Το Βατερλώ του λαϊκισμού

Δεν εξέπληξε ο Πρόεδρος Χριστόφιας ούτε με το διάγγελμα, ούτε και με τα δάκρυά του στην ΠΕΟ. Το ίδιο μοτίβο είδαμε. «Φταίνε όλοι οι άλλοι και κλαίω για να με λυπηθείτε». Το έχουμε ζήσει πάμπολλες φορές στην Κύπρο αυτή τη θλιβερή πενταετία. Στην περίοδο που ακολούθησε το Μαρί, αλλά και σε όλη την ιστορία της οικονομίας και του Μνημονίου, είδαμε την έννοια της ηγεσίας να κατασπαράσσεται, μπροστά στην αδυναμία ενός Προέδρου να αντιληφθεί την εξουσία την οποία του κληροδότησε ο λαός, και να την ασκήσει.

«Μοναδική μου έννοια αυτά τα πέντε χρόνια ήταν ο απλός άνθρωπος και ο εργαζόμενος», είπε ο Δημήτρης Χριστόφιας, ανάμεσα στα αναφιλητά του. Μία ερμηνεία θα μπορούσε να είναι ότι ο Πρόεδρος λειτούργησε τόσο εις βάρος των απλών ανθρώπων τελικά, που κλαίει από τύψεις. Δυστυχώς όμως δεν παρουσιάζει τέτοια αυτογνωσία.

Από την κατάντια της οικονομίας μας και τις τεράστιες δυσκολίες που κάθε πολίτης και κάθε επιχείρηση καλούνται να αντιμετωπίσουν, το πλέον χρήσιμο σήμερα είναι να κατανοήσουμε το μεγάλο μάθημα που έχουν να μας δώσουν σειρά λανθασμένων ενεργειών μας τα τελευταία –και όχι μόνο– χρόνια. Να εκπαιδευτούμε ως πολίτες να ξεχωρίζουμε το χρήσιμο για τον τόπο, από το αρεστό στα αφτιά. Να κάνουμε επιλογές που θα καθιστούν τη χώρα καλύτερη προς το συμφέρον του κάθε πολίτη, παρά εκείνες που λένε στον κόσμο ό,τι θέλει να ακούσει.

Ας δούμε λοιπόν τι έγινε. Κατ’ αρχάς, στην Κύπρο για πρώτη φορά αποκτήσαμε διακυβέρνηση που έβαλε απέναντί της τον ιδιωτικό τομέα και την επιχειρηματικότητα. Με την ιδεοληψία ότι το κέρδος είναι εχθρός του λαού αντί ο μοναδικός μοχλός ανάπτυξης, οι γέφυρες του κράτους με τους ιδιώτες διαλύθηκαν. Εκεί που οι επιχειρήσεις χρειαζόντουσαν πολύ περισσότερο ένα ανοιχτόμυαλο και ευέλικτο κράτος για να δημιουργήσουν, προτεραιότητα είχαν τα αστόχευτα επιδόματα και η κατασπατάληση των δημοσίων ταμείων σε «καταναλωτικές» αντί αναπτυξιακές δαπάνες. Τα δημόσια οικονομικά πλήγηκαν περαιτέρω, από τη μείωση των εσόδων από φόρους. Πολύ περισσότερο χτυπήθηκαν οι χιλιάδες εργαζόμενοι που οδηγήθηκαν στην ανεργία.

Ούτε και όταν αυτά τα φαινόμενα διογκώνονταν επικίνδυνα, η κυβέρνηση πήρε χαμπάρι τι συνέβαινε. Προτεραιότητα ήταν η δήθεν διαφύλαξη των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Κάθε πρόταση, όπως η σύνταξη στα 65, το πάγωμα των αυξήσεων και μόνο στο Δημόσιο, η περικοπή περιττών εξόδων, η λογική μείωση των κλιμάκων εισδοχής, η αναχαίτιση του επιπλέον γιγαντέματος του ευρύτερου δημόσιου τομέα, η μεταρρύθμιση της ΑΤΑ για να βοηθά τους χαμηλόμισθους αντί τους πολύ υψηλόμισθους, η ανάγκη να μπει άμεσα φρένο σε αιμορραγίες όπως της Cyprus Airways ή της πάλαι ποτέ Eurocypria, αντιμετωπίζονταν ως νεοφιλελεύθερες προτάσεις από κινδυνολόγους που εχθρεύονται τα συμφέροντα του λαού. Όποιος κατέθετε τέτοιες απόψεις, γινόταν στόχος «ανθρωποφαγίας».

Ήθελαν να μας πετάξουν στο πυρ το εξώτερον ως εχθρούς των εργαζομένων. Περί προώθησης της επιχειρηματικότητας και στήριξης της μεσαίας τάξης και της μικρομεσαίας επιχείρησης, ούτε λόγος… Αφέθηκαν όλα να καταρρεύσουν, συμπαρασύροντας μαζί τους και το κράτος.

Πλέον είναι προφανές ότι, αν κυβέρνηση και συντεχνίες ήθελαν πραγματικά να προστατεύσουν τα συμφέροντα των απλών ανθρώπων, θα έκαναν ακριβώς τα αντίθετα από όσα έπραξαν. Τα ελάχιστα μέτρα να παίρναμε πριν από 3-4 χρόνια, το κράτος μας θα παρέμενε αξιόπιστο στις αγορές, θα δανειζόταν κανονικά με λογικά επιτόκια και δεν θα χρειαζόταν και αυτό 10 δισ., όπως 10 δισ. χρειάζονται και οι αμαρτωλές τράπεζες. Δέκα δισ., διότι λογιστική πράξη που να θεωρεί ότι χρειάζεσαι χρήματα μόνο για τα τρέχοντα έξοδά σου και καθόλου για τα χρέη σου, μόνο ο Δημήτρης Χριστόφιας θα μπορούσε να κάνει στο παγκόσμιο.

Κυβέρνηση και συντεχνίες χρειάζονται κάποια στιγμή να κάνουν την αυτοκριτική τους. Στη διαπραγμάτευση για το Μνημόνιο, κατέληξαν να διεκδικούν ως τα καλύτερα, όσα λυσσαλέα απέρριπταν για χρόνια. Όσα έπρεπε να είχαμε κάνει από μόνοι μας για να μη δεχόμαστε τη μια υποβάθμιση μετά την άλλη, προτού προκύψει οποιοδήποτε ζήτημα με τις τράπεζες. Όλα εκείνα για τα οποία προέβαιναν σε προγραφές όποιου τα υποστήριζε. Το Βατερλώ του λαϊκισμού κατέδειξε και το ποιοι πραγματικά νοιάζονται για τον απλό πολίτη και τον εργαζόμενο. Στις πράξεις και όχι στα λόγια.