Tζάμπα μαγκιές

Πολύ ενδιαφέρον έχουν οι τεχνητές κρίσεις ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ που κατά καιρούς συμβαίνουν, για να δώσουν ουσιαστικά άλλο ένα φιλί ζωής στην περίεργη αυτή συνεργασία. Με πιο χαρακτηριστική βέβαια και ιδιαίτερη την τελευταία. Αυτή που προηγήθηκε της καθιερωμένης συνάντησης Χριστόφια-Καρογιάν, η οποία κάθε φορά γίνεται, για να εκτονωθεί η έκρυθμη κατάσταση. Ιδιαίτερη, μια και το ΑΚΕΛ αποφάσισε να μην αφήσει τον συνέταιρό του μόνο στην αμφισβήτηση της κοινής τους πορείας, αλλά επέλεξε να παίξει και το ίδιο στο επικοινωνιακό παιχνίδι. Θέλησε να ρίξει και το ίδιο καμιά τουφεκιά, μη αντέχοντας προφανώς να κάθεται συνέχεια στην άμυνα…

Τις τελευταίες βδομάδες, λοιπόν, πάρθηκαν από το κυβερνών ΑΚΕΛ δύο πολύ σημαντικές πρωτοβουλίες-κινήσεις προς την ίδια κατεύθυνση. Η πρώτη, να επιχειρήσει να διαχωριστεί από το Προεδρικό και τον κ. Χριστόφια ως ένα διαφορετικό κέντρο λήψης αποφάσεων και πρωτοβουλιών. Η δεύτερη, να αποτελέσει ξεχωριστή πηγή στη διαρροή πληροφοριών προς τα ΜΜΕ – και κατ’ επέκταση προς την κοινωνία – και να εμφανίζεται σε συγκεκριμένα θέματα (όπως το ζήτημα της συνεργασίας με το ΔΗΚΟ), πιο ακραίο και πιο πιεστικό από όσο ο ίδιος ο Πρόεδρος.

Με αυτή τη λογική, η Κεντρική Επιτροπή του ΑΚΕΛ αποφάσισε να θέσει στην ατζέντα της θέμα για τη συμπεριφορά του ΔΗΚΟ. Θέλοντας να πείσει ότι μπορεί να συζητήσει το θέμα αυτό μόνη της, χωρίς την ανάμειξη του Προεδρικού, διέρρεε το ΑΚΕΛ για εβδομάδες ότι θα θέσει θέμα στον Πρόεδρο. «Ως εδώ και μη παρέκει», έλεγαν οι εκπρόσωποι του κόμματος. «Δεν μπορεί να συνεχίσει αυτή η κατάσταση. Δεν μπορεί να θέλουν μόνο, πρέπει να δίνουν κιόλας. Δεν μπορούν να είναι με το ένα εντός και το άλλο εκτός κυβέρνησης. Δεν μπορούν να απολαμβάνουν τα καλά και να μη συμμετέχουν στα κακά».

Ασφαλώς, το θέμα ποτέ δεν συζητήθηκε στην Κεντρική Επιτροπή και ποτέ δεν τέθηκε στον Πρόεδρο. Γιατί πολύ απλά δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο. Προεδρικό και ΑΚΕΛ είναι ένα και το αυτό. Δεν μπορεί να λειτουργεί ο ένας μακριά από τον άλλον. Ούτε και είναι στη νοοτροπία του ΑΚΕΛ να παίζει το ακραίο, σε ό,τι αφορά θέματα σχέσεων με εκείνα τα κόμματα, στη συνεργασία των οποίων πάντοτε προσβλέπει. Ακόμη και αν το ΔΗΚΟ έφτασε να καταψηφίζει και να κατακεραυνώνει στη Βουλή τα οικονομικά νομοσχέδια, το ΑΚΕΛ μόνο φραστικές κορώνες τόλμησε να εκστομίσει.

Η σημερινή κυβέρνηση έχει πολλά προβλήματα. Απέτυχε η πολιτική της στο Κυπριακό, με αποτέλεσμα να μας έχει βαρεθεί ο κόσμος όλος. Προσπάθησε να ισορροπήσει σε δύο βάρκες και κινδυνεύει να πνιγεί. Στην οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο, αποδεικνύοντας καθημερινά ότι δεν ξέρει και δεν μπορεί να τη διαχειριστεί. Στην εσωτερική διακυβέρνηση ζούμε μια – ως επί το πλείστον – βαρετή και ανιαρή ακινησία, με πολλές εξαγγελίες, αλλά λίγες πράξεις, πέρα από την έντονη αίσθηση διαπλοκής που επικρατεί σε κάποιους τομείς.

Σε όλα αυτά τα βάρη, λοιπόν, η κυβέρνηση Χριστόφια έχει ακόμη ένα. Ότι δεν μπορεί και δεν αντέχει να είναι μόνη. Ήδη νιώθει ότι δεν πάει καλά και αυτό φαίνεται από την αγωνία των κομματικών στελεχών να δικαιολογούνται καθημερινά. Πού να αντέξουν έστω την προοπτική αυτοί που πάντοτε στήριζαν άλλους, να αισθανθούν μοναξιά και απομόνωση στην κυβέρνηση; Και το δυστύχημά τους είναι ότι το ξέρουν όλοι αυτό. Προσθέτοντας ακόμη μια τεράστια αδυναμία στον Πρόεδρο Χριστόφια. Να κάθεται και να συζητά με τον κ. Καρογιάν από θέση ελάχιστης ισχύος.

Το έχω γράψει πολλές φορές και θα το επαναλάβω με κάθε καλή διάθεση. Διακυβέρνηση χωρίς σχέδιο δεν γίνεται. Δεν μπορείς να κυβερνάς και να μην είναι σαφές το πού θέλεις να κατευθύνεις και να πας τη χώρα. Είτε στο εθνικό της πρόβλημα είτε στην εσωτερική διακυβέρνηση.

Αν αντί να βάζεις κάτω το σχέδιό σου και να συμφωνάς με εκείνους που θέλεις να συνεργαστείς, επιλέγεις κάθε φορά σολομωνικές λύσεις, για να «περάσουμε», σε βαριούνται όλοι. Και όσο γίνεται αυτό, τόσο θα μεγαλώνει η αίσθηση της αναξιοπιστίας και για τον Πρόεδρο και για το κόμμα του. Ιδιαίτερα όταν πάει να απειλήσει κιόλας ότι θα διώξει άλλους!