«We will keep going until we stop being angry. We are Anonymous. We are Legion. We do not forgive. We do not forget. We will be heard. Expect us»*
Η πολεμική ιαχή δεν ανήκει σε επαναστατική οργάνωση του Μεσαίωνα ή σε αντιεξουσιαστικά κινήματα. Δεν ανήκει καν σε ανθρώπους που έχουν έντονες ιδεολογικές αναζητήσεις ή ιδιαίτερα πιστεύω, όπως θα άρμοζε σε «κινηματίες». Αντιθέτως, αποτελεί «υπογραφή» των δεκάδων χιλιάδων νεαρών που ανέλαβαν να κτυπήσουν τις ιστοσελίδες της Visa, της Mastercard, του Amazon και του Paypal, με αφορμή ενέργειες εναντίον του WikiLeaks. Και λέω με αφορμή, γιατί οι συζητήσεις των συγκεκριμένων ανθρώπων υποδηλώνουν ότι ο ηλεκτρονικός τους ανταρτοπόλεμος δεν αφορά και πολύ τη διπλωματία και τις πρόσφατες αποκαλύψεις, αλλά κυρίως την ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων, στοιχείων και ιδεών στο Διαδίκτυο.
Αυτή ακριβώς είναι η άλλη διάσταση της υπόθεσης WikiLeaks, που μπορεί να εξελιχθεί σε πιο σημαντική και ενδιαφέρουσα, ακόμη, από τις αναφορές των διπλωματών που αποκαλύπτονται. Εφόσον ο κίνδυνος είναι να γίνει αυτή η ιστορία αφορμή για προσπάθεια πλήρους ελέγχου του Διαδικτύου, εις βάρος κάθε μορφής ιδιωτικότητας και ελευθερίας, όπως σήμερα συμβαίνει στις αερομεταφορές και στις επικοινωνίες, με αφορμή την 11η Σεπτεμβρίου.
|
Οι νέοι άνθρωποι αισθάνονται καταπίεση ακόμη και μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή τους |
Οι νέοι σήμερα και ανά το παγκόσμιο, αλλά και στην Κύπρο είναι θυμωμένοι και έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται έτσι. Οι προοπτικές δημιουργίας και επαγγελματικής επιτυχίας φαντάζουν μηδαμινές μέσα στην οικονομική κρίση. Η παιδεία δείχνει κατευθυνόμενη προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις, που αντί να ανοίγει ορίζοντες, μάλλον τους περιορίζει. Η πολιτική ως διεργασία φαίνεται τόσο αποξενωμένη, ασχολούμενη με ζητήματα που δεν αφορούν και πολύ τις νέες γενιές. Ιδιαίτερα στην Κύπρο, όπου το Κυπριακό οφείλει μεν να είναι το κυρίαρχο, αλλά δεν μπορεί να παραμένει το πέπλο που κρύβει τις ανησυχίες και τις προκλήσεις που οι νεότεροι αντιμετωπίζουν.
Οι νέοι στον δυτικό κόσμο δεν βλέπουν κατακτητές μέσα στον δρόμο να επιβάλλουν κέρφιου και να απαγορεύουν ένα σωρό δραστηριότητες. Βιώνουν, όμως, μια άλλη μορφή καταπίεσης κάθε στιγμή της ημέρας. Την καταπίεση από την απόγνωση για το μέλλον, την καταπίεση από την αίσθηση της παρακολούθησης σε κάθε δημόσια ή ηλεκτρονική δραστηριότητα και τέλος την καταπίεση που προκύπτει από την πλήρη έλλειψη της αίσθησης του δικαίου. Καμιά «τυφλή δικαιοσύνη», άλλωστε, δεν νοείται να φυλακίζει αυτόν που δημοσιογραφικά αποκάλυψε τα έγγραφα των ΗΠΑ, επειδή έκανε έρωτα με γυναίκα που ναι μεν τον ήθελε, αλλά αυτός δεν έβαλε προφυλακτικό…
Αναμφίβολα οι αποκαλύψεις του WikiLeaks προκαλούν τεράστια ζημιά στις ΗΠΑ και στις εξωτερικές σχέσεις της χώρας. Την ευθύνη όμως την έχουν οι ίδιες οι ΗΠΑ που απέτυχαν να διαφυλάξουν τα αρχεία τους και όχι ο αγγελιοφόρος που τα αποκαλύπτει, όπως στο παρελθόν θα έκαναν οι παραδοσιακές εφημερίδες. Και εδώ χρειάζεται προσοχή. Γιατί ο τυφλός έλεγχος και η λογοκρισία στο Διαδίκτυο τον 21ο αιώνα είναι αντίστοιχη πράξη με το κλείσιμο εφημερίδων που επιβαλλόταν από τις δικτατορίες σε φασιστικά ή κομμουνιστικά καθεστώτα στον 20ό.
Η επόμενη μέρα της ιστορίας του WikiLeaks θα βρει αναμφίβολα έναν κόσμο διαφορετικό από αυτόν που ζούμε σήμερα, έστω και αν αυτό δεν είναι αντιληπτό στην παραδοσιακή καθημερινότητα. Η παγκοσμιοποίηση και η επανάσταση της πληροφορίας επέτρεψαν σε όλο τον κόσμο να επικοινωνεί, να πληροφορείται και να ανταλλάσσει απόψεις σε χρόνο μηδέν. Αν επιχειρηθεί να λογοκριθεί τυφλά αυτή η δυνατότητα, η αντίδραση θα είναι αντίστοιχη με εκείνες των νέων ανθρώπων που επαναστατούσαν εναντίον σωρείας ολοκληρωτικών καθεστώτων. Απλά αυτή τη φορά, αντί όπλων και κρησφύγετων, θα έχουμε φόρουμς και ηλεκτρονικό πόλεμο.
Η διεθνής πολιτική σκηνή έχει επιλογή. Να αντιληφθεί τι συμβαίνει και να κατοχυρώσει τα ηλεκτρονικά δικαιώματα του ατόμου, μέσα από έναν αναθεωρημένο χάρτη ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τότε ίσως θα έχει ανταποκριθεί στην ανάγκη των νέων ανθρώπων να νιώσουν για πρώτη φορά ψήγματα του αισθήματος της ελευθερίας, για το οποίο πολύ περηφανεύονται όλες οι παλαιές γενιές, αλλά ελάχιστα επιθυμούν να το προσφέρουν στις επόμενες, αδυνατώντας να αντιληφθούν ότι και οι νέες γενίες θυμώνουν.
*Μετάφραση: Θα συνεχίσουμε μέχρι να πάψουμε να είμαστε θυμωμένοι. Είμαστε ανώνυμοι. Είμαστε πλήθος. Δεν συγχωρούμε. Δεν ξεχνούμε. Θα ακουστούμε. Να μας περιμένετε.
Without debate, without criticism, no Administration and no country can succeed — and no republic can survive. That is why the Athenian lawmaker Solon decreed it a crime for any citizen to shrink from controversy. And that is why our press was protected by the First Amendment — the only business in America specifically protected by the Constitution — not primarily to amuse and entertain, not to emphasize the trivial and the sentimental, not to simply “give the public what it wants” — but to inform, to arouse, to reflect, to state our dangers and our opportunities, to indicate our crises and our choices, to lead, mold, educate and sometimes even anger public opinion.
J.F.K.