The day after

Το 1984, σε ηλικία 12 ετών παρακολούθησα εμβρόντητος –όπως όλη η υφήλιος τότε– την ταινία «The day after». Μια κινηματογραφική παραγωγή που αν και όχι σπουδαία ποιοτικά, ταρακούνησε την οικουμένη, αναδεικνύοντας τις ολέθριες συνέπειες που θα είχε μια ανταλλαγή πυρηνικών όπλων μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης. Το σοκ στον κόσμο, είχε προκαλέσει το γεγονός ότι δεν εστιάστηκε η πλοκή στα προεδρικά μέγαρα και τα στρατηγεία, αλλά στον τρόπο που βίωναν την καταστροφή απλοί και καθημερινοί άνθρωποι, σε μικρές πόλεις του Κάνσας. Θυμάμαι τα σχόλια τότε στον τύπο για τους χιλιάδες ανθρώπους που δεν μπορούσαν να κοιμηθούν για πολλές μέρες, από τους εφιάλτες που έβλεπαν μετά τη θέαση της ταινίας. Και το τεράστιο «αντιπυρηνικό» κίνημα που προκλήθηκε.

Αυτή την ταινία ακριβώς επανέφερε στη μνήμη μου η παρακολούθηση της συνέντευξης Τύπου του Προέδρου Δημήτρη Χριστόφια. Ενός ανθρώπου που, προφανώς απαλλαγμένος πλέον από το άγχος της επαναδιεκδίκησης της προεδρίας, έβγαλε προς τα έξω τον πραγματικό του εαυτό και τις πραγματικές του προθέσεις.

Επιτέθηκε χωρίς κανένα σεβασμό σε ανθρώπους που τον στήριξαν όπως ο Πρόεδρος Βασιλείου. Άδειασε χωρίς οίκτο τον ίδιο του τον υπουργό Οικονομικών, Βάσο Σιαρλή, λίγους μήνες μετά τον διορισμό του. Δεν καταλαβαίνει από πολιτική και δημόσια οικονομικά ο «φίλος μου ο Βάσος» μας είπε εν πολλοίς (γιατί τον έβαλε τότε;). Ζήτησε από τον λαό και τα ρέστα, απεκδυόμενος κάθε ευθύνη για την έκρηξη στο Μαρί (τελικά, φαίνεται, οι «αγανακτισμένοι» έβαλαν εκεί τα εκρηκτικά και αγνόησαν τη διεθνή κοινότητα και τους ειδικούς). Ο Αθανάσιος Ορφανίδης δε, αποτελεί τακτικό «πελάτη» των δεικτικών συμβουλών του «οικογενειακού του φίλου». Ειλικρινά, τόση «κακία» και αλαζονεία δεν είδα ποτέ σε συνέντευξη Τύπου ηγέτη χώρας.

Το κυρίαρχο βέβαια, ήταν η άρνηση των πραγματικοτήτων, ακόμη και τριάμισι χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Από το «δεν θα μας αγγίξει η κρίση» του 2008, φτάσαμε στο «η κρίση άγγιξε μόνο τις τράπεζες και όχι εμάς»! Ένα ονειρικό κράτος παρουσίασε ο Πρόεδρος στη μιας ώρας εισήγησή του. Προσπαθούσε να μας πείσει ότι αν δεν ήταν οι τράπεζες θα ήταν όλα μια χαρά, ότι δεν έχουμε ανεργία, ότι έχουμε ανάπτυξη, ότι η παιδεία και η υγεία πάνε «φίνα», ότι για τη μείωση των εσόδων του κράτους δεν φταίει η κυβέρνησή του. Ως συνηθίζει, επικαλέστηκε τις φιλοφρονήσεις που οι κανόνες ευγενείας επιβάλλουν στον κάθε ξένο, όταν επισκέπτεται μια χώρα και αγνόησε όλες τις διαπιστώσεις οργανισμών και Ευρωπαίων αξιωματούχων, που διαπιστώνουν την τραγική κατηφόρα που πήρε η χώρα μας.

Ο κ. Χριστόφιας επιβεβαίωσε πανηγυρικά αυτό που μία χούφτα άνθρωποι λέμε από την πρώτη στιγμή. Ότι διαρθρωτικά μέτρα για να ορθοποδήσει η χώρα δεν πρόκειται να ληφθούν. Ότι δεν έχει καμία διάθεση να αλλάξει τίποτα σε αυτό τον τόπο, πέρα από το να επιχειρήσει να αναδείξει τη διαφορά μεταξύ ΕΟΚΑ και ΑΚΕΛ το 55-59. Και η πραγματική είδηση;

Ότι ο πρόεδρος Χριστόφιας στηρίζει όλη την οικονομική πολιτική της χώρας στο γεγονός ότι η Ευρώπη δεν θα ήθελε να δει άλλο ένα κράτος-μέλος της Ευρωζώνης στον μηχανισμό στήριξης και γι’ αυτό ίσως βγάλουμε τους «επόμενους» μήνες με ένα ειδικό μηχανισμό για τις τράπεζες. Τον προανήγγειλε ουσιαστικά.

Σε λίγους μήνες έχουμε προεδρικές. Ο κ. Χριστόφιας θα αποχωρήσει και κάποιος άλλος θα κληθεί να αναλάβει το πηδάλιο. Από την ώρα που ανήγγειλε την αποχώρησή του, ο απερχόμενος Πρόεδρος έχει καταστεί «αναλώσιμο πολιτικό προϊόν». Ό,τι και να του πεις, ολίγον τον ενδιαφέρει. Πιστεύει ότι θα κερδίσει την υστεροφημία του με αυτή την αγκυλωμένη αντίληψη περί δήθεν προστασίας των εργαζομένων. Μια πολιτική που φέρνει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα. Που θα τον καταγράψει ως τον καταστροφέα μιας ανθηρής οικονομίας που παρείχε –πριν απ’ αυτόν– συνθήκες πλήρους απασχόλησης και εργασιακής ασφάλειας.

Το ζήτημα λοιπόν του μέλλοντος δεν είναι πλέον ο Χριστόφιας. Είναι η επόμενη μέρα. Και τα ερείπια που θα κληθεί να αναστηλώσει ο επόμενος Πρόεδρος. Τα ερείπια μιας χώρας καταχρεωμένης, με διαλυμένη την κοινωνική συνοχή και έχοντας σε κατάσταση «εγκεφαλικού» όλες τις δημιουργικές και αναπτυξιακές της δυνάμεις. Κάτι σαν τους κατοίκους του Κάνσας στη γνωστή ταινία…