Εικόνες απ’ το μέλλον

Ζούμε πολύ δύσκολες εποχές, μιας και η οικονομική δυσπραγία δεν είναι το αποτέλεσμα ενός φυσικού πολέμου, τις συνέπειες του οποίου όλοι θα τις καταλάβαιναν. Αυτό που βιώνουμε, μετά που η αδυναμία των ΗΠΑ να ασκήσουν έλεγχο στις αγορές επέφερε την οικονομική κρίση, είναι την αποτυχία πολιτικών ηγεσιών να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να την αντιμετωπίσουν με όραμα και αποφασιστικότητα. Αλλά και την αδυναμία τους να πάρουν το πάνω χέρι του υπάρχοντος συστήματος.

Η άνανδρη, απαράδεκτη και ποταπή, αλλά κάθε άλλο παρά απρόκλητη, επίθεση του εκπροσώπου τύπου της Χρυσής Αυγής στη Λιάνα Κανέλλη δεν αποτελεί την αιτία αλλά την αφορμή γι’ αυτό το άρθρο. Δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό. Είναι τα πανηγυρικά αποκαλυπτήρια του νέου τρόπου άσκησης πολιτικής. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλη σχεδόν την Ευρώπη. Και ασφαλώς και στην Κύπρο.

Η οργή του κόσμου απέναντι στο πολιτικό σύστημα είναι σε μεγάλο βαθμό και δίκαιη και δικαιολογημένη. Στους πολιτικούς ηγέτες πέφτει η αβάστακτη ευθύνη. Που εξέθρεψαν, ανέδειξαν και εμπότισαν τους πολίτες στη βόλεψη εις βάρος του συνόλου και των παιδιών τους. Αυτό βέβαια δεν αναιρεί την ύπαρξη συνενοχής των πολιτών που απολάμβαναν με ικανοποίηση τα κίβδηλα αγαθά του πελατειακού κράτους και τώρα το στέλνουν στο πυρ το εξώτερο.

Το πολιτικό σύστημα σήμερα οδεύει με ταχύτητα φωτός στην δεύτερή του πρόσκρουση πάνω στον τοίχο των ευθυνών. Μέσα από τον τρόπο που προσπαθεί να κατευνάσει την οργή και να γίνει ξανά εύκολα αγαπητό. Διότι, αν η οικονομική κρίση εξέθεσε τους πολιτικούς, η σημερινή πολιτική αντιμετώπιση εξευτελίζει την ίδια την πολιτική λειτουργία.

Η χειροδικία αποτελεί ασφαλώς μέγιστη πράξη άσκησης βίας. Βία όμως είναι και ένα σωρό άλλα πράγματα που δεν έχουν απαραίτητα φυσική επαφή. Σε πολιτικά επίπεδο, αποτελεί βιασμό του πολιτικού πολιτισμού το να μη σέβεσαι τον διάλογο και τον συνομιλητή σου. Το να βρίζεις από την τηλεόραση και τα λίγα εναπομείναντα μπαλκόνια χυδαία τους αντιπάλους σου. Το να παρακινείς τον κόσμο να κάψει το «μπουρδέλο» τη Βουλή ή να βιαιοπραγήσει κατά μεταναστών που δεν έχουν ενοχλήσει κανένα.

Βία είναι να ακούω από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ για παράδειγμα ότι το κόμμα του δεν θα γίνει «τσόντα» . Ψευτομαγκιές από Τσίπρα, Καμένο, Καρατζαφέρη. Να ακούς από την κ. Μπακογιάννη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τα «κωλομπάρισε» ή συνέχεια φράσεις από πολιτικούς και δημοσιογράφους όπως «κωλοτούμπες» και άλλα χειρότερα.

Βία είναι να πανηγυρίζουν κάποιοι ότι καλά τις έκανε και την έδειρε. Όπως είναι και βία να ζητάς να αποκλειστεί μια φωνή επειδή δεν σου αρέσουν οι απόψεις της. Βία είναι να διαλύεις κάθε χρόνο μια πόλη για τη στυγνή δολοφονία ενός παιδιού, αλλά να μην καταδικάζεις το κάψιμο τριών ανθρώπων που δούλευαν. Το ξυλοφόρτωμα βουλευτών στον δρόμο ή το κάψιμο εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.

Η κρίση δεν έχει δώσει σε κανένα άδεια να σκοτώσει τον πολιτισμό και τον διάλογο. Διότι με αυτό τον τρόπο είναι οι ίδιοι οι πολιτικοί που οδηγούν τους πολίτες στα άκρα. Δίνοντας τους «Licence to Kill» κάθε θεσμό και κάθε αξία.

Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ είχε πει ότι «Η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα. Με εξαίρεση όλα τα άλλα». Και αυτό είναι η μεγαλύτερη αλήθεια. Αν χαθεί η δημοκρατία και αν κάποιοι χαίρονται με το να λοιδορούνται, να ξυλοκοπούνται και να εξευτελίζονται άνθρωποι με πρωτόγονες μεθόδους, τότε θα πρέπει όλοι να περιμένουμε τη σειρά μας. Δίκαια ή άδικα.

Περιφρόνηση της Δημοκρατίας και πολιτικές χαμαιτυπείου φέρνουν άκρα, βία, παρακμή, εξαθλίωση. Ανεξαρτήτως από πού προέρχονται. Και καλά θα κάνουν πρώτα οι πολιτικοί να το αντιληφθούν αυτό. Αλλιώς δεν θα είναι απλώς οι κύριοι υπεύθυνοι για την οικονομική δυσπραγία, αλλά θα καταστούν οι παρακινητές στην οχλοκρατία. Η οποία φυσιολογικά θα φέρει στους λαούς τη δικτατορία και τον όλεθρο.

Οι σκηνές τηλεοπτικού ξυλοδαρμού που είδαμε, δεν μας παίρνουν 500 χρόνια πίσω αλλά μάλλον μας δείχνουν τι θα ζήσουμε λίγα χρόνια μπροστά. Σε όλη την Ευρώπη. Αν το πολιτικό σύστημα δεν αναλάβει πραγματικά τις ευθύνες του. Και αν οι πολίτες δεν αντιληφθούν την ευθύνη της επιλογής που τους δίνει η ψήφος τους.