Συναγερμός για την Αμμόχωστο

* Άρθρο στην “Καθημερινή της Κυριακής”

Όχι, το άρθρο δεν είναι κομματικό. Αυτό που επιδιώκει αυτό το κείμενο είναι την ανάγκη να κινητοποιηθούμε για να είμαστε ανάμεσα στους κερδισμένους και όχι οι χαμένοι της μεγάλης αναμπουμπούλας που έχει προκαλέσει η Τουρκία με τις ενέργειες της στην Ανατολική Μεσόγειο.

Έχω αναλύσει αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια το γιατί η Τουρκία ανοίγει όλη τη βεντάλια των διεθνών της ζητημάτων, επιχειρώντας να αναβαθμίσει τον ρόλο και την επιρροή της. Η κατάληξη κάθε σοβαρής τέτοιας ανάλυσης δεν μπορεί παρά να καταλήγει στο αποτέλεσμα που θα βγει από ένα μεγάλο τραπέζι διεθνούς διαπραγμάτευσης. Σε συνδυασμό, μάλιστα, με τις τεκτονικές αλλαγές που ήδη ξεκίνησαν να συμβαίνουν στην περιοχή (όπως τη συμφωνία ΗΑΕ – Ισραήλ που μέχρι πρόσφατα ήταν «αδιανόητη»), το τραπέζι αυτό προβλέπεται να είναι ολοένα μεγαλύτερο και πιο σημαντικό.  

Είναι πολλά τα νέα δεδομένα που δημιουργούνται. Η πανδημία με μια νέα, οικονομική κυρίως, πραγματικότητα. Οι ΗΠΑ με μια εφ’ όλης της ύλης υπαρξιακή κρίση. Οι υδρογονάνθρακες που φαίνεται να μειώνεται ο χρόνος που θα έχουν εμπορική αξία. Η Ευρώπη, που όσο και αν δεν το βλέπουμε, έχει αναγκαστεί να μπει στη διεργασία αναζήτησης του νέου της ρόλου, με τη Γαλλία να μην επιτρέπει τη συνέχιση της παρελκυστικής πρακτικής. Και είναι η Ανατολική Μεσόγειος με συνθήκες πλέον ενός ενεργού ηφαιστείου, το οποίο μπορεί ανά πάσα στιγμή να εκραγεί.

Μόνο κάποιος πολιτικά τυφλός ή διπλωματικά αδαής δεν μπορεί να προβλέψει ότι η ένταση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, συνοδευόμενη από τη διεθνή κινητοποίηση και την άμεση ή έμμεση εμπλοκή πολλών χωρών (ακόμα και στρατιωτική) που ήδη έχει προκαλέσει, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε κάποιο αποτέλεσμα. Ένα δια ταύτα.

Είναι ανάγκη να κινητοποιηθούμε για να αποτραπεί το ενδεχόμενο η Αμμόχωστος να είναι το θύμα της μεγάλης αναταραχής στην Ανατολική Μεσόγειο.

Η Ελλάδα δείχνει αποφασισμένη – μετά από χρόνια – να μην επιτρέψει νέες γκρίζες ζώνες και τετελεσμένα, ακόμη και αν αυτό την οδηγήσει σε κάποιας μορφής θερμό επεισόδιο. Δείχνει ακόμη διατεθειμένη να επιλύσει μιας και δια παντός το πρόβλημα των θαλασσίων ζωνών, μέσα από τη Χάγη, ενώ κλείνει πολλές άλλες εκκρεμότητες με άλλες χώρες. Με αυτό το επιχείρημα (της γνήσιας επιθυμίας για επίλυση της διαφοράς), έχει καταφέρει μέσα από μια έντονη και κοπιώδη διπλωματική εκστρατεία, να ακυρώσει πολλά από τα επιχειρήματα χωρών φιλικών προς την Τουρκία, ιδιαίτερα εντός της ΕΕ, και να ενισχύσει τις συμμαχίες της.

