Η επίσκεψη Μόντι ήταν η μεγαλύτερη, από τις ελάχιστες επιτυχίες της κυβέρνησης του Νίκου Χριστοδουλίδη. Και όμως ο πρόεδρος πέτυχε το αδιανόητο: να την υπονομεύσει

ενώ η διεθνής τάξη σείεται συθέμελα, στην Κύπρο διαγκωνίζονται αδύναμες ηγεσίες που φοβούνται τη σκιά τους με επικίνδυνους λαϊκιστές που θέλουν να τα κάνουν όλα «λίμπα», για το ποιος θα μας κυβερνήσει

η αλαζονεία, το «ναρκωτικό» της πολιτικής εξουσίας και η παιδαριώδης θεώρηση ότι κράτος και επιχείρηση είναι το ίδιο

Υποχρεούμαι σήμερα να υποβάλω την παραίτησή μου από τη θέση του Εκτελεστικού Διευθυντή του Ινστιτούτου Γλαύκος Κληρίδης. Απόφαση καθόλου εύκολη, στην οποία με οδηγούν λόγοι προσωπικοί, επαγγελματικοί, αλλά και λόγοι πολιτικοί. Κυρίως, απόφαση που αποτελεί μονόδρομο, από την ώρα που η προσωπική μου αξιοπρέπεια δεν φέρει ανταλλακτική αξία.

Η ενότητα στον ΔΗΣΥ δεν είναι και δεν μπορεί να είναι σχήμα λόγου, δεν είναι λέξη κενή περιεχομένου. Την ενότητα μπορούν να την θεμελιώνουν και να την περιφρουρούν αποκλειστικά και μόνο οι ιδέες μας και οι αξίες μας.

To μήνυμα ούτως ή άλλως έχει ληφθεί. Εάν ο Δημοκρατικός Συναγερμός από την επομένη των εκλογών δεν μπει σε μια εσωτερική διαδικασία πολιτικής επανεκκίνησης και ανασυγκρότησης, θα έχει αποτύχει. Ο ΔΗΣΥ, άλλωστε, δεν είναι πρόσωπα, είναι παράταξη αρχών και ιδεών.

Το πρόβλημα και η αμφισβήτηση στα κόμματα δημιουργείται, όταν οι ιδέες και οι αρχές τους υποχωρούν για να ικανοποιηθεί ο πρόσκαιρος λαϊκισμός. Αλλά και όταν αντί στελεχών με άποψη και προσωπικότητα, αποκτούν αυλές ασπόνδυλων και υπηρετών, που δεν έχουν θέσεις, αλλά μόνο πελατειακές σχέσεις.

H σιωπηλή πλειοψηφία χρειάζεται απλά πράγματα: Μία κυβέρνηση και μία Βουλή που θα εξασφαλίζουν σταθερότητα, θα συμπεριφέρονται έντιμα σε όλα τα επίπεδα, θα στηρίζουν την κυπριακή οικογένεια, θα οδηγούν αντί να ακολουθούν την κοινωνία.

Ποσό ασχολείται η δημόσια συζήτηση με όλα εκείνα που θα επηρεάσουν άμεσα την ζωή του καθενός από εμάς, των παιδιών και των εγγονιών μας; Σχεδόν καθόλου. Η επιχείρηση επιβολής της αντίληψης για τη «χειρότερη χώρα στον κόσμο», όσο και αν δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, πουλάει.

Έχουμε φτάσει στο σημείο αυτοαποκαλούμενοι φιλελεύθεροι να συμμερίζονται αναρχικά, αντιεξουσιαστικά ρεύματα ως εναλλακτική επιλογή. Η αντίδραση όμως δεν μπορεί να είναι τυφλή. Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι να διορθώσουμε και να κτίσουμε την πολιτική από την αρχή.