Προς Αθηναίους

Τα τελευταία δύο χρόνια επιφύλαξαν τόσες πολλές και κορυφαίες κρίσεις για την Ελλάδα. που σχεδόν όλο το σύστημα είτε απηύδησε, είτε εθίστηκε. Σήμερα που η χώρα περνάει την πιο κρίσιμη απ’ αυτές, κάποιοι φωνάζουν “Φτάνει πια, ας πάμε πίσω στη δραχμή”, ενώ άλλοι δεν πιστεύουν ότι η Ευρώπη  θ’ αφήσει τη χώρα να χρεοκοπήσει.  Πόσο λάθος έχουν και οι δύο…

Ανήκω, όπως και άλλοι, κάπου στη μέση. Σε αυτούς που πιστεύουν ότι πράγματι, η Ελλάδα πληρώνει πολλές τραγικές αμαρτίες, που δεν θα μπορούσαν να συνεχίζονται εσαεί. Ότι η παγκόσμια κρίση δεν ήταν η αιτία της Ελληνικής, αλλά η σκανδάλη που ξεγύμνωσε τη μεγάλη συνωμοσία των Ελλήνων πολιτικών, επιχειρηματιών και πολιτών. Αυτή της βόλεψης, της ματαιοδοξίας και της καλοπέρασης εις βάρος άλλων, οποιοιδήποτε και αν ήταν αυτοί.

Σ’ αυτούς επίσης, που θεωρούν λανθασμένη τη μέθοδο της τρόικας. Διότι δεν μπορείς να σώσεις ένα βαριά ασθενή, εξασθενίζοντας τον και εξανεμίζοντας την όποια προοπτική έχει. Εφαρμόζοντας την άθλια οικονομική θεωρία που θέλει τη λογιστική να καθοδηγεί αντί να ελέγχει την οικονομική πολιτική. Διότι η οικονομία μετριέται με αριθμούς, αλλά δεν είναι νούμερα. Είναι μια πολύ πιο ζωντανή και εξελικτική επιστήμη που πρέπει να στηρίζεται στη δυναμική μιας κοινωνίας.

Το σήμερα της Ελλάδας είναι σαφές και διαφορετικό από εκείνο του πρώτου μνημονίου. Η εικονική πραγματικότητα της εγωιστικής ευμάρειας είχε ήδη καταρρεύσει. Ουδείς δικαιούται να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε, δεν διάβασε, δεν άκουσε. Στο μεσοδιάστημα έπρεπε να φτιαχτεί το Ελληνικό ρεαλιστικό σχέδιο εξόδου της Ελλάδας από την κρίση. Η στρατηγική της ανάπτυξης, της εξυγίανσης και των μεγάλων διαρθρωτικών αλλαγών στη νομοθεσία και πολύ περισσότερο στη νοοτροπία του Έλληνα, από τους ίδιους τους ηγέτες του.

Αν η Ελλάδα σήμερα είχε το δικό της αξιόπιστο πλάνο αντιμετώπισης της κατάστασης, το παρουσίαζε στους δανειστές της και έπειθε για τη βιωσιμότητα και τη αποφασιστικότητα για εφαρμογή του, κανείς Ευρωπαίος και κανένα ΔΝΤ δεν θα ζητούσε αναξιοπρέπεια, επιβολή και εξαθλίωση. Αυτό κάνει η Ιταλία. Από την ώρα όμως που όλο το σύστημα περίμενε μπας και ξεπεράσει τις συμπληγάδες ξεγελώντας ξανά όλη την υφήλιο με ψεύτικες υποσχέσεις, αρριβισμό και ολοκληρωτική αδιαφορία, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την αποδοχή των απάνθρωπων όρων του νέου μνημονίου. Που όσο ανελέητοι και αν είναι, δεν θα οδηγήσουν στο απόλυτο μηδέν της εξαθλίωσης, της “ανθρωποφαγίας” και της δραματικής αποκαθήλωσης του κοινωνικού ιστού που θα προκαλέσει η χρεωκοπία.

Βλέπω τις τελευταίες μέρες πολλούς Έλληνες πολιτικούς και λοιπούς παράγοντες να προσπαθούν να κρυφτούν και πάλι από την πραγματικότητα σε μια τελευταία προσπάθεια να σώσουν το τομάρι τους. Βλέπω ΜΜΕ να αλλάζουν χρώματα με ταχύτερους ρυθμούς από τους χαμαιλέοντες, για να κρατήσουν ζωντανό το παρηκμασμένο σύστημα που τα εξέθρεψε. Βλέπω κόσμο να εξαγριώνεται, γιατί χάνει κεκτημένα που πολλές φορές κέρδισε με το ρουσφέτι και την εξαγορά της ψήφου και της συνείδησης του. Υπάρχουν όμως και αυτοί που καλούνται να πληρώσουν το μεγάλο λογαριασμό της ρεμούλας, την οποία μάλιστα οι ίδιοι ποτέ δεν γεύτηκαν και ποτέ δεν θα απολαύσουν. Είναι η γενιά των Ελλήνων εικοσάρηδων. Και στεναχωριέμαι πραγματικά.

Διότι δεν πλούτισαν οι Έλληνες νέοι από τη μίζα και τη διαπλοκή. Δεν “ξεπήδησαν” από αυτή τη γενιά δημοσιογράφοι των εκατομμυρίων, διαφημιστές, σύμβουλοι, παρατρεχάμενοι, επιδοτούμενοι τεμπέληδες. Δεν απήλαυσε αυτή η γενιά δωρεάν ταξίδια σε ακριβά ξενοδοχεία, επτάστερα δείπνα, κότερα, πολυτελείς επαύλεις, υπερτιμολογημένα ή πλαστά τιμολόγια, κάλπικες επιδοτήσεις και χιλιάδες λουλουδιών στα μπουζούκια με τα χρήματα του ξένου ή του φορολογουμένου.  Δεν έστησε αυτή η γενιά επιχειρήσεις διαπλοκής με τζίρους εκατομμυρίων, που να έχουν ένα και μοναδικό πελάτη. Το κράτος.

Στη γενιά των εικοσάρηδων, όλοι που σήμερα κάνουν πως εξαγριώνονται, οφείλουν μια μεγάλη συγνώμη. Για όσα την καλούν να υποστεί, καθυποτάσσοντας ακόμη και το δικαίωμα να ονειρεύεται. Και μαζί με την απολογία, αφού δεν βρήκαν καν το θάρρος να θυσιάσουν λίγο τη βόλεψή τους σχεδιάζοντας ένα καλύτερο τρόπο εξόδου από την δυσπραγία που δημιούργησαν, ας βρουν το θάρρος να αποδεχτούν και να εφαρμόσουν το επαχθές νέο μνημόνιο των ξένων. Διότι μεγαλύτερη αναξιοπρέπεια από την εξαθλίωση της χρεοκοπίας δεν μπορεί να υπάρξει.

Υ.Γ. – 13/2/2012 – Μετά την ψήφιση του νέου μνημονίου, η ανάγκη να πάρει η Ελλάδα ενεργά τις τύχες της στα χέρια της είναι ακόμη πιο μεγάλη. Είναι η τελευταία ευκαιρία ίσως. Και για πολιτικούς και για πολίτες. Η ευθύνη ασφαλώς αφορά τους πολιτικούς περισότερο. Χρειάζεται πάρα πολύ δουλειά σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες για να κρατηθεί η ελπίδα ζωντανή. Θλίβομαι βλέποντας και πάλι την απεγνωσμένη προσπάθεια από πολλούς στη Βουλή, τα μέσα ενημέρωσης  και του δρόμους να κρατήσουν σε ζωή την παρακμή και τη βόλεψη της εικονικής τους πραγματικότητας. Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω.