Συναγωνίστριες και Συναγωνιστές,
Χαίρομαι διότι σήμερα, με την πρόταση που περιέγραψε ο Πρόεδρος, συζητούμε επιτέλους το αυτονόητο.
Γιατί, τις προηγούμενες δύο μέρες, κάποιοι προσπαθούσαν να μας επιβάλουν το αδιανόητο, για μια παράταξη όπως ο Δημοκρατικός Συναγερμός.
Και αυτό, μετά από όλες τις παλινωδίες που ζήσαμε κατά τη διάρκεια αυτών των εκλογών.
Κύριε Πρόεδρε,
Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι σήμερα όλοι θα προτιμούσαμε να κάναμε μια άλλη συζήτηση. Την συζήτηση για το πως θα κερδίζαμε στον 2ο γύρο. Την οποία θα μπορούσαμε να είχαμε.
Ας θυμηθούμε, ότι όλη αυτή η ιστορία στήθηκε επάνω σε ένα και μοναδικό επιχείρημα: Στο ότι ο Αβέρωφ Νεοφύτου δεν ήταν εκλέξιμος.
Το αποτέλεσμα όμως της Κυριακής αποδεικνύει ότι ο Αβέρωφ μια χαρά εκλέξιμος ήταν. Και θα ήταν με το ένα πόδι στο Προεδρικό σήμερα, εάν δεν υπήρχε η αποστασία και η διπλοπροσωπία.
Ακούω επίσης ότι θα πρέπει να δοθούν απαντήσεις στο γιατί ο Δημοκρατικός Συναγερμός έχει χάσει 30 περίπου χιλιάδες ψηφοφόρους από την παραδοσιακή του δύναμη.
Ασφαλώς αυτό πρέπει να μας απασχολήσει και πρέπει να φροντίσουμε η παράταξη να επιστρέψει εκεί που βρισκόταν.
Δεν άκουσα όμως κανένα να λέει ότι ο ΔΗΣΥ είναι το μοναδικό κόμμα σε όλη την Ευρώπη που χειρίστηκε μνημόνιο, πανδημία και κρίση πληθωρισμού και ακόμη στέκει όρθιο.
Το μόνο κόμμα, σε όλη την Ευρώπη!
Φίλες και Φίλοι,
Οι ευθύνες είναι πάρα πολλές και ανήκουν σε πάρα πολλούς.
Λάθη, ακόμη και εγκληματικά λάθη, η καταπάτηση βασικών αρχών της παράταξης, εκπτώσεις αλλά και απαράδεκτες συμπεριφορές, δεν έγιναν μόνο το τελευταίο διάστημα. Έχει πολλά χρόνια που γίνονται και αφορούν όλους.
Ξεκινώντας από τα αλλοπρόσαλλα του υπερ-ανώτατου επιπέδου και φθάνοντας σε όλους εμάς.
Αυτή όμως, δεν είναι σημερινή συζήτηση.
Προσωπικά, σήμερα, δεν θα απευθυνθώ στο συναίσθημα σας, ούτε θα επιζητήσω το χειροκρότημά σας. Είναι πάρα πολύ σοβαρά τα πράγματα για κάτι τέτοιο.
Είναι στη λογική σας που θέλω να μιλήσω και να δώσω απαντήσεις σε ένα σωρό ερωτήματα που τίθενται.
Γιατί, είμαι βέβαιος, πολλοί θα σας έχουν ήδη προτρέψει ότι θα πρέπει να αφεθεί ο θυμός στην άκρη και να επικρατήσει ο ρεαλισμός.
Ας βάλουμε τα πράγματα κάτω ρεαλιστικά λοιπόν:
Σήμερα, καλούμαστε να πάρουμε κρίσιμες αποφάσεις. Αποφάσεις που ξεπερνούν κατά πολύ την πενταετία που είναι μπροστά μας και θα σημαδέψουν για δεκαετίες, τον Δημοκρατικό Συναγερμό. Θα καθορίσουν ακόμη και την ίδια την επιβίωση του.
Είναι αποφάσεις για την ταυτότητα, τον χαρακτήρα, την ενότητα αυτής της ιστορικής παράταξης.
Κυρίως, για τον αντίκτυπο που μπορεί και πρέπει να έχει ο Δημοκρατικός Συναγερμός για την πατρίδα μας και τον Κυπριακό Ελληνισμό.
Σήμερα, δεν είναι ούτε το κόμμα, ούτε η ενότητα η πρώτη μας προτεραιότητα.
Η Κύπρος είναι η προτεραιότητα και για αυτήν είναι που πρέπει να λάβουμε τις αποφάσεις μας.
Καλούμαστε να απαντήσουμε δύο βασικά ερωτήματα:
1ο: Εάν ο Συναγερμός είναι διατεθειμένος να αποτελεί μέρος είτε σε κυβέρνηση Χριστοδουλίδη, είτε σε κυβέρνηση Μαυρογιάννη.
2ο: Τι θα συστήσει ο Συναγερμός να πράξουν τα μέλη και οι ψηφοφόροι του.
Προϋπόθεση για να απαντηθεί το 2ο ερώτημα, είναι να απαντηθεί το 1ο.
Είναι πολύ πιο σημαντικό να αποφασίσουμε το εάν θα είμαστε αντιπολίτευση ή όχι, παρά το τι θα καλέσουμε τα μέλη μας να πράξουν.
Κατ’ εμένα, το ζήτημα της συμμετοχής σε κυβέρνηση δεν έπρεπε καν να τίθεται.
Ο λαός αποφάσισε ότι τα πιστεύω και οι πολιτικές του Δημοκρατικού Συναγερμού δεν θα εφαρμοστούν αυτή την πενταετία.
Κανείς δεν μας εξουσιοδότησε να τις νερώσουμε και να τις κάνουμε μικρότερες, για να χωράνε σε 2-3 Υπουργεία.
Ούτε η λειτουργία της δημοκρατίας επιτρέπει σε εμάς τους Συναγερμικούς, να αφήσουμε την Κύπρο χωρίς σοβαρή και υπεύθυνη αντιπολίτευση.
Να επιστρέψει η χώρα μας στη δεκαετία του 60, όπου είχαμε την κυβέρνηση Μακαρίου, χωρίς να υπάρχει καμιάς μορφής αντιπολίτευση.
Είμαστε ο κύριος, ο πιο σταθερός πόλος εξουσίας σε αυτή τη χώρα.
Είτε θα διαφυλάξουμε αυτή μας την ιδιότητα προς όφελος του Κυπριακού λαού, είτε θα μετατρέψουμε τον Συναγερμό από πόλο εξουσίας σε ρυθμιστή και ουραγό.
Να κάνουμε δηλαδή τον Συναγερμό ΔΗΚΟ. Και όχι μόνο ΔΗΚΟ, αλλά ουρά του ΔΗΚΟ κιόλας!
Ασφαλώς και θέλουμε και μπορούμε να συνεργαστούμε με άλλα κόμματα με απόλυτο σεβασμό.
Στη βάση όμως μιας ατζέντας που διαπνέεται από τις θέσεις μας.
Και αν δεν είναι στην δική μας ατζέντα, να είναι απαραίτητα για ένα κορυφαίο εθνικό στόχο.
Ποιος είναι ο Εθνικός στόχος που μας προτείνουν; Κανένας.
Ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος μας ζήτησαν να συνταχθούμε μαζί τους για κάποια υψηλή, εθνική αποστολή.
Ακούω από πολλούς να λεν ότι τυχόν συμμετοχή μας σε κυβέρνηση Χριστοδουλίδη θα μπορεί να επηρεάζει προς την σωστή κατεύθυνση τη λήψη αποφάσεων.
Κάποιοι μάλιστα ισχυρίζονται ότι θα έχουμε και τον κύριο λόγο, σε αυτή την κυβέρνηση «Φράνκενσταϊν» που προτείνουν να δημιουργηθεί.
Δεν ξέρω που ζουν, ή αν κατάλαβαν το παιγνίδι και τις πλάνες που έχουν στηθεί εκεί.
Ένα ξέρω: Συμμετοχή δική μας σε Κυβέρνηση Χριστοδουλίδη, καταστρατηγεί κάθε πνεύμα και κάθε γράμμα της διακήρυξης αρχών του Δημοκρατικού Συναγερμού.
Καταπατεί όλη την φιλοσοφία και όλη την κληρονομιά του Γλαύκου Κληρίδη σε αυτή την παράταξη.
Κυρίως σε ότι αφορά την αντιμετώπιση του εθνικού μας θέματος.
Ένα έχω να σας πω: ο Νίκος Χριστοδουλίδης δεν είναι, δεν θα είναι και ποτέ δεν ήταν στο παρελθόν, θιασώτης της Κληριδικής φιλοσοφίας.
Ήταν και είναι οτιδήποτε άλλο, αλλά όχι αυτό.
Ξέρω, ότι κάποιοι έχουν συμφέροντα και κάποιοι άλλοι θέλουν υπουργεία και διορισμούς.
Δεν ανταλλάσσονται όμως κύριοι τα ιερά και τα όσια μας, όχι μόνο με τρεις, αλλά ούτε και με όλες τις καρέκλες της εξουσίας!
Ούτε επιχείρημα είναι ότι, ούτως ή άλλως, κάποιοι μάλιστα από αυτή την αίθουσα θα πάνε να υπουργοποιηθούν για να ενισχύσουν την αποστασία και άρα πρέπει να τους ακολουθήσουμε.
Διότι είναι αποστασία αυτό που έγινε. Με τρόπο μάλιστα, που επιχείρησε να τσαλαπατήσει με τον πιο αισχρό τρόπο την αξιοπρέπεια του κάθε συναγερμικού, αλλά και της ίδιας της ιστορικής μας παράταξης.
Σας είχα πει από πέρυσι, εδώ στο πολιτικό γραφείο, ότι αυτό που βιώνουμε είναι η πιο ανήθικη πολιτική πράξη των τελευταίων δεκαετιών, η οποία δυστυχώς πλασάρεται με το πιο ηθικό προσωπείο.
Εάν κάποιοι θέλουν υπουργείο ή διορισμό στην Κυβέρνηση Χριστοδουλίδη, η πόρτα της εξόδου είναι εκεί απέναντι. Κανείς δεν τους εμποδίζει να φύγουν.
Γιατί, εάν αυτό το πολιτικό γραφείο αποφασίσει ότι o Δημοκρατικός Συναγερμός έπαψε να είναι ο Δημοκρατικός Συναγερμός, τότε είμαστε όλοι εμείς, όσοι πιστεύουμε στην καρδιά, το μυαλό, τα πιστεύω και την ψυχή του Δημοκρατικού Συναγερμού, που δεν θα έχουμε καμία θέση σε αυτή την αίθουσα.
Ο Δημοκρατικός Συναγερμός ως η αξιωματική αντιπολίτευση στην κοινωνία και ως η υπεύθυνη αντιπολίτευση στη βουλή, μέσα από το ειδικό του βάρος και την ελευθερία του αυτόνομα να εκφράζεται, θα έχει πολύ μεγαλύτερη επιρροή σε οποιαδήποτε κυβέρνηση.
Κανείς δεν μπορεί να υποτιμά την αντιπολιτευτική ισχύ αυτής της παράταξης. Μόνο αν είμαστε απέναντι, θα έχουμε τη δυνατότητα να επηρεάζουμε τις αποφάσεις.
Μόνο αν μας φοβούνται.
Γιατί, αν μας βάλουν κάτω από τη δική τους επιρροή, τότε θα πρέπει διαρκώς να νερώνουμε τις δικές μας θέσεις, για να μην κλυδωνίζονται οι υπουργικές θέσεις.
Καλά θα πουν κάποιοι. Τι να κάνουμε; Να κυβερνήσουμε με το ΑΚΕΛ;
Ασφαλώς και όχι.
Και επειδή κάποιοι μιλούν για τη μεγάλο συνασπισμό που πρέπει να γίνει, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι πρώτα.
Είναι εμείς που είμαστε εκτός του 2ου γύρου. Ο κ. Μαυρογιάννης και το ΑΚΕΛ είναι που πέρασαν. Δεν είναι δουλειά δική μας ούτε να ζητούμε και πολύ περισσότερο ούτε να εκλιπαρούμε για μια τέτοια συμμαχία. Δουλειά δική τους είναι.
Ουδέποτε προτάθηκε και ούτε και υπήρξε κάποιος – έστω – υπαινιγμός για κάτι τέτοιο. Είτε από τον υποψήφιο, είτε από το ΑΚΕΛ το ίδιο. Για πιο πράγμα λοιπόν είναι που συζητούμε;
Μας τρομάζει ναι, μια κυβέρνηση με κύριο πυλώνα το ΑΚΕΛ.
Μας τρομάζουν οι οικονομικές τους θεωρίες. Το τι επιχείρησαν να κάνουν στην παιδεία κατά την κυβέρνηση Χριστόφια.
Η αδυναμία τους να κατανοήσουν τις διεθνείς συνθήκες και τον προσανατολισμό της χώρας.
Μας τρομάζουν οι αρχές, οι θεωρίες, οι αγκυλώσεις τους. Όπως και η καθεστωτική τους νοοτροπία.
Και στην περίπτωση μιας τέτοιας κυβέρνησης, ο Δημοκρατικός Συναγερμός πάλι έχει την υποχρέωση απέναντι στην πατρίδα να είναι η αξιωματική αντιπολίτευση.
Γιατί μόνο έτσι θα υπάρχει το αντίπαλο δέος, ο έλεγχος, η κριτική, η λειτουργία της δημοκρατίας.
Ασφαλώς και με τον κ. Μαυρογιάννη έχουμε μεγαλύτερη συνάφεια στο ύψιστο θέμα, για όλους μας και για εμένα προσωπικά, αυτό του Κυπριακού. Δεν υπάρχει αμφιβολία περί τούτου.
Αλλά, είναι και κάτι που δεν καταλαβαίνω… χρειάζεται δηλαδή ο Συναγερμός υπουργεία για να στηρίξει την όποια προσπάθεια επανένωσης του τόπου μας;
Για όνομα του Θεού!
Ασφαλώς και θα στηρίξουμε μια τέτοια προσπάθεια, με όλες μας τις δυνάμεις.
Εμείς, αυτό πάντα κάναμε. Σε αντίθεση, με όλους τους άλλους.
Θέλω να σας θυμίσω κάτι:
Επί Προεδρίας Γιώργου Βασιλείου, το δεύτερο εξάμηνο του 1988, η Ελλάδα είχε την Προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Εκλιπαρούσε, ακόμα και δημόσια, ο Θεόδωρος Πάγκαλος από την Αθήνα να υποβάλει η Κύπρος την αίτηση ένταξης.
Και όμως, ακόμη και ο Γιώργος Βασιλείου, δέσμιος τότε του ΑΚΕΛ, αρνείτο να την υποβάλει.
Για να έρθει η ανελέητη αντιπολιτευτική πίεση του Δημοκρατικού Συναγερμού και του Γλαύκου Κληρίδη και να τον υποχρεώσει να υποβάλει την αίτηση ένα χρόνο μετά.
Προλάβαμε την αίτηση με όλες τις άλλες χώρες. Μόνο και μόνο επειδή είμασταν αντιπολίτευση.
Εάν δεν τα καταφέρναμε τότε, η Κύπρος ποτέ δεν θα γινόταν μέλος της Ευρώπης.
Φίλες και Φίλοι,
Μία είναι η επιλογή μας σήμερα:
Να είμαστε αντιπολίτευση από την 1η του Μάρτη.
Μόνο έτσι διασφαλίζουμε την συνέχεια και την προοπτική αυτής της μεγάλης ιστορικής παράταξης.
Μόνο έτσι επιτελούμε τον ρόλο μας για το καλό της Κύπρου και του Κυπριακού Ελληνισμού.
Οποιαδήποτε άλλη σκέψη βάζει ταφόπλακα στον χαρακτήρα, την ταυτότητα, ακόμη και στο μέλλον του Δημοκρατικού Συναγερμού και της εθνικής αποστολής του.
Και εφόσον η παράταξη αποφασίζει ότι θα είναι εν πλήρη συνείδηση στην αντιπολίτευση, από που και ως που επιτρέπεται να υποδείξει ποιας κυβέρνησης αντιπολίτευση θέλει να είναι;
Αυτό θα είχε νόημα μόνο εάν είχαμε έστω μια πολιτική συμφωνία. Δεν έχουμε!
Είναι η υπερηφάνεια μας, ότι είμαστε το κόμμα των ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων.
Είναι στην ιδεολογία μας, η εμπιστοσύνη στην κρίση του ανθρώπου.
Θα είμαστε απέναντι από μια πιθανή κυβέρνηση είτε του Ανδρέα Μαυρογιάννη, είτε του Νίκου Χριστοδουλίδη.
Η δική μας πολιτική πρόταση έχει απορριφθεί από το λαό.
