Πώς τα φέρνει ο καιρός… Εκεί που η Ελλάδα δείχνει επιτέλους να παίρνει λίγο τα πάνω της, εδώ στην Κύπρο βυθιζόμαστε στην καταχνιά και την αβεβαιότητα. Έχει καιρό που αισθάνομαι ότι χρωστάω έναν καλό λόγο στον Αντώνη Σαμαρά. Όχι μόνο επειδή δεν ήμουν φιλικά προσκείμενος προς το πρόσωπό του, αλλά και διότι αναγνωρίζω το τι έχει πετύχει μέχρι σήμερα ως πρωθυπουργός. Έχει ιδιαίτερη σημασία και για την Ελλάδα και για την Κύπρο να δούμε τι έγινε από τον Ιούνιο μέχρι σήμερα. Διότι τον Ιούνιο που ανέλαβε η νέα Ελληνική Κυβέρνηση, η Κύπρος συνειδητοποίησε επιτέλους το τεράστιο οικονομικό της πρόβλημα και κάλεσε την Τρόικα για να τη βοηθήσει.
Η μεγάλη αλλαγή στην Ελλάδα έγινε από την ώρα που εμφανίστηκε πρωθυπουργός με συγκεκριμένο σχέδιο για το τι ήθελε να γίνει. Προπαντός με όρεξη για σκληρή δουλειά, κάτι που δεν χαρακτήριζε τους προκατόχους του. Ο κ. Σαμαράς υπηρέτησε με τεράστια προσήλωση τους έξι στόχους που προφανώς έθεσε για την πρώτη του περίοδο.
Πρώτον, να ανακτήσει η Ελλάδα αξιοπιστία διεθνώς, αποδεικνύοντας την αποφασιστικότητα να μην κρύψει άλλη μια φορά τα προβλήματα κάτω από το χαλί, αλλά να υλοποιεί τις συμφωνίες. Πετυχαίνοντάς το αυτό, σταμάτησε σχεδόν ολοκληρωτικά η συζήτηση για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Δημιουργήθηκε έτσι κλίμα ασφάλειας και σταθερότητας, στοιχείο απαραίτητο για κάθε μορφής επενδυτική δραστηριότητα. Σταμάτησε δε η άτακτη έξοδος κεφαλαίων προς το εξωτερικό.
|
Το κυρίαρχο όταν χρεοκοπείς δεν είναι αν θα πονέσεις και πόσο, αλλά μέχρι πότε θα πονάς |
Η Ελλάδα πετυχαίνει σήμερα τόσο την επιμήκυνση, όσο και την άμεση εκταμίευση πολύ μεγαλύτερης δόσης. Όσο και αν το νέο Μνημόνιο είναι ασφαλώς χειρότερο από εκείνο που αναμενόταν, εντούτοις, το κλίμα που δημιουργείται, σε συνδυασμό με τα χρήματα που θα μπουν επιτέλους στη διψασμένη ελληνική αγορά με το κράτος να ξεχρεώνει τα χρωστούμενα του προς τις επιχειρήσεις, προκαλούν αισιοδοξία ότι το πράγμα αλλάζει.
Με λίγα λόγια, ο κ. Σαμαράς πέτυχε τη δημιουργία κλίματος ασφάλειας, την ανάκτηση αξιοπιστίας, το να πάρει η χώρα ανάσα και να εξασφαλίσει κάποια ρευστότητα για να κινηθεί η αγορά. Μπήκε η βάση για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις επανεκκίνησης της οικονομίας. Δόθηκε, μάλιστα, και το σύνθημα της επανεκκίνησης με την ανακοίνωση των συμφωνιών με Hewlett-Packard και Unilever, αμέσως μετά το Eurogroup. Δύο παγκόσμια μεγαθήρια μεταφέρουν σοβαρό μέρος των περιφερειακών δραστηριοτήτων τους στη χώρα, στέλνοντας το μήνυμα στο εσωτερικό και το εξωτερικό ότι η Ελλάδα, αντί μια χαμένη και επικίνδυνη υπόθεση, αρχίζει να γίνεται ενδιαφέρων επενδυτικός προορισμός.
Ασφαλώς και τα πράγματα για τον ελληνικό λαό δεν είναι ρόδινα. Κάθε άλλο. Κόσμος πεινάει, οι νέοι δίνουν ένα δραματικό αγώνα στοιχειώδους επιβίωσης, το βοιωτικό επίπεδο του μέσου Έλληνα πολίτη κατρακυλάει. Όσο και αν ακούγεται κυνικό όμως, αυτά θα γινόντουσαν ούτως ή άλλως, από την ώρα που η χώρα είτε θα έμπαινε στο Μνημόνιο είτε θα χρεοκοπούσε. Το θέμα σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι αν θα πονέσεις και πόσο, αλλά μέχρι πότε θα πονάς και πώς θα το αντιστρέψεις. Το ζήτημα είναι το χρονικό ορόσημο που θ’ αγωνίζεσαι να φτάσεις, πιστεύοντας ότι εκεί θα ανατείλουν καλύτερες μέρες. Ο κ. Σαμαράς, αφότου πέτυχε τους πρώτους 5 στόχους του τόλμησε να το θέσει, με την αναφορά ότι στο τέλος του 2013 αρχίζει η ανάκαμψη. Στέλνοντας το μήνυμα στον ελληνικό λαό να σφίξει τα δόντια για ένα χρόνο ακόμη, αλλά με την απτή προοπτική των θετικών εξελίξεων αυτή τη φορά.
Στην Κύπρο την ίδια ώρα στρατηγική δεν υπάρχει. Η αξιοπιστία μας είναι στα πατώματα με το Προεδρικό να αντιμάχεται τον υπουργό Σιαρλή, τον Δημητριάδη, τις τράπεζες, την Τρόικα. Η ρευστότητα είναι στο μηδέν και η ανακεφαλαίωση των τραπεζών παραπέμπεται για το 2014! Όχι μόνο το ορόσημο της ανάκαμψης αγνοείται, αλλά η πιθανότητα να μείνουμε στην αβεβαιότητα άλλους εννέα μήνες, ενσπείρει τον πανικό για κλείσιμο τραπεζών, επιχειρήσεων και άλλων δεκάδων χιλιάδων ανέργων. Το κυριότερο; Εδώ, αντί ο ηγέτης να δίνει το σύνθημα ότι είναι ώρα να σηκώσουμε μανίκια και να πιάσουμε δουλειά και πάλι κρύβεται. Έχοντας μοναδικό στόχο να μετακυλίσει ξανά τις ευθύνες του αλλού, αλλά και πλήρη επίγνωση της ζημιάς που προκαλεί αυτή τη φορά.