Οφείλω να ομολογήσω ότι θεωρώ τη συνέντευξη του Προέδρου Χριστόφια για το Κυπριακό την καλύτερη παρουσία του ενώπιον των πολιτών μέχρι σήμερα. Όχι επειδή με έπεισε ή διότι συμφωνώ με τα όσα είπε. Κάθε άλλο. Αλλά ήταν η πρώτη φορά που αντικρίσαμε τον κ. Χριστόφια να αναπτύσσει ένα αρκετά συγκεκριμένο σκεπτικό και να δείχνει διάθεση και αποφασιστικότητα να το στηρίξει. Με μηνύματα προς όλες τις κατευθύνσεις.
Ο κ. Χριστόφιας, λοιπόν, θέλησε να επαναβεβαιώσει τους «οπαδούς της λύσης» ότι είναι ένας από αυτούς με το «δεν θα ξαναβάλω υποψηφιότητα με άλυτο το Κυπριακό», επιχείρησε να απαντήσει στο «απορριπτικό μέτωπο» για την εκ περιτροπής, εμμένοντας στην επιλογή του, ζήτησε από τις πολιτικές δυνάμεις κάποιο περισσότερο περιθώριο εμπιστοσύνης. Απευθύνθηκε στον έξω κόσμο με την πρόταση για διεθνή διάσκεψη, υπό άλλη μορφή από αυτήν που προτείνει η Τουρκία.
Ο Πρόεδρος ελέγχεται βέβαια για ένα σωρό πράγματα. Tην ενοχλητική εμμονή του να επικαλείται προηγούμενους, για να δικαιώσει δικές του ενέργειες, αλλά και την προσπάθεια ωραιοποίησης των όσων περιέχονται στις προτάσεις του. Διότι είναι ενδιαφέρον να λες ότι έφυγες τα βέτο από πρόεδρο και αντιπρόεδρο και τα έχεις μεταθέσει στο Υπουργικό Συμβούλιο, μόνο που το Υπουργικό θα είναι διορισμένο από τους δύο και – εκ των πραγμάτων – όποιος δεν συμφωνεί με τον πρόεδρό του, θα παίρνει την άγουσα για τα αποδυτήρια. Όπως και δεν αναφέρθηκε καθόλου στον μηχανισμό επίλυσης διαφορών.
|
ο κ. Χριστόφιας επέλεξε πολύ ορθά να αντιταχθεί στο νομικίστικο κίνημα
|
Επαναλαμβάνω ότι θεωρώ τη στρατηγική του κ. Χριστόφια λανθασμένη και βασισμένη σε επισφαλή θεμέλια και δεδομένα. Ειδικά το ότι άφησε σημαντικά ορόσημα ανεκμετάλλευτα, αλλά και την επιμονή του να συζητά πρώτα κεφάλαια που μπορεί μόνο να δώσει, για να αναμένει ότι θα πάρει εκ των υστέρων από την τουρκική πλευρά ανταλλάγματα στα πολύ σοβαρά για εμάς ζητήματα. Είναι, δε, αξιοπρόσεκτο ότι τις μόνες δύο διεθνείς επιτυχίες που παρέθεσε ήταν ευρωπαϊκές, με τη μία μάλιστα να αφορά το Ευρωκοινοβούλιο, όπου ασφαλώς δεν ήταν έργο του ιδίου.
Δεν θα σταθώ σε αυτά. Διότι θεωρώ κυρίαρχες στιγμές της προεδρικής συνέντευξης την ανάλυση της ανάγκης να βρεθεί λύση στο Κυπριακό, την περιγραφή των επιπτώσεων από τη διατήρηση της εκκρεμότητας και τη σαφήνεια με την οποία υπέδειξε ότι το Κυπριακό είναι πολιτικό και όχι νομικό ζήτημα. Πιστεύω ότι είναι υποχρέωση όλων των πολιτικών να εξηγούν στους πολίτες γιατί χρειαζόμαστε να βρεθεί λύση στο εθνικό ζήτημα, πέραν από τους συμβολισμούς και την ιστορική ανάγκη.
