Όπως όλοι μας, ένοιωσα κι εγώ αυτές τις μέρες απηυδισμένος, αγανακτισμένος, αλλά και δικαιωμένος για την κριτική που άσκησα στον πρόεδρο Χριστόφια, σε εποχές που κάτι τέτοιο έμοιαζε περιθωριακό. Σήμερα όμως που τα πράγματα είναι τόσο εξόφθαλμα, δεν επιθυμώ να γράψω για να υποστηρίξω τα αυτονόητα, λες και πρέπει ξανά να αποδειχθεί ότι η γη είναι στρογγυλή. Θέλω σήμερα να θυμηθώ πως θα ήθελα να είναι η χώρα μου, να υπενθυμίσω στον εαυτό μου – αλλά και σε άλλους – τη δική μας υποχρέωση απέναντι στην κοινωνία και την πολιτική ζωή.
Σκέφτομαι λοιπόν τη χώρα μου να επικεντρώνεται στην πρόοδο και την ανάπτυξη και σε οικονομικό αλλά και σε πολιτισμικό επίπεδο. Να έχει τη στρατηγική και τη φαντασία για να εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες ακόμη και μέσα από συνθήκες κρίσης, αντί να κάθεται άπρακτη να περιμένει το μοιραίο. Να αντιμετωπίζεται ως κράτος με κύρος και αξιοπρέπεια από τον έξω κόσμο. Να βρει επιτέλους τη θέση της στην Ευρώπη και να μην συμπεριφέρεται σαν μακρινός συγγενής. Να μην εξαρτά την επιβίωση της από κρυφές συμφωνίες, να μην είναι μίζερη, αλλά αισιόδοξη. Να σχεδιάζει το μέλλον και να είναι πρωτοπόρος στους τομείς που της επιτρέπουν οι δυνατότητες της.
|
Tώρα που πιάσαμε πάτο, ας σκεφτούμε διαφορετικά |
Σκέφτομαι την κοινωνία να έχει κοινούς στόχους αντί να κινείται σε δύο παράλληλους κόσμους. Από τη μία να είναι ο κόσμος της πολιτικής, που στην πλειοψηφία του έμαθε να επιβιώνει μέσα από το λαϊκισμό και τις κορώνες γύρω από το 74 και το εθνικό μας θέμα. Δεκαετίες να ακούμε τα ίδια συνθήματα, που αμφιβάλω σήμερα, αν τα καταλαβαίνουν πλέον αυτοί που ακόμα τα αναμασούν… Με κόμματα που παζαρεύουν πεισματικά θέσεις εξουσίας χωρίς αρχές, αναπαράγοντας διαρκώς την πελατεία ενός παρηκμασμένου συστήματος. Και από την άλλη να είναι η κοινωνία που θέλει να προχωρήσει μπροστά. Οι άνθρωποι της εργασίας, επιχειρηματίες ή υπάλληλοι, που μακριά από μηχανισμούς εξουσίας, κατάφεραν να στήσουν την πατρίδα μας στα πόδια της. Που μέσα από την εξωστρέφεια πέτυχαν να κτίσουν γέφυρες με ολόκληρο σχεδόν το σύγχρονο κόσμο. Και που σήμερα χρειάζονται τη συνδρομή και τη στήριξη, αντί την αδυναμία, την ασχετοσύνη, τη μετριότητα της πολιτικής.
Σκέφτομαι τη χώρα μου ολόκληρη, απαλλαγμένη από το Κυπριακό και απελευθερωμένη από την καθήλωση που προκαλεί σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας και της προσωπικής μας ζωής. Που αντί να γίνεται πραγματική προσπάθεια για να βρεθεί μια έντιμη και αξιοπρεπής λύση και για τους Ελληνοκυπρίους και για τους Τουρκοκυπρίους, χρησιμοποιείται το εθνικό πρόβλημα για να κτίζονται πολιτικές καριέρες και μακροπρόθεσμοι κομματικοί σχεδιασμοί.
Σκέφτομαι τη χώρα μου περιφερειακό κέντρο υγείας, παιδείας, έρευνας και τεχνολογίας. Κόμβο διαδικτύου και αξιόπιστο σταθμό μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Να αξιοποιεί τις δυνατότητες, τη θέση και το ανθρώπινο δυναμικό της. Να είναι ανταγωνιστική, να στηρίζει τις επιχειρήσεις και να προσελκύει ξένες επενδύσεις να έχουν πραγματική παρουσία, προκαλώντας ευημερία. Σκέφτομαι το εκπαιδευτικό σύστημα να αγωνιά για να συγκρίνεται ευνοϊκά με τα αντίστοιχα ξένα, αντί να ασχολείται με τους μισθούς. Ένα σύστημα υγείας και πρόνοιας που θα σέβεται τον πολίτη, να μην τον ταλαιπωρεί και να τον στέλνει στο εξωτερικό, να μην επιτρέπει την ανέχεια. Και μια δημόσια υπηρεσία που θα αποτελείται από όσους πραγματικά χρειάζονται, με στελέχη που θα ανταμείβονται για την αξία και την παραγωγικότητα τους, αντί να βολεύονται με το “μέσο” τους.
