* Άρθρο στην “Καθημερινή της Κυριακής”
«Perception is Reality» (η αντίληψη είναι η πραγματικότητα) είχε πει ο Λη Άτγουοτερ, ο στρατηγιστής του Τζωρτζ Μπους του γηραιότερου, τη δεκαετία του ’80. Ξεχάστε λοιπόν την ουσία, ξεχάστε τα δεδομένα, ξεχάστε τα πραγματικά στοιχεία. Εάν κάνετε τον κόσμο να πιστέψει κάτι, τότε αυτό το κάτι γίνεται το νέο – ντε φάκτο – δεδομένο.
Αυτό γίνεται και στην Κύπρο σήμερα. Διότι, από τη μία είναι η πραγματικότητα. Η χώρα είναι σε καλό δρόμο με βάση όλα τα στοιχεία. Κάνει πρωτοφανή άλματα προόδου σε όλα τα επίπεδα, ενώ διαχειρίστηκε αποτελεσματικά δύο απίστευτα μεγάλες κρίσεις.
Η Κύπρος πέτυχε θεμελιώδεις αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, όσες δεν είχαν επιτευχθεί όλες τις προηγούμενες δεκαετίες. Άλλαξε όλο το σύστημα κοινωνικής πολιτικής, το σύστημα της υγείας, το φοροεισπρακτικό μας σύστημα, αναδιαρθρώθηκε ο στρατός και η θητεία. Δημιουργούνται νέες δομές με τα υφυπουργεία που απελευθερώνουν πολιτικές για τομείς που είχαν συνθλιβεί από τη γραφειοκρατία. Έργα, μεγαλόπνοα και τοπικά, εξελίσσονται σε όλη την επικράτεια, αναμορφώνοντας τη χώρα. Το κράτος προχωρεί επιτέλους στον ψηφιακό μετασχηματισμό, κάτι που ασφαλώς δεν μπορεί να ακυρωθεί επειδή έπεσε τρεις φορές η πύλη του εμβολιασμού.
Ουσιαστική πραγματικότητα είναι επίσης ότι εκκρεμούν πέντε συν μία μεγάλες τομές: Η δικαιοσύνη, η επικουρικότητα με τη μεταφορά εξουσιών από την κυβέρνηση στις τοπικές κοινωνίες, η μεταρρύθμιση στη δημόσια υπηρεσία, οι θεσμικές αλλαγές που θα αναστηλώσουν την εμπιστοσύνη στην πολιτεία και η παιδεία. Σε όλες πλην της παιδείας όλη η προεργασία έχει γίνει. Κυριότερη αλλαγή που θα εκσυγχρονίσει τη χώρα, θα είναι η πλήρης αξιοποίηση των σχεδίων του Ταμείου Ανθεκτικότητας και του Προγράμματος για τη Νέα Γενιά της Ευρώπης. Με επίκεντρο την πράσινη και την ψηφιακή πολιτική και με στόχο ένα ολότελα νέο μοντέλο ανάπτυξης.
Αυτές λοιπόν είναι – πέραν του Κυπριακού – οι πραγματικές και ουσιαστικές ανάγκες της Κύπρου σήμερα. Όλα εκείνα που θα επηρεάσουν άμεσα την ζωή του καθενός από εμάς, των παιδιών και των εγγονιών μας. Πόσο μέρος της δημόσιας συζήτησης αναλώνεται σε αυτές; Σχεδόν καθόλου.
Ποσό ασχολείται η δημόσια συζήτηση με όλα εκείνα που θα επηρεάσουν άμεσα την ζωή του καθενός από εμάς, των παιδιών και των εγγονιών μας; Σχεδόν καθόλου. Η επιχείρηση επιβολής της αντίληψης για τη «χειρότερη χώρα στον κόσμο», όσο και αν δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, πουλάει.
Γιατί όμως δεν ασχολούμαστε με τα σημαντικά; Επειδή ακριβώς δεν εξυπηρετεί το αφήγημα της χειρότερης και πιο διεφθαρμένης χώρας του κόσμου. Μια αντίληψη που η αντιπολίτευση προσπαθεί να εμπεδώσει αδιαφορώντας πλήρως για τη χώρα και που η κυβέρνηση όχι μόνο δεν απέτρεψε έγκαιρα, αλλά έδωσε αφορμές και χειρίστηκε άστοχα τα ζητήματα όταν προέκυψαν. Σήμερα, αντί να συζητάμε για το φάρμακο και το εμβόλιο που χρειάζεται η Κύπρος, ζούμε μια ατέρμονη περιδίνηση στο δηλητήριο που ρίχνεται κάθε μέρα στο παρόν και το μέλλον της χώρας.
Την περασμένη βδομάδα είχαμε κορυφαίες εξελίξεις που αφορούν τις δουλειές και τις ζωές μας. Το πρόγραμμα οπτικοακουστικής βιομηχανίας βρέθηκε στον αέρα, με μια εταιρεία παραγωγής να φεύγει από την Κύπρο, προστιθέμενη στο γαϊτανάκι των ξένων επενδυτών και σοβαρών επιχειρήσεων που είτε έφυγαν είτε μελετούν την φυγή τους από αυτή την τοξική κατάσταση στην οποία τους έχουμε βάλει.
Ταυτόχρονα, δια καθαρής στρεψοδικίας, έγινε στη βουλή επιμνημόσυνη δέηση για τις μεταρρυθμίσεις της δικαιοσύνης και της τοπικής αυτοδιοίκησης. Το γεγονός ότι χρόνια συζητήσεων και συμβιβασμών της κυβέρνησης με την αντιπολίτευση προκειμένου να περάσουν από αυτή τη βουλή είχαν τελεσφορήσει, δεν έπαιξε καμία σημασία. Ούτε ότι μια νέα βουλή, θα έχει κάθε δικαίωμα να τα συζητήσει όλα από την αρχή.
Θα συνεχίσουν λοιπόν να απαιτούνται χρόνια για να βρούμε το δίκαιό μας στα δικαστήρια, πλήττοντας ταυτόχρονα την ανταγωνιστικότητα της χώρας, παρά το ότι όλα τα κόμματα συμφώνησαν και «τόκκαραν» τις παραμέτρους της μεταρρύθμισης πάνω στο τραπέζι της Υπουργού Δικαιοσύνης. Και θα συνεχίσουμε να υπονομεύουμε την ποιότητα ζωής όλων μας, συντηρώντας τους αναποτελεσματικούς σήμερα πολλούς δήμους. Παρά το ότι η μεταρρύθμιση ήταν απόλυτα συμφωνημένη με την Ένωση Δήμων, η αντιπολίτευση ήθελε να μας πείσει ότι «ο γάιδαρος πετάει» και θα πρέπει να κάνουμε τοπικά δημοψηφίσματα αφότου εφαρμοστεί η μεταρρύθμιση και αφότου δεν θα υπάρχει πρακτικός δρόμος επιστροφής στο οτιδήποτε.
Οι μεταρρυθμίσεις αυτές είναι προϋποθέσεις για να εφαρμοστεί το Ευρωπαϊκό Σχέδιο για τη νέα γενιά. Λίγους δείχνει αυτό να ενδιαφέρει. Η αντίληψη της «χειρότερης χώρας στον κόσμο», όσο και αν πόρρω απέχει από την πραγματικότητα, πουλάει. Και εφόσον πουλάει, ας παιχτεί το μέλλον της χώρας στη ρουλέτα, λεν άνθρωποι που – κατά τα άλλα – θέλουν να αυτοανακηρύσσονται και ως σοβαροί…