Το ότι ο κ. Χριστόφιας αποφάσισε να απευθυνθεί με παρρησία στο 40%, που, όπως καταγράφηκε στη δημοσκόπηση της «Καθημερινής», «βολεύεται» με την υφιστάμενη κατάσταση, είναι στοιχείο που πρέπει να αναδειχθεί και να έχει συνέχεια. Το γιατί η πατρίδα μας δεν σηκώνει σύνορα επίσημα με την Τουρκία, τον κίνδυνο να είμαστε εμείς από εδώ και οι Τούρκοι παντού στο νησί, αλλά και το ότι δεν μπορεί να θεωρείται πατριωτική πράξη το να παραχωρείς το 1/3 της επικράτειάς σου, για να έχεις (όπως νομίζεις) το κεφάλι σου ήσυχο, θα έπρεπε να αποτελούν κυρίαρχα θέματα στην πολιτική συζήτηση.
Είναι η αλφαβήτα και είναι γι’ αυτήν που χρειάζεται να συζητήσουν πρώτα οι πολίτες, πριν μπαίνουν στις λεπτομέρειες και μικρολεπτομέρειες της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Το ότι αυτή η κουβέντα δεν γίνεται, πιστεύω ότι είναι το φύλο συκής της υποκρισίας που χαρακτηρίζει πολλές από τις τοποθετήσεις που κάνουν οι ηγέτες μας σε σχέση με το Κυπριακό.
Από την άλλη, ο κ. Χριστόφιας επέλεξε πολύ ορθά να αντιταχθεί στο νομικίστικο κίνημα που ήθελε το Κυπριακό να λύνεται στις αίθουσες φανταστικών και ανύπαρκτων διεθνών δικαστηρίων. Τη λογική δηλαδή που έφερε την αναγνώριση της «Επιτροπής Αποζημιώσεων» από το ΕΔΑΔ, αλλά και της απόφασης ότι το δικαίωμα της ιδιοκτησίας δεν είναι και τόσο αναπαλλοτρίωτο.
Συμφωνώ απόλυτα με τον Πρόεδρο, ότι το εθνικό μας ζήτημα είναι κατ’ εξοχήν πολιτικό θέμα. Και τα πολιτικά ζητήματα λύνονται με πολιτική και διπλωματική στρατηγική και φαντασία. Όσο και αν αρέσκονται οι φανατικοί της νομικής επιστήμης να αναφωνούν ότι ο νόμος πάντα υπερισχύει (The law prevails), θα πρέπει να αντιληφθούν ότι σε διεθνή ζητήματα όπως το Κυπριακό δεν λειτουργεί το νομικό manual, με το οποίο έχουν μάθει να αναλύουν σχεδόν τα πάντα στη ζωή.
Αγαπητέ Μιχάλη,
Χαρά μας να διαβάζουμε τις απόψεις σου κάθε βδομάδα.
Θα ήθελα να αναφερθώ στο 40% που δεν θά ήθελε αλλαγή του στάτους κβο. Νομίζω ότι θα έπρεπε πρώτιστα να εξετάσουμε τους λόγους που οδηγούν το λαό σε αυτή την στάση. Κατά την άποψη μου, με βάση την συμπεριφοριακή ιατρική, ο κυριότερος λόγος για αυτή την στάση του λαού είναι ότι δεν πιστεύει πλέον ότι μπορεί να εξευρεθεί δίκαιη (με βάση την Προεδρική υπόσχεση), βιώσιμη και λειτουργική λύση στο Κυπριακό.
Παρατηρώντας την συμπεριφορά του σύνοικου στοιχέιου διαχρονικά, δεν μπορεί ο λαός να διακυνδυνεύσει ξανά την περιουσία του, τους κόπους του, τα παιδιά του,τον σύντροφο τους, το μέλλον του. Εσείς έχετε πειστεί για το γνήσιο ενδιαφέρον της άλλης πλευράς για μια βιώσιμη και λειτουργική λύση ( το δίκαιο το αφαιράμε για μην κατηγορηθούμε)??.
“… Ειδικά το ότι άφησε σημαντικά ορόσημα ανεκμετάλλευτα, αλλά και την επιμονή του να συζητά πρώτα κεφάλαια που μπορεί μόνο να δώσει, για να αναμένει ότι θα πάρει εκ των υστέρων από την τουρκική πλευρά ανταλλάγματα στα πολύ σοβαρά για εμάς ζητήματα…”
Βουλευτικές;
Η εικόνα του γίνεται καλύτερη διότι -επιτέλους -άρχισε να ακούει εκείνους τους ανθρώπους που στο παρελθόν του έφερναν τις πιο σωστές στατιστικές και αναλύσεις/ έρευνες.