Σκέφτομαι την ηγεσία της χώρας μου να εμπνέει και να καθοδηγεί αντί να φανατίζει και να περιθωριοποιεί. Να με σέβεται σαν πραγματικό πολίτη αντί να με αντιμετωπίζει ως ένα κρετίνο που δεν καταλαβαίνει τι του γίνεται. Και να ακολουθεί πάνω απ’ όλα τους όρους και τα θέσμια του πολιτικού παιγνιδιού που η ίδια καθορίζει. Αλλά και με πολίτες που θα ψηφίζουν και θα επιλέγουν τους άξιους και τους ικανούς αντί τους φίλους. Που μεταξύ αυτού που θα κάνει τις παραπάνω μεταθέσεις και αυτού που θα εργαζόταν για να φύγουν τα κοντέινερ, θα επέλεγαν τον δεύτερο αντί τον πρώτο.
Τώρα που πιάσαμε πάτο, τώρα που νοιώσαμε να μας αντιμετωπίζουν ως νοητικά καθυστερημένους, είναι ίσως η ώρα αντί να μεμψιμοιρούμε, να σκεφτούμε διαφορετικά. Και να πάμε επιτέλους μπροστά, απαλλαγμένοι από τον Χριστόφια και τον κάθε Χριστόφια που παλιές γενιές μας κληρονόμησαν.
* Το μόττο με το οποίο ο Steve Jobs ενέπνευσε την Apple.
Και θα προχωρησεις μπροστα με τον ανιδιοτελή, αμεπτο, άψογο, ηθικό, δημοκρατικό, αμολυντο Νίκο, που καίγεται για εδώ και τώρα εκλογές και δεν περιμένει την λήξη της παρούσας κυβέρνησης σε ένα και κάτι χρόνο, άραγε γιατί, για να κριθεί δημοκρατικά, που επι διακυβέρνησης τους τα πορίσματα των ερευνητικών επιτροπών δεν θεορουνταν θεσμικά και άρα τελεσίδικα και ήταν ριγμενα στους καλαθους των αχρήστων και σε κλειδωμενα συρτάρια?
Κατ´εσενα πρέπει να απαλλαγούμε απο τον Χριστοφια και το κόμμα του, γιατί τόλμησε να διεκδικήσει και τα κατάφερε, το ύπατο αξίωμα της Δημοκρατίας, κάτι που μέχρι την εκλογή του Χριστοφια, μόνο οι επιγονοι και απόγονοι της αρχουσας μεγαλοαστικης τάξης της εθνικοφροσυνης και της μασονιας, είχαν το δικαίωμα να διεκδικούν και ο κόσμος του ΑΚΕΛ, απλά να είναι νεροκουβαλητης τους. Δυστυχώς για σας τα βρομικα παιχνίδια των επιγονων, έχουν αποκαφτει.
Το προβλημα μας ειναι οτι ακομα ασχολουμαστε με τους Νικους,τους Δημητρηδες,τους Γιαννακηδες…ακομα.
Δεν καταλαβαμε οτι απο το 1960 μας κυβερνουν – με εξαιρεση τα πρωτα 2,5 χρονια Βασιλειου αξεστοι χωρκατοι,ανιστορητοι,μονοχνωτοι,μουλοι και καβκατζηες.
Εξ ου και τα τραγικα μας απορελεσματα.
Νικος που τη μια…Δημητρη μου Δημητρη μου που την αλλη,Καρογιας ( αυτος αρνηθηκε και την καταγωγη του για την καρεκλα,αρμενης ειναι το παλληκαρι )…Γιαννακης…δεν μας χ…. ρε Νταραλα !
Όχι παιδιά, να μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Διότι μέσα στη μίζερη πολιτική ζωή της Κύπρου υπάρχουν και παραδείγματα πολιτικών προσώπων και πολιτικών πράξεων που αξίζει να εκτιμηθούν.
Για παράδειγμα ο καβκατζης Αναστασιάδης, με τα όποια ελαττώματα του, έκανε τα πρώτα δύο χρόνια της διακυβέρνησης Χριστόφια μια τεράστια, πρωτόγνωρη υπέρβαση: ως αντιπολίτευση στήριξε τον Πρόεδρο στο Κυπριακό, και έβαλε πλάτες για να δουλέψει μαζί η αριστερά και η δεξιά για λύση του Κυπριακού. Παρόλη τη λάσπη που εισέπραττε από αριστερά και παρόλες τις φωνές από δεξιά του…
Ο κόσμος που τώρα (δικαιολογημένα) ωρύεται, ας μην ξεχνάμε ότι ψήφισε κατά πλειοψηφία τον Χριστόφια Πρόεδρο…
Μιχάλη μέχρι πού βρίσκεσαι με εκείνη την καταγραφή των εξόδων της προεκλογικής σου εκστρατείας; Ξέρω ξέρω…τα ετοιμάζουν οι λογιστές σου και θα τα δώσεις στη δημοσιότητα για να υπάρξει πλήρης διαφάνεια όπως δήλωνες και προεκλογικά άλλωστε…
Αγαπητέ Δημήτρη, τα έξοδα μου έχουν κατατεθεί αναλυτικά στον έφορο εκλογών – ως όφειλα – και ανέρχονταν γύρω στις 29,500 ευρώ. Έχεις δίκιο ότι άργησα να σου απαντήσω και απολογούμε, Δεν έχω λογιστές παρά μόνο φίλους που ασχολούνταν με αυτό το θέμα.