Χάθηκε η μπάλα

Την περασμένη Τετάρτη, μια ομάδα νέων ανθρώπων, η ομάδα του ΑΠΟΕΛ, απέδειξε ότι έμαθε να καθυποτάσσει το πάθος του ατομικισμού προς όφελος του συνόλου. Με θρησκευτική ευλάβεια ακολούθησε τις εντολές και τη στρατηγική του προπονητή της, καταφέρνοντας να φτάσει στον αδιανόητο στόχο της πρόκρισης στις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Με ανυπέρβλητη σοβαρότητα, την οποία ενέπνευσαν και υπηρέτησαν όλοι ανεξαιρέτως οι παράγοντες του σωματείου.

Ακόμη και μετά την ιστορικότερη στιγμή του κυπριακού ποδοσφαίρου, όλοι οι συντελεστές τις επιτυχίας, παίκτες, διοίκηση και τεχνική ηγεσία, μάλλον να προσγειώσουν και να χαλαρώσουν την ένταση της επιτυχίας προσπάθησαν. Ήταν προφανής και αξιοθαύμαστη η αγωνία τους να προστατεύσουν πρώτα απ’ όλα τους ίδιους τους εαυτούς τους και μετά όλους τους υπόλοιπους από τη μέθη της αλαζονείας. Να θέσουν το μέλλον του ΑΠΟΕΛ πολύ πιο πάνω από το να κεφαλαιοποιήσουν προσωπικά τον θρίαμβο.

Δεν ξέρω αν το αντιλαμβάνονται, αλλά με αυτό τον τρόπο κατέδειξαν τα συστατικά πάνω στα οποία χτίστηκε η μαγική τους πορεία. Η σοβαρότητα, η σκληρή δουλειά, η προσήλωση στον στόχο, το τεράστιο ψυχολογικό σθένος που απαιτήθηκε για να μην παρασυρθούν από το ότι ήταν πρώτοι στο «χωριό» και να εργαστούν αταλάντευτα και μεθοδικά για να γίνουν μέρος της «ελίτ» της «πόλης». Η θρασύτητα μεγατόνων του ΑΠΟΕΛ, όσο εκφράστηκε στη μάχη και το γήπεδο, άλλο τόσο απουσίαζε από την προεργασία, τις δηλώσεις και τις εκδηλώσεις έξω απ’ αυτό.

Την περασμένη Τετάρτη όμως έγινε και κάτι άλλο. Δυστυχώς, είχαμε –λίγες ώρες πριν από το ματς– σύγκληση του κατά τα άλλα κορυφαίου θεσμού αυτής της πολιτείας. Του Εθνικού Συμβουλίου. Του οργάνου δηλαδή που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να βάζει το συμφέρον της χώρας πάνω απ’ όλα και να σχεδιάζει την επιβίωση, την πρόοδο και τη σωτηρία της. Θεματοφύλακας του θεσμού είναι ο εκλεγμένος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Καλείται να διαφυλάσσει την ενότητα και να πετυχαίνει τη μίνιμουμ σύγκλιση όλων σε ένα βασικό πλαίσιο εθνικών στόχων.

Στη συνεδρίαση αυτή είχαμε και πάλι την επικράτηση της θεωρίας του χάους. Τον Πρόεδρο να επιτίθεται ανελέητα σε κάθε μορφής κριτική και να επιδεικνύει ασέβεια σε κάθε λογής θεσμό. Να θεωρεί επιλογή του τη μη ενημέρωση των πολιτικών αρχηγών και του προέδρου της Βουλής, ανάλογα με τα προσωπικά αισθήματα που τρέφει προς αυτούς. Να επιμένει σε χαμένα αρχεία από το Προεδρικό, όχι γιατί βλάπτεται η εθνική υπόθεση, αλλά διότι δεν μπορεί να αποδείξει ότι φταίνε οι προηγούμενοι για τους λανθασμένους χειρισμούς του. Να θέτει ως κορυφαίο κριτήριο για την επικράτηση του αλληλοσεβασμού το αν τυγχάνει υποδοχής μετά βαΐων και κλάδων στο αεροδρόμιο όταν επιστρέφει…

Η θεωρία που θέλει ανθρώπους να χάνουν το μέτρο όταν κάθονται στον θρόνο είναι γνωστή. Από έναν ηγέτη όμως που ξεγέλασε τον λαό με κίβδηλα συνθήματα περί Προέδρου που ενώνει, που εμφανίστηκε ως λιτός άνθρωπος της εργατιάς και που αυτοκαθορίστηκε ως ανθρωπιστής, κάποιος θα ανέμενε ότι θα μπορούσε να ελέγξει, έστω, την πομπώδη επίδειξη της αλαζονείας και του «εγώ» του. Όχι μόνο για χάρη του αυτονόητου κοινού καλού και της ενότητας, αλλά και για το ίδιο το κομματικό του συμφέρον. Με ποιον θα συνεργαστεί άραγε το ΑΚΕΛ αύριο στις προεδρικές, αν ο φυσικός του ηγέτης προσβάλλει και απαξιώνει τους προέδρους του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ;

Δίπλα από το πατρικό μου, μένει η αγαπημένη κυρία Λέλλα. Όποτε καθόμασταν λοιπόν να δούμε ποδόσφαιρο, η πολύ εκφραστική και αυθόρμητη γειτόνισσα μάς υποδείκνυε με στόμφο: «Σκεφτήκατε ποτέ αν μας παρακολουθούν εξωγήινοι και βλέπουν από τη μια 22 τρελούς να τρέχουν πίσω από ένα φουσκωμένο κομμάτι δέρμα και από την άλλη κάμποσες χιλιάδες να τους παρακολουθούν στο γήπεδο και την τηλεόραση, τι θα λεν για μας;». Τριάντα χρόνια, η αλήθεια, δεν είχα απάντηση να της δώσω. Σήμερα έχω. Αν, κυρία Λέλλα μου, οι εξωγήινοι την περασμένη Τετάρτη έβλεπαν το ποδόσφαιρο από τη μια και από την άλλη τη συμπεριφορά του ανθρώπου που ψηφίσαμε για ηγέτη μας στο Εθνικό, σκεφτήκατε τι θα λεν για μας;