Πόσο “μάγκες” είμαστε άραγε;

Ναι. Στα θέματα ισότητας των φύλων, η Κυπριακή κοινωνία και πολιτεία έχουν κάνει τεραστια άλματα. Υπάρχει όμως ακόμη ένας πολύ μεγάλος ελέφαντας στο δωμάτιο. Κι αυτός είναι η ενδοοικογενειακή σωματική και ψυχική βία.

Γυναίκες που τρέμουν, γυναίκες που ξυλοφορτώνονται, γυναίκες που υβρίζονται με τον χειρότερο τρόπο, γυναίκες που δολοφονούνται από “νύν” ή “πρώην”, μόνο και μόνο επειδή πολλοί από εμάς τους άντρες τις θεωρούμε ακόμη επιλεκτική ιδιοκτησία μας, αντί ισότιμες συζύγους και συντρόφους.


Κανένας χωρισμός δεν είναι δικαιολογία για να οπλίζεται το χέρι κανενός δολοφόνου. Καμμία δολοφονία δεν αποτελεί ρομαντική ιστορία.


Όχι όμως. Οι γυναίκες δεν είναι “κτηνά” και κτήμα μας (συγνώμη στους φιλόζωους, αλλά αυτό καταλαβαίνουν αυτοί στους οποίους απευθύνομαι). Οι γυναίκες είναι ΚΑΙ στο σπίτι ΚΑΙ στη σχεση, ό,τι και εμείς.

Άνθρωποι με απαιτήσεις, αναζητήσεις και δικαιώματα, που συμπεριλαμβάνουν αυτό του να χωρίζουν και να ψάχνουν αλλού αυτό που κάποιος από εμάς δεν μπόρεσε επιτυχώς να τους προσφέρει.

Κανένας χωρισμός, ή ακόμα και παραστράτημα, δεν είναι δικαιολογία για να οπλίζεται το χέρι κανενός δολοφόνου. Και καμμία δολοφονία δεν αποτελεί ρομαντική ιστορία, ακόμη και αν ο δράστης αφαίρεσε και τη δική του τη ζωή.

Δύο με τρείς γυναίκες δολοφονούνται κάθε χρόνο στην Κύπρο για τέτοια ζητήματα. 40 σχεδόν κλήσεις την ημέρα δέχονται οι αρχές για ζητήματα ενδοοικογενειακής βίας.

Πόσο “μάγκες” είμαστε άραγε όσοι “άντρες” (στη συντριπτική πλειοψηφία) τα προκαλούμε;

Καλό σου ταξίδι Σοφία Ζήνωνος. Μακάρι να μπορούσε να ήσουν η τελευταία. Και καλή επιτυχία Κυρίες μου στη σημερινή σας εκδήλωση.

Posted in Άρθρα.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *