«Έρχονται δύσκολες ώρες για το λαό μας και όλοι θα πρέπει να συμβιβαστούμε. Δεν με ενδιαφέρει αν θα παρεξηγηθώ πιστεύω ότι θα είναι απαράδεκτο να βλέπουμε απεργίες σε αυτό τον τόπο για διεκδικήσεις μισθολογικών αυξήσεων. Ζήσαμε την εισβολή και ο λαός και όλοι οι εργαζόμενοι δέχθηκαν μείωση των μισθών τους κατά 50% και κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε. Θα δυσκολευτεί ο λαός, αλλά δεν θα πεινάσει. Γι’ αυτό κάνω έκκληση οι συντεχνίες να προσγειωθούν και να μην κατεβαίνουν στους δρόμους και να ζητούν αυξήσεις. Πρέπει να καταλάβουμε ότι όλοι μας θα κόψουμε από το μισθό μας για να περάσουμε τις δύσκολες μέρες που ήρθαν στον τόπο μας και ευθυνόμαστε όλοι. Δεν φταίνε μόνο η κυβέρνηση και οι τράπεζες. Όλοι κάναμε σπατάλες. Οφείλουμε να συμμαζευτούμε και να στρωθούμε στη δουλειά για να εξέλθουμε του αδιεξόδου». Με τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου διαφωνώ πολύ συχνά. Ειδικά ως προς αρκετές ακραίες –κατά τη γνώμη μου– τοποθετήσεις του για το Κυπριακό.
Η πιο πάνω δήλωσή του όμως, αποτελεί οδηγό, για το πώς η ηγεσία του τόπου πρέπει να αντιμετωπίσει τη δυσχερή κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει. Ειδικά από την ώρα που ο εκλεγμένος Πρόεδρος της χώρας, αντί να αντιμετωπίσει έστω και την υστάτη το πρόβλημα για το οποίο και ο ίδιος φέρει κορυφαία ευθύνη, έχει καταστεί περιπλανώμενη μοιρολογήτρα. Μπορεί να μου προκαλεί αίσθημα ντροπής και μεγάλου δημοκρατικού και πολιτισμικού ελλείμματος, το να χρειάζεται να επικαλεστώ τις δηλώσεις ιεράρχη για να δώσω το στίγμα της σωστής διαχείρισης της τραγωδίας αλλά, πιστέψτε με, μεγαλύτερη ντροπή από το να βλέπω τον Πρόεδρο Χριστόφια να βρίζει χυδαία τους Ευρωπαίους συναδέλφους του από τις Βρυξέλλες όπου βρισκόταν, παραμονή της τελευταίας Συνόδου Κορυφής της Κυπριακής προεδρίας, δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Ποιους έβριζε; Αυτούς που ο ίδιος κάλεσε να μας δανείσουν από χρήματα των φορολογουμένων τους 10 δισεκατομμύρια ευρώ με τα οποία καταχρεώσαμε ως Πολιτεία το κράτος και άλλα 10 δισ. με τα οποία οι τράπεζες τζόγαραν πάνω στις πλάτες μας. Και τον θεσμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ο ίδιος εκείνη τη στιγμή προέδρευε.
|
Για τη δική μας τη γενιά, αυτός μάλλον έμελλε να είναι ο πόλεμος. Όχι με όπλα και αίμα, αλλά με ομόλογα, αριθμούς, στέρηση και σκληρή δουλειά |
Συνωμοσίες και συνωμότες παντού λοιπόν. Και στην Κύπρο και στο εξωτερικό. Όλοι δεν έχουν άλλη δουλειά παρά να μηχανεύονται την καταστροφή του κ. Χριστόφια… Ο ίδιος; Δεν έχει πράγματι άλλη δουλειά παρά να κατασκευάζει ενόχους για να κρύψει την απέραντη ηγετική του γύμνια. Ο Κύπριος πολίτης; Καλείται άλλη μια φορά να πληρώσει με ιδρώτα και στέρηση, τόσο μια επίπλαστη ευημερία που όλοι απολαμβάναμε, όσο και λάθη κυβερνώντων και τραπεζιτών για τα οποία ο ίδιος δεν ευθύνεται.
Η διαφορά μας με άλλους μεσογειακούς λαούς, του Ελλαδικού συμπεριλαμβανομένου, είναι η ικανότητά μας να αντιληφθούμε την πραγματικότητα, αλλά και η προθυμία μας να σκύψουμε το κεφάλι και να εργαστούμε σκληρά για να επαναφέρουμε τον τόπο το συντομότερο δυνατό σε τροχιά ανάπτυξης. Χρειαζόμαστε να επανεκκινήσουμε την Κύπρο και μπορούμε να το συναισθανθούμε αυτό καλά. Δεν ήθελε κανείς την Κύπρο να μπει σε Μνημόνιο. Από την ώρα όμως που κυβέρνηση και τράπεζες μας κατρακύλησαν μέχρις εδώ, όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να το σηκώσουμε αυτό το βάρος. Κανείς δεν θα μείνει ανεπηρέαστος.
Το πόσο θα επηρεαστούμε και –κυρίως– το μέχρι πότε, από εμάς τους ίδιους θα εξαρτηθεί. Για τη δική μας τη γενιά, αυτός μάλλον έμελλε να είναι ο δικός μας πόλεμος. Όχι με όπλα και αίμα, αλλά με ομόλογα, αριθμούς, δουλειά, στέρηση και ιδρώτα. Είμαι βέβαιος ότι ο κυπριακός λαός έχει τη διάθεση. Αυτό που χρειάζεται είναι καθοδήγηση, σχέδιο, στρατηγική και ηγεσία. Αυτά σήμερα του λείπουν δραματικά. Τόσο στο πολιτικό επίπεδο, με ένα πρόεδρο κρυμμένο και αδύναμο, να κυνηγάει φαντάσματα, όσο και στο χρηματοπιστωτικό όπου οι τραπεζίτες αγνοούνται και δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη. Τον Φεβρουάριο θα αλλάξει η κυβέρνηση. Αυτό είναι σίγουρο. Δεν είναι όμως αρκετό. Θα χρειαστεί όλα εκείνα τα συστατικά καθοδήγησης και ηγεσίας στη βάση ενός καθολικού σχεδίου επανεκκίνησης της χώρας. Ιδού το μεγάλο στοίχημα.