Σεβασμός ή Συνωμοσία;

Έχουν ενδιαφέρον οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν από την πρόσκληση του ΔΗΣΥ και την ανταπόκριση του ΑΚΕΛ, για να εισέλθουν σε μια διεργασία που θα φέρνει τον πολιτικό διάλογο μακρυά από τους διαχωρισμούς του παρελθόντος. Ιδιαίτερα όταν οι αντιδράσεις εμπεριέχουν έντονες αντιφάσεις με προηγούμενες θέσεις, όσων δεν βλέπουν με καλό μάτι την προσπάθεια για ένα σύγχρονο πολιτικό πολιτισμό.

Χρειάζεται στην Κύπρο να μπουν στη σωστή βάση οι έννοιες της ενότητας και της συμφιλίωσης. Παραμένουν δυστυχώς έντονα παρεξηγημένες, από την ώρα που πολλοί  ακόμη θεωρούν ότι η ενότητα επιτυγχάνεται όταν ισοπεδώνεται κάθε διαφορά και διαφωνία μεταξύ των κομμάτων. Η δημοκρατία όμως, η πρόοδος και η ανάγκη Εθνικής συνεννόησης δεν εξυπηρετούνται όταν όλοι τεχνικά συμφωνούν. Πρώτα απ΄όλα διότι μπορεί να συμφωνούν σε κάτι εντελώς λανθασμένο.

Η ενότητα στην πράξη, μπορεί μόνο να είναι απόρροια σεβασμού της ύπαρξης, της ιστορίας και της προσφοράς κάθε κόμματος. Απότοκο πολιτισμένου διαλόγου πάνω σε πολιτικές θέσεις, φιλοσοφίες και αρχές, ακόμη και αν τεράστια απόσταση μεταξύ τους. Είναι η πολιτική συζήτηση και αντιπαράθεση επιχειρημάτων, που γίνεται με τρόπο απαλλαγμένο από κοκορομαχίες και άστοχες παραπομπές στο μακρινό παρελθόν. Στοιχεία που δυστυχώς καθημερινά επιστρατεύονται, αποκλειστικά για να αμφισβητηθεί η αξιοπιστία του φορέα που εκφράζει μια θέση, αντί η ορθότητα της θέσης της  ίδιας.

Τα παραδείγματα από την δεξιά να ρίχνονται κορώνες για το 55-59 και από την αριστερά για το πραξικόπημα ως αντίλογος για κάτι εντελώς άσχετο είναι αμέτρητα. Δεν περιποιούν τιμή στο πολιτικό σύστημα και δεν βοηθούν στην αντιμετώπιση των τεράστιων προκλήσεων που αντιμετωπίζει η χώρα. Σήμερα, ο μεν ΔΗΣΥ έχει να διαχειριστεί την πρωτοφανή οικονομική δυσπραγία, το δε ΑΚΕΛ την ευθύνη που προκύπτει από το έργο της δικής του κυβέρνησης για να φθάσουμε μέχρι εδώ. Αυτή ακριβώς τη στιγμή που η εύκολη λύση παραμένει η ισοπεδωτική αλληλεπίρριψη ευθυνών, η πρωτοβουλία φιλοδοξεί να μεταφέρει την πολιτική διαφωνία στο επίπεδο της πολιτικής ουσίας της. Να την καταστήσει εποικοδομητική για τη δημοκρατία και τον τόπο.  Ποιος και γιατί λοιπόν να μην το θέλει αυτό;

Οι αντιδράσεις προκύπτουν από δύο ουσιαστικά κατευθύνσεις, που στηρίζονται αποκλειστικά σε θεωρίες συνωμοσίας. Η πρώτη, προέρχεται από υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας, που φοβούνται ότι στόχος της προσπάθειας είναι η αλληλοκάλυψη ευθυνών. Το οξύμωρο βέβαια είναι ότι οι ίδιοι άνθρωποι, είναι οι πρώτοι που μέχρι πριν λίγες βδομάδες αντιστρατεύονταν και καυστηρίαζαν το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου. Ναι μεν έχει επικρατήσει λογικά στην Κύπρο ο καθολικός ωχαδερφισμός τους τελευταίους μήνες, αλλά έχω ισχυρή την άποψη ότι με υπομονή και ψυχραιμία αυτοί οι συμπολίτες μας θα δουν τους φόβους τους να διαψεύδονται. Οι ευθύνες θα αλληλοκαλύπτονταν αποτελεσματικά μόνο μέσα από τις κοκορομαχίες.

Η δεύτερη κατεύθυνση αφορά το “όπιο” όσων αντιδρούν σε οποιαδήποτε προοπτική προόδου στο Κυπριακό. Ότι και να γίνει, αυτοί παραμένουν σε δραστηριότητα για να βαφτίζουν ως συνωμοσία κατά του Κυπριακού λαού την οποιαδήποτε εξέλιξη. Θεωρούν ότι τροφοδοτούνται και αποκτούν πολιτικά οφέλη με αυτό τον τρόπο. Δεν ξέρω εάν αυτοί οι άνθρωποι θα ήταν παραπάνω ικανοποιημένοι εάν συνέχιζαν να απορρίπτονται ιδέες και εισηγήσεις μόνο και μόνο επειδή έχουν “ιμπεριαλιστική” ή “προλεταριακή” προέλευση, όπως έγινε στο παρελθόν. Αυτό που είμαι βέβαιος όμως, είναι ότι η Κύπρος πρέπει επιτέλους να προχωρήσει. Και αυτοί που επαγγέλλονται τον εκσυγχρονισμό, τους πολίτες και τον διάλογο, ας μην αυτοαναιρούνται καθημερινά επιμένοντας σε ό,τι παλαιό.