Η Τουρκία, με την επίκληση διαφόρων «αιτιών πολέμου» χρησιμοποιεί το μέγεθος, τις στρατιωτικές δυνατότητες και την επιθετική θρασύτητα για να προκαλέσει μια εφ’ όλης της ύλης συζήτηση. Παίζει με λίγα λόγια «ρέστα». Μέχρι στιγμής απομονώνεται διεθνώς (η χρονική στιγμή της μερικής άρσης του εμπάργκο από τις ΗΠΑ δεν είναι τυχαία) και εντείνει τα ήδη τεράστια οικονομικά της προβλήματα. Παρά ταύτα, διατηρεί το ειδικό της βάρος στην περιοχή, αλλά και κρίσιμους οικονομικούς δεσμούς με πολλούς παράγοντες, που ακόμη εξισορροπούν την δυναμική αντίδραση εναντίον της.

Η πρόθεση της ΕΕ για κυρώσεις – όπως έχει εξαγγελθεί – εκφράζει την επιθυμία της Ένωσης να λειτουργήσει αποτρεπτικά και όχι τιμωρητικά. Επιβεβαιώνοντας τη θέση μου ότι, πρώτο, είναι αναποτελεσματικό να ζητούμε τιμωρία της Τουρκίας χωρίς να προτείνουμε τις λύσεις των ζητημάτων και, δεύτερο, οι κυρώσεις έχουν απήχηση όταν ζητούνται για να αποτρέψουν και όχι να ακολουθήσουν γεγονότα.

Γράφω την πιο πάνω ανάλυση διότι ανησυχώ. Ανησυχώ για την πιθανότητα η επιθετικότητα της Τουρκίας, που ήδη δυσκολεύεται, στραφεί και πάλι προς την Κύπρο. Ανησυχώ γιατί στη διεθνή κινητοποίηση αυτών των ημερών, η Κύπρος δεν προβάλλεται στις πρώτες προτεραιότητες. Γίνονται αναφορές στην Κυπριακή Δημοκρατία από Ευρωπαίους αξιωματούχους και η παρουσία της Γαλλίας και άλλων είναι πολύ έντονα εμφανής. Εντούτοις ο Γερμανός Υπουργός Εξωτερικών δεν πέρασε από τη Λευκωσία, οδεύοντας προς την Άγκυρα για να μεσολαβήσει.

Και ανησυχώ, διότι φοβάμαι το ενδεχόμενο η Αμμόχωστος να είναι θύμα όλης αυτής της αναταραχής, ιδιαίτερα μετά τη μεγάλη προεργασία που είδη έχει κάνει η Τουρκία για εποικισμό της «πόλης φάντασμα». Προσωπικά, δεν αποκλείω ακόμη και κάποια κίνηση πριν από τις λεγόμενες «εκλογές». Πιθανό «άνοιγμα» της Αμμοχώστου, πέραν της σύνθλιψης των όποιων ελπίδων λύσης του Κυπριακού, θα αποτελέσει, μετά την ανακήρυξη του ψευδοκράτους, τη δεύτερη κατά σειρά επιχείρηση δημιουργίας τετελεσμένων από το 1974 και εντεύθεν.

Σε μια περίοδο που η τοξικότητα στην πολιτική επανέρχεται ως εφιάλτης και τα οικονομικά προβλήματα που η πανδημία προκαλεί θα ενταθούν, είναι μεγάλη ανάγκη να επικεντρωθούμε στα πιο μεγάλα θέματα. Το επιβάλλουν οι στιγμές. Δεν δικαιούμαστε να μην κινητοποιηθούμε όλοι για την Κύπρο και την Αμμόχωστο. Να αποτρέψουμε νέα τετελεσμένα αλλά και να επαναφέρουμε την προοπτική της επίλυσης των δικών μας ζητημάτων, μέσα σε αυτό τον ορυμαγδό των εξελίξεων γύρω μας.

Και όταν λέω να κινητοποιηθούμε πολύ πιο έντονα και – κυρίως – προληπτικά, απευθύνομαι σε όλους. Την κυβέρνηση, τα κόμματα, την κοινωνία, αλλά και πιο πολύ τους ίδιους τους Αμμοχωστιανούς. Οι οποίοι, αν και θα έπρεπε να καθοδηγούν την αντίδραση, εντούτοις μάλλον υποτονικοί δείχνουν ακόμη.

Posted in Άρθρα.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *