Υποχρεούμαι σήμερα να υποβάλω την παραίτησή μου από τη θέση του Εκτελεστικού Διευθυντή του Ινστιτούτου Γλαύκος Κληρίδης. Απόφαση καθόλου εύκολη, στην οποία με οδηγούν λόγοι προσωπικοί, επαγγελματικοί, αλλά και λόγοι πολιτικοί. Κυρίως, απόφαση που αποτελεί μονόδρομο, από την ώρα που η προσωπική μου αξιοπρέπεια δεν φέρει ανταλλακτική αξία.

Δεν στερήθηκαν οι Συναγερμικοί χειραψίες και κοινωνικές συνευρέσεις με αξιωματούχους, υπουργούς, βουλευτές. Αυτό που στερήθηκαν είναι την πραγματική ζύμωση και τον διάλογο. 
Ο ΔΗΣΥ θα πρέπει να είναι αυτόνομος, να καθοδηγεί ή και να τραβάει το σχοινί όταν βλέπει ότι η πορεία των εξελίξεων είναι λανθασμένη.

Η ενότητα στον ΔΗΣΥ δεν είναι και δεν μπορεί να είναι σχήμα λόγου, δεν είναι λέξη κενή περιεχομένου. Την ενότητα μπορούν να την θεμελιώνουν και να την περιφρουρούν αποκλειστικά και μόνο οι ιδέες μας και οι αξίες μας.

Θέλω η Αννίτα Δημητρίου να ηγείται κοιτάζοντας μόνο μπροστά, ποτέ πίσω από την πλάτη της, φοβούμενη ότι κάποιος πίσω της κρατάει ‘‘μαχαίρι’’. Στόχος μου είναι να εκπληρώσω την αποστολή του Αναπληρωτή Προέδρου, εργαζόμενος όπως πάντα 20 ώρες την ημέρα.

Υπέβαλα την υποψηφιότητά μου για τη θέση του Αναπληρωτή Προέδρου του Δημοκρατικού Συναγερμού. Με μεγάλο το αίσθημα της ευθύνης, και την απόλυτη πεποίθηση ότι μπορώ να ανταποκριθώ στα υψηλά καθήκοντα του 2ου τη τάξη της μεγάλης μας παράταξης. 

Ο Δημοκρατικός Συναγερμός είναι καταδικασμένος να ηγείται, όχι να άγεται. Σημείο εκκίνησης μας σε κάθε εκλογές πρέπει να είναι το ένα τρίτο της Κυπριακής κοινωνίας.
Μαζί μου, ο κάθε Συναγερμικός μπορεί να νιώθει ασφάλεια και προοπτική. Είμαι έτοιμος και – πιστεύω – ο πλέον κατάλληλος για τα πολιτικά και επιτελικά καθήκοντα του αναπληρωτή. 

Επικοινωνώ μαζί σας για να σας μεταφέρω την απόφασή μου, να διεκδικήσω τη θέση του Αναπληρωτή Προέδρου του Δημοκρατικού Συναγερμού. 

Θέλουμε πίσω τον αυθεντικό Συναγερμό. Να γίνει ξανά ο ΔΗΣΥ το κόμμα των αρχών και των αυτόφωτων προσωπικοτήτων. Να εμπνεύσει ξανά τους πολίτες της Κύπρου και ιδιαίτερα τους νέους μας. Να μην υπερτερούν ούτε τα συμφέροντα, ούτε τα παιγνίδια εξουσίας των αρχών και των πολιτικών μας.

Θα εγκληματήσουν κατά τις παράταξης όσοι, από τη στιγμή που κλείσει η κάλπη, συμπεριφερθούν ως αν να υπάρχει Συναγερμός του Αβέρωφ ή του Αναστασιάδη, ή Συναγερμός του Χριστοδουλίδη ή του Μαυρογιάννη. Ούτε και κάποιος πρέπει να εκδικηθεί κάποιον άλλον. Απόψε πρέπει να μπει τέλος σε όλα αυτά.

Μία είναι η επιλογή μας σήμερα:

Να είμαστε αντιπολίτευση από την 1η του Μάρτη. Μόνο έτσι επιτελούμε τον ρόλο μας για το καλό της Κύπρου και του Κυπριακού Ελληνισμού.

Ο Δημοκρατικός Συναγερμός εί Το κόμμα της ουσίας και των ρηξικέλευθων πολιτικών. Η παράταξη που δεν κρύβεται από τις ιδέες της. Που δεν φοβάται να τις παρουσιάσει στο λαό.

To μήνυμα ούτως ή άλλως έχει ληφθεί. Εάν ο Δημοκρατικός Συναγερμός από την επομένη των εκλογών δεν μπει σε μια εσωτερική διαδικασία πολιτικής επανεκκίνησης και ανασυγκρότησης, θα έχει αποτύχει. Ο ΔΗΣΥ, άλλωστε, δεν είναι πρόσωπα, είναι παράταξη αρχών και ιδεών.

Το πρόβλημα και η αμφισβήτηση στα κόμματα δημιουργείται, όταν οι ιδέες και οι αρχές τους υποχωρούν για να ικανοποιηθεί ο πρόσκαιρος λαϊκισμός. Αλλά και όταν αντί στελεχών με άποψη και προσωπικότητα, αποκτούν αυλές ασπόνδυλων και υπηρετών, που δεν έχουν θέσεις, αλλά μόνο πελατειακές σχέσεις.

H σιωπηλή πλειοψηφία χρειάζεται απλά πράγματα: Μία κυβέρνηση και μία Βουλή που θα εξασφαλίζουν σταθερότητα, θα συμπεριφέρονται έντιμα σε όλα τα επίπεδα, θα στηρίζουν την κυπριακή οικογένεια, θα οδηγούν αντί να ακολουθούν την κοινωνία.

Πιστεύω ότι η πλειοψηφία του κόσμου που σήμερα ταλαντεύεται θα επιλέξει να στηρίξει αντί να εγκαταλείψει το πολιτικό του σπίτι, κάνοντας επιλογές εντός Συναγερμού που θα τον διορθώνουν.

Ποσό ασχολείται η δημόσια συζήτηση με όλα εκείνα που θα επηρεάσουν άμεσα την ζωή του καθενός από εμάς, των παιδιών και των εγγονιών μας; Σχεδόν καθόλου. Η επιχείρηση επιβολής της αντίληψης για τη «χειρότερη χώρα στον κόσμο», όσο και αν δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, πουλάει.

Έχουμε φτάσει στο σημείο αυτοαποκαλούμενοι φιλελεύθεροι να συμμερίζονται αναρχικά, αντιεξουσιαστικά ρεύματα ως εναλλακτική επιλογή. Η αντίδραση όμως δεν μπορεί να είναι τυφλή. Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι να διορθώσουμε και να κτίσουμε την πολιτική από την αρχή.

Λίγοι κατάφεραν να συνειδητοποιήσουν και να διαχειριστούν τη διπλή ιδιότητα που έχουμε από το 1960. Την ισορροπία μεταξύ της ιστορικής εθνικής ταυτότητας του Έλληνα και της ιδιότητας του πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αντιθέτως, ζούμε μεταξύ δύο πολυπληθών άκρων. 

Ο Συναγερμός ονομάστηκε το 1976 Δημοκρατικός, για να εμπεδωθεί στην Κύπρο η δημοκρατία. Σήμερα, απαιτείται πολιτικός συναγερμός, για να αποκατασταθεί στην Κύπρο ο θεσμός της πολιτικής.

Ναι, ο Δημοκρατικός Συναγερμός ήταν, είναι και πρέπει να μείνει το κόμμα αρχών που καθόρισε ο Γλαύκος Κληρίδης. Χρειάζεται όμως διόρθωση. Μια επανεκκίνηση πολιτική και αξιακή που θα επαναφέρει τα ιδανικά και τη φυσιογνωμία του. Κανένας Συναγερμικός δεν θέλει πραγματικά η παράταξη του να διαλυθεί. 

Κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσουμε ότι το Κυπριακό μπορεί μόνο να λυθεί στο πλαίσιο μιας ευνοϊκής διεθνούς ανάγκης, όπως και ότι, από μόνοι μας, είμαστε πολύ μικροί για να αντιμετωπίσουμε διαπραγματευτικά την Τουρκία. 

Η Κύπρος είναι μόλις 20η, ανάμεσα στις 27 χώρες της ΕΕ στον Δείκτη Ισότητας των Φύλων, παρά το ότι έχει ανέβει 6 ολόκληρες θέσεις τα τελευταία δέκα χρόνια. Αν δεν μιλήσουμε ειλικρινά, δεν θα επιτύχουμε ποτέ την πλήρη ισότητα.

«Είμαι της Κληριδικής σχολής, δεν είμαι της σχολής Δούντα. Δεν πρόκειται ποτέ να συμβιβαστώ με τη διχοτόμηση, να παραχωρήσουμε δηλαδή εδάφη, με την ψευδαίσθηση ότι θα έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο»

«Οποιοσδήποτε θεωρεί ότι ο πατριωτικός ρεαλισμός του Γλαύκου Κληρίδη θα οδηγούσε σε αποδοχή διευθέτησης δεν περιλαμβάνει την Κύπρο ολόκληρη, προσβάλλει τη μνήμη του»

Να πάμε όλες οι χώρες μαζί στη Χάγη. Το Κυπριακό και η Αμμόχωστος να μην είναι θύμα της κλιμάκωσης.
Στην οικονομία χρειαζόμαστε με τόλμη και ταχύτητα ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης.
Συνέντευξη στon “Φιλελεύθερο”.

Είναι ανάγκη να κινητοποιηθούμε για να αποτραπεί το ενδεχόμενο η Αμμόχωστος να είναι το θύμα της μεγάλης αναταραχής στην Ανατολική Μεσόγειο.

Σε λίγο καιρό, η διελκυστίνδα του ποιος και πόσο ρόλο θα έχει στους φυσικούς πόρους , θα γίνει μια εντελώς άχρηστη, άνευ ουσίας, ιστορία

Μαζί με την θωράκιση των θέσεων μας, έχουμε υποχρέωση να προσφέρουμε και τις διεξόδους που θα επιλύουν τα προβλήματα. Μόνο έτσι θα είμαστε αξιόπιστοι και θα κερδίσουμε την ευρωπαϊκή και διεθνή συμπαράσταση και αποδοχή.

Μαζί με την τεράστια ευθύνη των αρμοδίων, υπάρχει και η ατομική του καθενός μας. Έχουμε κράτος και το βλέπουμε να πιάνει το τιμόνι. Δεν μπορεί όμως το κράτος να κρατάει το χέρι του κάθε πολίτη.

Ούτε η μεγάλη επιθυμία για λύση του Κυπριακού προβλήματος, ούτε και η τεράστια ανάγκη να επιβιώσει ο Κυπριακός Ελληνισμός στη γη των πατέρων του, επιτρέπεται να γίνονται αντικείμενα του περιθωρίου.

Πρώτη προτεραιότητά μου, είναι να συνδράμω στον ολικό εκσυγχρονισμό της χώρας. Οφείλουμε πλέον να επικεντρωθούμε στην ανασυγκρότηση της μεσαίας τάξης και στους νέους μας

Η Κληριδική Σχολή δεν είναι λάστιχο. Η παράταξή μας θα κριθεί από την τόλμη στις μεταρρυθμίσεις και τη δημιουργία νέας προοπτικής στο Κυπριακό.
Συνέντευξη στην “Καθημερινή”.

Ούτε με το καλόπιασμα και το “σφάξε με Αγά μου να αγιάσω” θα βρούμε τη λύση των προβλημάτων, ούτε και γονατίσαμε και “τρέψαμε την Τουρκία σε άτακτη φυγή” με τον Eastmed.

– Η αναγέννηση της μεσαίας τάξης και η παροχή των ευκαιριών δημιουργίας στους νέους μας, οφείλει να είναι η προτεραιότητα μας.
– Έχουμε καθήκον, να σπάσουμε το διαζύγιo μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής.
– Υπάρχει καθυστέρηση στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που πρέπει να ανατραπεί.
– Δυστυχώς με την ομιλία του κ. Κυπριανού, το ΑΚΕΛ έχει διαβεί τον Ρουβίκωνα του αντιπολιτευτικού και τυφλού παραληρήματος.

Μπαίνω στη βουλή με όλο μου τον εξοπλισμό: τις αξίες και τις θέσεις που σταθερά πρεσβεύω και από τις οποίες με γνωρίζετε. Με πλήρη επίγνωση των πολλών ευθυνών και των μεγάλων απαιτήσεων που – δικαίως – έχει από τον καθένα από εμάς ο κόσμος.

Κανένας χωρισμός, ή ακόμα και παραστράτημα, δεν είναι δικαιολογία για να οπλίζεται το χέρι κανενός δολοφόνου. Και καμμία δολοφονία δεν αποτελεί ρομαντική ιστορία, ακόμη και αν ο δράστης αφαίρεσε και τη δική του τη ζωή.

Tο Κυπριακό δεν κινδυνεύει με «Αμμοχωστοποίηση». Αυτό από το οποίο κινδυνεύει είναι η λησμονιά από μέρους των Κυπρίων και η πλήρης απαξίωση από μέρους των ξένων.