Δεν υπάρχει άλλη από την επιλογή να αφήσουμε τον κόσμο μας ελεύθερο να αποφασίσει.
Ούτως ή άλλως ο κόσμος μας ελεύθερος θα αποφασίσει, ό,τι και να του πούμε. Οι Συναγερμικοί δεν είναι πρόβατα στο μαντρί.
Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο για όλους μας. Το ζύγι που πρέπει να σηκώσουμε είναι πολύ βαρύ. Πρέπει όμως να το σηκώσουμε.
Και ο καθένας μας, με βάση τις δικές του προτεραιότητες, με βάση τις δικές του ανησυχίες, θα πρέπει να κάνουμε την επιλογή μας.
Όπως θα πράξω και εγώ, με βάση τις δικές μου προτεραιότητες. Με αξιοπρέπεια και εθνική ευθύνη.
Κυρίως όμως, με σεβασμό στην όποια απόφαση πάρει ο κάθε άλλος Συναγερμικός.
Γιατί, από την επόμενη μέρα των εκλογών, θα είμαστε όλοι μαζί στο αντιπολιτευτικό χαράκωμα.
Να επιτελέσουμε την αποστολή μας.
Με υπευθυνότητα και εντιμότητα να στηρίξουμε, αλλά και να συμμετάσχουμε στην διαμόρφωση της όποιας πολιτικής είναι υπέρ του τόπου.
Αλλά και να αντιταχθούμε με σθένος, σε κάθε απόπειρα εκτροχιασμού της χώρας.
Διορθώνοντας ταυτόχρονα τα λάθη και ενδυναμώνοντας τον Δημοκρατικό Συναγερμό.
Πριν κλείσω, θέλω να δώσω μια απάντηση στο θέμα της ενότητας.
Υπάρχουν πολλοί που είπαν ότι για την ενότητα θα πρέπει να ακολουθήσει αυτό το κόμμα, το 20-25% των φίλων του που τάχθηκαν από την πρώτη Κυριακή υπέρ του Νίκου Χριστοδουλίδη.
Αυτό είναι πρωτάκουστο!
Εάν δηλαδή σε μια οικογένεια ένα παιδί έκλεψε κάτι, η εισήγηση σας είναι να γίνουμε όλοι κλέφτες για να νιώθει αυτό καλύτερα;
Τι σόι λογική είναι αυτή;
Είναι με την υπεύθυνη μας στάση, είναι με τις πολιτικές μας, είναι με το παράδειγμα, αλλά και με την προσήλωση στις αρχές μας που θα τους φέρουμε πίσω.
Όχι μόνο αυτούς, αλλά και πολλούς άλλους.
Διότι, πέραν των υπολοίπων, είχαμε και δύο κορυφαίες κατακτήσεις σε αυτές τις εκλογές
Η πρώτη, ήταν το ότι ο Δημοκρατικός Συναγερμός επέστρεψε στις ρίζες του.
Αναβαπτίστηκε στην ιδεολογία του, ξαναβρήκε και προέβαλε και πάλι τις ιδέες και τα πιστεύω του.
Τόσο μέσα από το ιδεολογικοπολιτικό μας συνέδριο, όσο και μέσα από την εκστρατεία του Αβέρωφ Νεοφύτου.
Αλλά και από τον ίδιο τον Αβέρωφ που προέβαλε με αυτοπεποίθηση και σθένος τα ιδανικά μας.
Το δεύτερο, είναι ότι επιτέλους ξαναμιλήσαμε με τους νέους ανθρώπους. Ο Αβέρωφ βγήκε πρώτος στις νέες ηλικίες.
Η νέα γενιά ήταν πάντα η κινητήριος δύναμη αυτής της παράταξης.
Την όποια, εγκληματικά, είχαμε χάσει, ή ακόμη και ξεχάσει εδώ και δεκαπέντε χρόνια.
Έχει μέλλον αυτή η παράταξη!
Φτάνει να μείνουμε προσηλωμένοι σε αυτά που πιστεύουμε.
Στην αποστολή μας.
Και μην ανησυχείτε!
Γιατί με τη λήξη της επόμενης δύσκολης πενταετίας, θα μπούμε περήφανα και από την μπροστινή πόρτα στο Προεδρικό μέγαρο.
Δικαιωμένοι και γεμάτοι αυτοπεποίθηση.
Για το καλό της Κύπρου μας!
Σας ευχαριστώ.