Βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε τα μάτια μας

Ούτε η μεγάλη επιθυμία για λύση του Κυπριακού προβλήματος, ούτε και η τεράστια ανάγκη να επιβιώσει ο Κυπριακός Ελληνισμός στη γη των πατέρων του, επιτρέπεται να γίνονται αντικείμενα του περιθωρίου.

Και τα δύο αυτά ζητήματα είναι κορυφαίες απαιτήσεις της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων Κυπρίων, η οποία – έχω την πεποίθηση – δεν ταυτίζεται με όσα ακραία παρακολουθούμε αυτές τις ημέρες στον τόπο μας.

Κάποιοι έσπευσαν να εκμεταλλευθούν την προσωρινή αναστολή λειτουργίας ορισμένων οδοφραγμάτων, για να επιβάλουν τις ατζέντες τους. Ευθύνη για αυτό έχει – εξ’ ορισμού – και η πολιτική ηγεσία και η κυβέρνηση του τόπου.

Τα σύνορα μας ΔΕΝ είναι στο κέντρο της Λευκωσίας, όπως ζητούν όσοι θέλουν να κλείσουν μόνιμα όλα τα οδοφράγματα. Είναι στην Κερύνεια και όλη την Κύπρο, μεγάλο μέρος της οποίας ο Τουρκικός στρατός κατέχει, παρεμποδίζοντας (εκείνος, όχι εμείς) την επικράτηση των βασικών ελευθεριών σε όλη την επικράτεια. Προκαλούν με αυτό τον τρόπο τα αισθήματα της πλειοψηφίας και την κοινή λογική.

Ούτε η μεγάλη επιθυμία για λύση του Κυπριακού προβλήματος, ούτε και η τεράστια ανάγκη να επιβιώσει ο Κυπριακός Ελληνισμός στη γη των πατέρων του, επιτρέπεται να γίνονται αντικείμενα του περιθωρίου.

Από την άλλη, δεν επιτρέπεται να αποενοχοποιούν το στάτους κβο και την Τουρκική κατοχή, όσοι σήμερα ισχυρίζονται ότι είναι εμείς και όχι η Τουρκία που επιβάλλουμε περιορισμούς. Ούτε και να κλείνουν τα μάτια σε όσα η Τουρκία επιβουλεύεται ή σε όσες προκλήσεις προβαίνει σε Κύπρο, Ελλάδα και ΕΕ. Προκαλούν με αυτό τον τρόπο τα αισθήματα της πλειοψηφίας και την κοινή λογική.

Τόσο από πριν, αλλά πολύ περισσότερο τώρα, η κυβέρνηση οφείλει να βρει επειγόντως τις λύσεις σε όποια προβλήματα πιθανόν να υπάρχουν σε σχέση με τη λειτουργία όλων των οδοφραγμάτων και την αντιμετώπιση του κορονοιού, αφαιρώντας κάθε δυνατότητα πολιτικοποίησης του θέματος.

Αυτή την ώρα που η Τουρκική προκλητικότητα βρίσκεται στο απόγειό της, με τις προκλήσεις σε Έβρο, νησιά και Κύπρο να εντείνονται, ως απότοκο και των όσων συμβαίνουν σε Συρία και Λιβύη, τα πρώτα που χρειαζόμαστε είναι εθνική ομοψυχία, ψυχραιμία, σοβαρότητα αλλά και αποφασιστικότητα. Και το τελευταίο είναι ο εθνικός διχασμός και οι πολιτικές των άκρων.

Αυτό που απαιτείται αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων μας εντός και εκτός, ιδιαίτερα σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, για την αποτροπή της υλοποίησης των Τουρκικών απειλών, αλλά και την επαναφορά του εθνικού μας θέματος σε διαδικασία επίλυσης.

Δεν είναι η ώρα να βάζουμε τα χέρια μας και να βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας.

Posted in Άρθρα.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *