σε αυτή τη δύσκολη αποστολή, αποτελεί η κυβέρνηση Παπανδρέου. Η οποία πήρε μεν όλες τις δύσκολες αποφάσεις των μνημονίων, αλλά ακολούθως πνίγηκε στην καθημερινότητα και το κυνήγι φαντασμάτων, χωρίς να εφαρμόσει πραγματικά και να στηρίξει καμία ουσιαστική μεταρρυθμιστική πολιτική. Οδηγώντας τη χώρα σε μεγαλύτερο τέλμα και χειρότερα προβλήματα. Ακριβώς το αντίθετο από την κυβέρνηση Σαμαρά, που και επί της ουσίας και επί της επικοινωνίας έχει κάνει πολλή δουλειά.
Έχω τη γνώση για την επιθυμία να στηρίξει και τη δουλειά που έχει ξεκινήσει η κυβέρνηση Αναστασιάδη για να ξεδιπλωθούν πολιτικές προς τη σωστή κατεύθυνση. Αυτό όμως από μόνο του δεν είναι αρκετό. Αυτές οι πολιτικές πρέπει να γίνουν όραμα, το οποίο να αποτελεί την προμετωπίδα της επικοινωνιακής της στρατηγικής μέσα και έξω από την Κύπρο. Αλλιώς θα υπονομευθούν στη διαχείριση της μίζερης καθημερινότητας και θα επισκιάζονται μονίμως από παράπλευρα «τακτικά» θέματα όπως οι κόντρες με τον διοικητή και η απόφαση για να αλλάξουν τα συμβούλια των ημικρατικών οργανισμών.
Όσες «μικρές νίκες» και αν πετύχει η κυβέρνηση, καμία δεν θα αντέξει στον χρόνο, αν δεν καταφέρει να δημιουργήσει την ανάκαμψη. Η επικοινωνιακή αξία της μικροπολιτικής επιτυχίας, μετριέται σε μέρες. Το αποτέλεσμα της ουσιαστικής πολιτικής επιτυχίας μένει μόνιμα χαραγμένο. Και διαρκεί ανεξίτηλα στον χρόνο. Ειδικά αν αποτελεί ένα ιστορικό «success story»