Έχει πλάκα η κουβέντα με την αποχή. Την κακολογούν και την αναθεματίζουν οι πολιτικοί πριν από κάθε εκλογή και με το που κλείνουν οι κάλπες κάνουν διαγωνισμό ποιος θα την καλοπιάσει καλύτερα. Της δίνουν διαστάσεις «θεϊκές» και για καμιά βδομάδα παρουσιάζουν μέχρι και «πακέτα μέτρων» ή «ερευνητικά προγράμματα» για να πείσουν ότι «πήραν το μήνυμα».
Εγώ όμως, που διαφωνώ με την αποχή ως μέτρο αντίδρασης στα πολλά κακά του πολιτικού συστήματος και πριν και μετά τις εκλογές, δεν θα επιχειρήσω να καλοπιάσω κανένα. Πρώτον, διότι με ένα τεράστιο ποσοστό όσων απέχουν για πολιτικούς λόγους συμφωνώ στα περισσότερα ζητήματα με αποδείξεις. Έκανα προσωπική προεκλογική εκστρατεία με αυτά σημαία. Δεύτερον, διότι κυρίαρχη αιτία πρόκλησης της πολιτικής αποχής είναι τα ψέματα και η πολιτική ανειλικρίνεια.
Αν θέλουμε λοιπόν να είμαστε ειλικρινείς και να μη λαϊκίζουμε για να χαϊδεύουμε αυτιά, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η αποχή είναι ο δεύτερος μεγάλος χαμένος των δημοτικών εκλογών. Αν μάλιστα δεν ήταν τόσο γερό το μήνυμα απαρέσκειας προς την κυβέρνηση που έστειλε η –μόνη άτεγκτη– κάλπη, τότε θα μιλούσαμε για πανωλεθρία της αποχής. Το γιατί θα το εξηγήσω αμέσως.
|
Όσοι συνειδητά δεν ψήφισαν, σίγουρα δεν ήθελαν να τους έχουν όσοι έχασαν για δικαιολογία |
Όσοι απέχουν συνειδητά από τις εκλογικές αναμετρήσεις, ένα κυρίαρχο επιχείρημα επικαλούνται. Ότι τίποτα δεν αλλάζει και το τελικό αποτέλεσμα είναι αυτό που θα αποφασίσουν τα κόμματα και τα παζαρέματα πίσω από τις κλειστές πόρτες. Ισχυρίζονται κιόλας ότι ακόμη και η ίδια η εκλογική διαδικασία αποτελεί επίφαση νομιμοποίησης της κομματικής συναλλαγής. Τα «πρόβατα» των κομμάτων λένε, πάλι θα ψηφίσουν αυτό που θα τους πουν.
Αμ δε! Να που ήρθε η πανηγυρική διάψευση. Την Κυριακή, έπεσαν ένα σωρό κατεστημένα και ανατράπηκαν ακόμη περισσότερα κομματικά μαθηματικά. Χωρίς μάλιστα τη συνδρομή κανενός από όσους, έχοντας σημαία την ανάγκη των αλλαγών, απέχουν επιδεικτικά.
Οι πολίτες που ψήφισαν, άλλαξαν τα πράγματα και κινήθηκαν αντίθετα από τις προσταγές των κομμάτων και των συναλλαγών. Εξέλεξαν αυτόν που «γούσταραν» για δήμαρχο και όχι αυτόν που οι κομματικές πλειοψηφίες επιχείρησαν να επιβάλουν. Έστειλαν σπίτι του, όποιον θεωρούσαν κατεστημένο, πηγή διαφθοράς ή κατώτερο των προσδοκιών. Σε Λάρνακα, Στρόβολο, Άγιο Δομέτιο, Αγλαντζιά, Έγκωμη, Δάλι, Λακατάμια, Αραδίππου και ένα σωρό άλλους δήμους. Ακόμη και στο Παραλίμνι, όπου στην «εσωκομματική» εκλογική διαδικασία κέρδισε αυτός που ήθελαν οι πολίτες και όχι εκείνος που είχε το χρίσμα από το κόμμα (γιατί χρειαζόταν χρίσμα εκεί άραγε;).
Το τι ανανέωση υπήρξε σε επίπεδο δημοτικών συμβούλων, δεν περιγράφεται.
Το δεύτερο αρνητικό μήνυμα για την αποχή, έρχεται από το εύρος και το γεωγραφικό προσδιορισμό της. Ποσοστό της τάξης του 31% δεν είναι τεράστιο, από την ώρα που ένα 10% περίπου είναι λάθη καταλόγων και άνθρωποι που βρίσκονται στο εξωτερικό. Η καλή μελέτη της αποχής, δείχνει κιόλας ότι ήταν της τάξης του 40% εκεί όπου το αποτέλεσμα θεωρείτο δεδομένο. Και στις περιοχές που θεωρείτο δεδομένο, περιλαμβάνω και τον Στρόβολο, άσχετα αν οι δημοσκοπήσεις διαψεύστηκαν. Εκεί όπου υπήρχε αμφίρροπη εκλογική μάχη, η αποχή περιοριζόταν στο 20%.
Η κυριότερη όμως ήττα της αποχής, ήταν η εκμετάλλευσή της από τα κόμματα που έχασαν. Είμαι σίγουρος ότι όσοι απείχαν, το τελευταίο που ήθελαν ήταν να χρησιμοποιούνται από το κυβερνητικό κυρίως στρατόπεδο, σαν επιχείρημα για να δικαιολογηθεί η ήττα. Αντί να πάρουν το μήνυμα της καταδίκης της πολιτικής, ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ κυρίως, τα έριχναν όλα στην αποχή. Δεν υπάρχει θεωρώ μεγαλύτερη προσβολή από όποιον απείχε συνειδητά, να τον χρησιμοποιούν σαν δικαιολογία.
Οι ψηφοφόροι που απέχουν είναι κυρίως μορφωμένοι άνθρωποι, με άποψη και ιδέες για μια καλύτερη και πιο σύγχρονη Κύπρο. Αισθάνονται να τους κόβονται τα φτερά από ένα πολιτικό σύστημα πεπαλαιωμένο και αδύναμο να κατανοήσει το τι συμβαίνει στον κόσμο σήμερα. Νιώθουν πολλές φορές να προκρίνονται επιλογές που προσβάλλουν την νοημοσύνη τους. Και έχουν δίκιο. Το άδικο το βρίσκω την ώρα που θεωρούν τους εαυτούς τους «ανώτερους» από τους άλλους και με αυτή την ελιτίστικη προσέγγιση απέχουν, αφήνοντας το μέλλον και τις ιδέες μας κυρίως, στα χέρια των υπολοίπων.
Το σημερινό άρθρο ας θεωρηθεί γράμμα προς φίλους. Καλά Χριστούγεννα!
Αγαπητέ Μιχάλη,
Χρόνια πολλά.
Διαφωνώ με την καταληκτική σου παράγραφο. Ο μορφωμένος πολίτης είναι ενημερωμένος και κάνει ότι περνά από το χέρι του για να αλλάξει καταστάσεις. Η ψήφος είναι εξίσου δυνατή με οτιδήποτε θα μπορούσε να αφαιρέσει παρωπίδες. Θα εκπλαγείς για παράδειγμα πόσο λίγοι ψηφοφόροι κάτω των 50 ξέρουν για την “απαγωγή” του Αχιλλέα ή την περίπτωση του “πράκτορα” των Ναζί Κληρίδη και πώς επηρεάζονται όταν μάθουν τα πραγματικά γεγονότα. Πολλοί νεαροί συνάδελφοί μου που αρχικά δήλωναν αδιάφοροι, ψήφισαν γιατί μαθαίνοντας γεγονότα, πίστεψαν ότι η μια ψήφος και από μόνη της έχει την αξία της.
Ευχές σε όλους για καλύτερη νέα χρονιά.
Άδωνις Αγαπίου
Επί της ουσίας νομίζω συμφωνούμε Άδωνη. Άλλωστε η δική μου η πεποιθηση είναι ότι όσοι απέχουν συνειδητά τον τελευταίο καιρό από εκλογές, θα ήταν από τους πρωταγωνιστές της διεκδίκησης του δικαιώματος της ψήφου αν δεν το είχαμε.